Steekt uwe kop in den diepvries!

Het schijnt tegenwoordig onmogelijk te zijn eender welke vorm van communicatie te voeren zonder te praten over de nochtans erg mainstreame vorm van neerslag genaamd sneeuw. Welnu, ik weiger over sneeuw te praten. Wat is er toch zo speciaal aan sneeuw? Sneeuw is wit: niks speciaals. Sneeuw is licht: niks speciaals. Sneeuw is koud: niks speciaals (het water dat 's morgens uit mijn kraan komt is ook koud). Met sneeuw kan je ballen maken die je naar mekaar kan gooien (doe ik al jarenlang met gehakt). Om de overlast van sneeuw tegen te gaan, moet je er zout op strooien (slakken, iemand?). Dus nee. Over sneeuw spreek ik niet.

Random thought of the day: bij het spreken over hersenen heeft iedereen het alsmaar over grijze massa, grijze cellen en andere grijze fenomenen. Nu heb ik zelf nog nooit een kop opengesneden en vind ik Hannibal toch niet direct een betrouwbare bron op dat vlak, maar ik vraag mij af: zou de inhoud van mijn hoofd er nu in eerste instantie niet rood uitzien? Ik bedoel met al dat bloed en zo. Volgens mij worden hersenen pas grijs als je een tijdje hun bloedtoevoer hebt afgesneden en optioneel ook uit hun behuizing hebt verwijderd en te drogen gelegd op het aanrecht (dat rijmt!). En eens die hersenen geen bloed meer hebben, niet meer aan een lichaam vastzitten en te drogen hebben gelegen zijn ze volgens mij niet meer in staat tot enige cognitieve of anderssoortige actie - met andere woorden: gebruiken kan je die grijze massa nooit. Ik pleit dan ook voor het actieve promoten van de uitdrukking uw mayonaise laten werken of iets in uw mayonaise steken. Voor de Nederlanders mag uw door je en steken door stoppen vervangen worden.



Dat was het voor vandaag. Blijf dit doen om mij te gedenken.
Getekend,
Markus

En we gaan nog niet naar huis!

Haar kleedje was gisteren echt minstens tien centimeter te kort, zelfs voor mij. En weet je wat ze deed in dat kleedje? Naar porno kijken verdomme! Op de kamer van Merde zaten ze met z'n vijven naar snoeiharde binnen-buitenbewegingen te kijken. BBI in hoogste versnelling! En mij niet uitnodigen, dat is nog het ergste van al.

Aan de andere kant was gisteravond dan weer wél geweldig. Dankzij de Aristokatten. De Aristokatten! En dan zijn er dus mensen die durven beweren dat hedendaagse Disneyfilms goed zijn. Zij dwalen, zeg ik u. Dwalen! Niemand swingt zoals een echte kat. Niemand. Vooral die f*cking Hercules niet. Of Bolt. Of, zo stel ik me voor, de negerprinses uit The Princess and the Frog, die volgende week uitkomt. Kutamfibie. Hij mag zijn prinses houden. Ik kijk nog wel even naar Louis Neefs die Duchess binnendoet.

De rest van de avond, voor ik naar de Aristokatten ben gaan kijken, was ook overweldigend leuk, maar daar ga ik verder niks over aan jullie neus hangen. Lekker puh.

Getekend,
Markus

Rompman

Zeg nu zelf: dat is toch niet de kop van een lieve, goedlachse, dichtende compromisfiguur? Zie die satanisch gefronste miniwenkbrauwen! Die haren aan weerszijden van zijn hoofd die onmiddellijk doen denken aan groot uitgevallen hoorns die aan zijn voorhoofd ontspruiten! Die krampachtige doch falende poging tot een glimlach! Die staalharde ogen die al het goede in een mens met één blik wegbranden! Die kraag met - I kid you not - ruitjesmotief! Het is uit met de pret, dames en heren. Het einde van de wereld wacht niet tot 2012. We kunnen nog net Kerstmis en nieuwjaar vieren, maar dan zal een nieuw tijdperk van onderdrukking en rampspoed ons deel worden.

Er is één bevolkingsgroep die daar voordeel uit haalt: de geschiedenisleerkrachten in het Vlaamse landsdeel. Als mijn studiegenoten dit lezen tenminste. We hebben gisteren namelijk doodleuk te horen gekregen dat we allemaal een (of twee als we echt willen) geschiedenisleerkracht moeten gaan interviewen voor het begin van de examenperiode. Ha! Alsof die mensen daar tijd en goesting voor hebben! Het bewijst eens te meer hoe de organisatoren van de lerarenopleiding verstoken zijn van enige voeling met de bredere maatschappij (en bij uitbreiding zowat elke academicus natuurlijk, maar dat is naast de kwestie). Die mensen zijn er dus echt rotsvast van overtuigd dat alle onzin die ze uitkramen relevant is. Relevant, mijn aars. Ik raak er steeds meer van overtuigd dat de Vlaamse student zijn levenswijsheid moet meekrijgen van een bende incompetente zeveraars die aan collectieve ruksessies doen waarbij iedereen mag komen vertellen hoe vaak hij in de voorbije maand geciteerd is en op welke briljante wijze zij alweer de bal volledig heeft misgeslagen bij het abstraheren van de zoveelste interpretatie van vertekende onderzoeksdata. Aan de toevallig meelezende professor: neen, ik heb het niet over u, u bent een schatje. L'enfer, c'est les autres, weet u nog?

Heeft er iemand toevallig 25 pillen Rohypnol en een fles vodka liggen? Ik heb nood aan een heel diepe slaap.

Met mijn excuses voor het kant noch wal rakende gezwalp van hot naar her en het er weer niet in slagen van een argumentatie op te bouwen en neer te leggen om aldus tot een gefundeerde stelling te komen.

Getekend,
De strikt individueel rukkende Markus

Een Nerofamilie

Vandaag wordt een gedenkwaardige dag voor u, waarde lezer. Ik ga u namelijk een van de grootste publieke geheimen uit de doeken doen. Dat klinkt misschien niet zo indrukwekkend, want als het een publiek geheim is, weet u het waarschijnlijk toch al. Dat klopt, maar vanaf vandaag krijgt het onderhavige PG een nieuwe dimensie voor u. Gratis. Wat ben ik toch een schatje. Het geheim waar ik het over ga hebben is het volgende: Belgische politici zijn achterlijk. Kortzichtig. Zuigen apennoten. Heten Yves Leterme. Of nee wacht, schrap dat laatste, dat is bij nader inzien iets te specifiek. En zo hard wil ik die andere politici nu ook weer niet beledigen.

Het was afgelopen zondag 1 november, hebt u het ook gemerkt? Ik wel hoor. Gekotst dat ik heb, niet te doen! Echt waar, ik werd wakker rond zes uur GMT +1 en had het gevoel dat er iets niet helemaal klopte. Gelukkig is mijn biologische klok een toffe jongen en heeft ze mij ruimschoots op tijd wakker gemaakt om in alle rust en kalmte uit mijn bed te klauteren (ik heb een hoogslaper), de trap af te stommelen, in de bergruimte een emmer te gaan halen, terug naar mijn kamer te gaan en daar op de grond neerzijgen en de frieten, cervela en boulet (met mayo en ketchup) van zaterdagavond vakkundig binnen de lijntjes te deponeren. Hoera voor mijn biologische klok!

Dat was natuurlijk een beetje een domper op de feestvreugde, en dat mag u in dit geval letterlijk nemen, want wij zijn een Nerofamilie. Dat betekent dat wij bij tijd en wijlen al eens een wafelslag doen met de familie langs vaderskant (minus mijn meter dit jaar, for obvious reasons). Meer bepaald op 1 november. Maar ons moeke vond dat ik daar dit jaar niet bij mocht zijn. Er moest zo maar eens iemand anders ook ziek worden, stel u voor. Niet dat ik ook maar één wafel binnen zou hebben gekregen, trouwens. Zelfs de Motilium kwam er terug uit. Om maar te zeggen.

... de twintig voorgaande wafelslagen heb ik echter wél meegemaakt, en daarbij is mij op een bepaald moment duidelijk geworden dat de Belgische politiek een hoop gezever is en sterker nog: dat dit al heel erg lang aan de gang is en niet, zoals men wel eens lijkt te denken, de huidige lichting een dieptepunt is in onze betrekkelijk korte geschiedenis. En dat heeft alles te maken met het volgende voorwerp:


Meer bepaald: de wafelijzerpolitiek. Voor wie niet bekend is met de term even een opfrissertje: het betekent eenvoudigweg dat er (vooral tot 1988, volgens Wikipedia) in België voor elke cent die naar Vlaanderen gaat, ook een naar Wallonië moet gaan (tegenwoordig gaan voor elke 60 Vlaamse cent er 40 naar Wallonië, weerom volgens Wikipedia, doch dit terzijde). Dat heeft voor een paar grappige toestanden gezorgd, want het ene landsdeel komt meestal met minder geld toe dan het andere en voor je het weet heb je een Zwarte Zondag aan je been. Maar ik dwaal af.

Welke nu hopelijk al lang in zijn graf rottende idioot van een tyfuslijende, baffende hondenzoon is er ooit op het ongemeen briljante idee gekomen om die praktijk wafelijzerpolitiek te noemen? Ik denk dat het ongeveer als volgt ging:

*N.B.: voor de volgende scène is het handig als u even de 'Josti band'-sketch van Hans Teeuwen voor ogen houdt. Dank bij voorbaat. M.*

Parlementaire mongool 1: Zzugh... Zzugh... Zzhulluh wuh duh Vlchchch- Vljlj- Vluuuhminguh en de Wuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuhluh nie gwoon alted evuhveeeeehl gevuuuuh?
Parlementaire mongool 2: Huh, huh, jaaaaaaaaaahahaah! En dan gaan wuh roepuh van wafelijzuuuuur! Wafelijzuuuuuur!
Parlementaire mongool 1: Juuuuuh! Da's keigoe gevonduuuuuh want ge drukt aan de twee kantuh eve hàààààààààrd. Wafelijzuuuur! Wafelijzuuuur!
Verzamelde parlementaire mongolen: Wafelijzuuuuuuuur! Wafelijzuuuuuuuuuuuuur!

DOEK

Die gasten hebben duidelijk nog nooit wafels zien gebakken worden. Jammer genoeg voor hen ik wel, dus bij mij moet je met dergelijke bullshit niet afkomen. Kijk nog even naar het bovenstaande plaatje. Noem de kant die rechtopstaat kant B en de kant die plat ligt kant A.

How to bake a waffle
By Markus

*N.B.: ik sla de evidente stappen van deeg maken, laten rijzen en wafelijzer verhitten en invetten voor de handigheid even over, maar dat moet je dus ook doen. Anders krijg je met de beste wil van de wereld geen wafel gebakken.*

1) doe deeg op kant A. Verdeel gelijkmatig over de gehele bakvorm.
2) laat kant B met zachte doch gedecideerde hand op kant A neerkomen.
3) laat even bakken. Als er deeg ontsnapt langs de zijkanten, veeg hem dan weg met een propere doek. U kunt hem eventueel in uw mond stoppen als u daarvan houdt.
4) draai het hele zaakje om zodat kant A nu bovenaan komt te liggen en kant B onderaan.
5) open het wafelijzer.
6) uw wafel ligt nu op kant B.
7) haal hem eraf.
8) doe er suiker op. Siroop, choco, slagroom, hagelslag of hersenen doen het ook heel goed.
9) eet smakelijk.

Is dat duidelijk, heren politieke mongolen? Wafelijzerpolitiek betekent dat je het ene landsdeel vanalles belooft maar uiteindelijk alles aan het andere landsdeel geeft. Of is dat wat u al van bij het begin voor ogen had?

Wie oppert dat 'wafelpolitiek' dan misschien een betere term zou zijn: bedoelt u een rasterwerk waartussen erg dunne vliezen gespannen zijn, met aan de rand hier en daar een gat misschien? Uiterst eetbaar bovendien? Ik ook niet.

Die lepel suiker is nog zoiets. Of honing, ik wil het kwijt zijn. We moesten een lepel suiker/honing geven aan de Walen om de bittere pil van de splitsing van BHV beter te kunnen slikken. Get real: als ik een pil slik, dan kap ik daar een glas water achter, geen suiker. Suiker is voor op wafels of rijstpap.

En dan die fucking psychiatrische sessie van een paar weken geleden.
Rode doch blonde mongool op het podium: Dag kameraden, we zijn hier samengekomen om eens te praten over de toekomst van ons als partij, maar ook als collega's, als groep en als vrienden.
Rode, wie weet Antwerpse, maar in elk geval iets minder mongoloïde nobele onbekende in de zaal: seg trut, wat is dat hier, een psychiatrische sessie of watte? Ga naar huis, bleitsmoel!
Rode trut: Oh jaaaaaah, psychiatrische sessie! Dat gaat verkopen als zoete broodjes!
Media: *koopt zoete broodjes*

Zak over de kop, steen aan hun been en in 't Scheld smijten, allemaal.

Getekend,
uw onverdeeld positieve Markus.

Nu ik nog leef, wil ik sterven van geluk.

Er schijnt nogal wat verwarring te heersen over deze zin. Nu ja, nogal wat. Ik postte het laatst als Facebookstatus (u kent dat wel: 'wilt, nu hij nog leeft, sterven van geluk') en kreeg als reactie: 'oei?' There's pertang nothing to oei about, dear. Mijn dagen zijn nog niet geteld of zo. De dagen die ik nog te gaan heb, ten minste. Degene die ik al achter me heb wel, dat zijn er 7980,5 (het is middag). Maar ik geloof dus niet dat er iemand, of iets, is die gaat tellen hoe veel dagen iemand nog te leven heeft. Ten eerste zou dat maar een saaie baan zijn (en een nutteloze ook, als je 't mij vraagt) maar ik geloof gewoon niet dat zulks te tellen valt. Edoch ik dwaal af. Mijn dagen zijn dus nog niet geteld, figuurlijk gesproken. En net daarom deel twee van het citaat. Het is eigenlijk allemaal nogal voor de hand liggend. Ik snap niet echt waarom ik er zo veel woorden aan vuil wil maken. Nee, nee. Zoek het zelf maar uit.

Er was eens een lieftallige prinses. Ze leefde in een welvarend rijk, haar onderdanen waren haar goed geziend en vice versa en rozengeur en maneschijn, van een leien dakje, de wind in de rug en al die sissishizzle. En als u dat nogal ongeloofwaardig lijkt, dan was er eens een lelijke prinsen. Of een knappe wc-madam. Deze prinses nu (ik zeg toch prinses hoor, wat jullie er ook van vinden), ik zei deze prinses nu ging vaak op reis om kennis te maken met andere vorstenhuizen, want als prinses moest ze natuurlijk bij voorkeur een huwelijkskandidaat met enige standing vinden, of wat hadt ge gedacht. En zo gebeurde het dat ze op een gegeven ogenblik in een niet nader benoemd doch regenachtig oord op een respectabele afstand van haar geboordeplaats een Oosterse prins tegen het lijf liep. De koning van het niet nader benoemd doch regenachtig oord had immers een feest gegeven ter ere van zijn gasten, zijnde onze prinses en de Oosterse prins, die daar volledig toevallig op hetzelfde moment verbleef. Hoewel hun contact bijzonder summier was op die avond, was de prins toch volledig ondersteboven van de prinses en huilde hij dikke tranen toen ze weldra terug naar haar eigen kasteel vertrok.

De prins liet echter nergens gras over groeien (zijn vader was oliesjeik en op heel hun land was geen grassprietje te bekennen, dus dat was eigenlijk niet zo'n zware opgave) en stuurde haar meteen een postduif achterna met de boodschap dat hij haar graag nog eens wou ontmoeten op haar eigen landgoed. De prinses, die eigenlijk erg gecharmeerd was maar zich anderzijds ook niet wilde laten kennen, gaf niet onmiddellijk antwoord. Nu is het echter een algemeen aanvaard feit dat Oosterse prinsen algemeen gezien nogal aanhoudende lui zijn (kijk maar naar de Prince of Persia, die is echt een beetje paranoïde op dat vlak), dus bleef deze jongeling postduiven sturen en ging hij links en rechts wat meer informatie inwinnen over onze prinses. Na lang aandringen stemde ze toe met de ontmoeting. Het was liefde op het tweede gezicht, ze leefden nog lang en gelukkig en kregen kindjes met de kleur van koffie verkeerd, vermoordden hun beider ouders, erfden aldus een wereldrijk waarin de zon niet onderging, veroverden de rest van de wereld, stuurden een ruimteschip de lucht in, maakten alle lelijke aliens af, zochten een lieflijk planeetje uit en leefden er nog lang en gelukkig.

Dat had natuurlijk kunnen gebeuren. Helaas is de werkelijkheid vaak iets minder poëtisch dan dit. En dus vond de prinses de prins maar een akelige engerd. Ze probeerde zijn postduiven te negeren (of tenminste de berichten die ze met zich meebrachten. Duif was immers een delicatesse in haar geboorteland), maar die idioot blééf er maar sturen en ze werd dikker en dikker van al die duiven, waardoor haar kleine C-cup welhaast verzoop in de vetkwabben van haar buik, en op den duur had ze er dus wel mooi genoeg van. Ze stuurde welgeteld één postduif terug met het erg korte bericht "Die in a fire." Een week later kwam er een laatste duif binnengevlogen met in haar bek de doodsbrief van prins Moeshamaramaramara. En zie! na een weekje intensief fitnessen was de prinses weer bevallig als voorheen en werd haar kleine C-cup weer door alle mannelijke en sommige vrouwelijke onderdanen wellustig aangestaard. Ze trouwde met een flinke boerenzoon, werd verstoten door haar familie en stierf door verstikking onder een hooibaal die door Moeshamaramaramara Airlines vakkundig op haar hoofd werd gedropt.

Getekend,
Markus

P.S.: de rat (we hebben haar Splinter gedoopt) bleek wel degelijk echt te zijn. Ik zeg bleek, want de uitbater heeft uiterst onzorgvuldig rattenvergif rondgestrooid.

The Rat Chronicles

Er heerst een heleboel misverstanden over wat Jan Modaal wel eens verkeerdelijk de rat noemt. De eerste misvatting is dat er überhaupt zoiets bestaat als de rat. Er zijn namelijk verschillende soorten ratten, en bij niet eens zo geweldig grondige inspectie kan je niet anders dan concluderen dat deze verschillende soorten vaker weinig dan erg veel met elkaar gemeenschappelijk hebben. Zo is er:

1. De rat;
2. De rat die op een feestje weigert iets anders dan bier, wijn, cola of cola light te schenken;
3. De rat die vriend en vijand verraadt, het schip ontvlucht en andere horizonten gaat verkennen;
4. De rat die wellicht helemaal geen rat is, maar desondanks toch in uw kelder woont.

Bordeel Blijde Inkomst zit met een rat in de kelder. Ze is zeker zo groot! Of toch minstens zo groot. Om eerlijk te zijn zou het ook een muis kunnen zijn. Of een cavia of zo. Het probleem is dat we eigenlijk maar één ooggetuigenis hebben, of twee of heel misschien zelfs drie. En met alle respect, maar de eerste ooggetuige is nu niet bepaald wat ik de meest betrouwbare persoon op aarde zou noemen. Ten eerste: zijn naam is Merde (1). Ten tweede: op sommige vlakken is hij gewoon een meisje, bijvoorbeeld wanneer het beesten in de kelder betreft. Ik bedoel maar: hij ging nog net niet gillend bovenop een stoel staan (in plaats daarvan nam hij de trap tot op de eerste verdieping, wat inderdaad een veel intelligentere, zij het niet erg probleemoplossingsgerichte handelswijze is). Volgens hem zat er dus een gigantische rat in de kelder met een al even gigantische staart. Het is op dit moment misschien niet oninteressant om even te vermelden dat in dit bordeel de keuken en een van de douches zich in de kelder bevinden. Mja, ik vind het ook hilarisch.

Toen een van onze dames (2) dit te horen kreeg, ongeveer een halve seconde nadat Merde zijn beruchte ontdekking deed, stuurde ze er de Kotchinees op af. Hij dus naar de kelder, na vijf seconden teruggekeerd, roepende: "Oh my God, there's five of them!" Achteraf zei hij wel dat hij een grapje maakte, dus telt dit niet helemaal mee als getuigenis, maar de dame vond dit toch alarmerend genoeg om ondergetekende ook op verkenning uit te sturen. Ondergetekende dus naar de kelder. Geen kat te zien natuurlijk. Rat, bedoel ik. Maar u kent de vrouwen: alarmerende berichten bezitten nu eenmaal meer inherente geloofwaardigheid dan geruststellende. Het mag dan ook niet verbazen dat de dame in kwestie door mijn verslag alles behalve gerust gesteld was. Een minuutje later volgde dan deze korte conversatie tussen twee andere residenten:
"Hé, maar de deur van de kelder is dicht!"
"Ha ja, dat zal die rat dan gedaan hebben."

En toen was het hek helemaal van de dam. Probeer zo'n dame maar eens diets te maken dat de rat in kwestie hoogst waarschijnlijk een mythe is, en dat het, moest het geen mythe zijn, hoogst onwaarschijnlijk is dat ze het tien minuten volhoudt in de toxische ruimte die wij enigszins eufemistisch 'het berghok in de kelder' noemen.

Over die andere soorten ratten kan ik kort zijn. Bent u ooit al naar een feestje of receptie, noem het hoe u wilt, geweest waar ze uitsluitend bier (naar verluidt zelfs van inferieure kwaliteit), goedkope wijn en twee variaties cola serveren? Ondergetekende wel. Een regelrechte schande is het! Een blamage! Een vlek op des fatsoens blazoen! Een aanfluiting! De absurditeit zelve!

En nee, Mormaz, Antwerpen zal je niet gelukkig maken (3).

Getekend,
Markus

(1) Geloof het of niet, maar deze naam bewijst dat ik een genie ben.
(2) Er resideren geen hoeren in Bordeel Blijde Inkomst, laat staan straatmadeliefjes. Wij hebben uitsluitend dames. Het verschil: onze dames zijn niet goedkoop.
(3) Geintje. We gaan je missen, maat!

UPDATE: Er schijnt nog een vijfde soort rat te bestaan, namelijk de Midden-Oosterse, maar mijn naam is Haas.

Niet met vrouwelijke ledematen gooien!

Mijn fanbasis blijkt groter dan verwacht. 10 man groter, ruw geschat. Dat komt ervan als je met je weblog te koop loopt op sociale netwerksites. Blijkbaar draagt Marjolein tegenwoordig met trots de bijnaam Traphalslet en blijkbaar wilt zowat de hele kotpopulatie dat ik onze avonturen hier blijf publiceren. Welnu, dames en heren, dat moet Marjolein er maar voor zorgen dat ik stof heb om over te schrijven, nietwaar? Traphalflirten en zo? Trouwens, ik heb gisteren een aantal nieuwe kotgenotes ontmoet; die mogen ook altijd eens komen traphalflirten, amai. We zitten dan wel met Mo Bravin opgescheept, maar dat blijkt dus slechts de keerzijde van de medaille te zijn.

Ik moet hier even iets rechtzetten. Wat men u ook probeert wijs te maken: ik ben geen door porno geobsedeerde geilaard. Ik weet dat er mensen - nee wacht, meisjes - rondlopen die dat zouden kunnen denken, de een met al wat meer redenen dan de ander, maar echt, u moet mij geloven, dat is niet waar. Tenzij u bereid bent aan te nemen dat alle jongens door porno geobsedeerde geilaards zijn. Of dat waar is of niet laat ik in het midden, maar in elk geval: bij mij is het niet erger dan bij anderen. En ik heb geen lief, dus bij mij is het nog aanvaardbaar. Jawel, dames, ook uw levenspartner kijkt. En trouwens, ik ben gisteren nog een meisje tegengekomen dat er openlijk voor uitkwam dat zij ook naar porno kijkt. Dus als pornografie als een signaal van moreel verderf moet gelden zijn jullie geen greintje beter dan wij! Het verschil tussen mij en de meeste andere heren is dat ik daar niet over ga chocomoussen. Bijvoorbeeld: als je aan mij vraagt of ik zo uit het hoofd een pornosite kan opnoemen, krijg je er direct vijf, terwijl andere jongens een beetje beschaamd zouden mompelen of zelfs staalhard liegen. Maar we hebben eens een steekproef gedaan op kot, en uiteraard konden ze er allemaal minstens één opnoemen (want zodra er iemand anders voor uitkomt, zijn ze ineens allemaal experts natuurlijk. Maar zoals Moeshi gisteren nog zei: slechts één pornosite kennen is echt wel zielig). Iemand noemde zelfs spontaan de films Pirates XXX en Pirates 2: Stagnetti's Revenge, tot volslagen verbijstering van de aanwezige dames, die dachten dat ik wel de enige zou zijn die zulke ondingen kent (een half jaar geleden hebben we op kot een gelijksoortig traphalgesprek gehad en het had niet veel gescheeld of ons huis was omgedoopt tot Bordeel Blijde Inkomst).

En dan nu: het vervolg van het experiment. Veel... plezier.

9 - 6 - 2003
Eerst en vooral:
-NOG 19
-NOG 9
-NOG 11
-NOG 15
=> alles zit onder de 20! Bangelijk gewoon! En ik heb Fys. al geleerd! Ik ben echt goe. Maar de computer is kapot :-( Allez, nu issem bekan terug in orde, maar heel't wekend was hem wel kaput.
Pem pem pem... morge Latijn se... dan zijn we daar ook weeral vanaf...
Tchch... ik kan echt ni wachte tot de exames gedaan zijn he! Die laatste week ga zò cool - nee wacht - ga zo'n knettergekke-crazy-coole sunshine week zijn hè (1)! Maar ik ga nu afronde. En hope da'k sebiet op de compu kan! Sjaludos! (2)
XXX

10 - 6 - 2003
dus:
-NOG 18
-NOG 8
-NOG 10
-NOG 14
JA HOE! Computer gemaakt. Kristine-kwestie opgelost (3). Exame was gemakkelijk. Linda was ni boos. S is zo knap.
Aaahh, 't leven is mooi! Om één of andere reden is 't leven mooi! (4)
Doei!
xxx

Noten:
(1) Dat komt uit een of ander marginaal liedje dat toentertijd een hit was. Van de Ketnetband of zo.
(2) Compu? Sjaludos? Ik heb medelijden met Laura, als ze dat allemaal heeft moeten lezen.
(3) Toen wist ik nog niet dat ze overal was gaan vertellen dat wij een koppel waren.
(4) zie noot 2.

... en als u dacht dat dit al hilarisch was: volgende keer wordt het nog beter, echt waar.

Een oplettende lezeres vertelde mij dat er in mijn vorige bijdrage een dt-fout stond. Zijn er zo nog mensen? Want eerlijk gezegd: ik heb geen idee waar ze het over had.

Meer onthullingen over de geheimen van het mannelijk geslacht (in de ruime zin van het woord) in een volgende bijdrage, vooropgesteld dat ik het niet vergeet.

Getekend,
Markus

The Decline and Fall of the Emo Empire.

Ondertitel: Ik win. Moeshi heeft al zo'n drie maanden niet meer geblogd. Nu geef ik toe dat het hier ook bepaald geen hoogtijdagen zijn op het vlak van bijdragen posten, maar kom, laat ons niet melken. Blogo ergo vinco.

Maar daar ging het niet over. Gaat, bedoel ik. Het gaat om Marjolein. Lang geleden dat we het nog over haar gehad hebben, hè? Tja, tijdens de vakantie zie ik haar natuurlijk niet, vandaar. Nu is het academiejaar weer min of meer begonnen en durft ze alweer eens door de gang te dartelen. Zondagavond was het al van dat. Dartel dartel, klop klop. "We houden een feestje in de keuken vanavond want we hebben nog een paar flessen Martini die opmoeten! Kom je ook, allerliefste Markus?" Dartel dartel, vlei vlei. Oké, zo ging het misschien niet helemaal, maar de boodschap kwam over. Nu had ik op dat moment net bezoek van het meisje van de drummer van de band en een naar eigen zeggen onvriendelijk sujet, en die vond ik op dat moment iets belangrijker dan drie flessen Martini. Want als er iets is waarmee je mij niet naar een feestje lokt, zijn het wel drie flessen Martini (jawel, er zijn grenzen aan mijn M-fetisj). Na een tijdje moest het meisje van de drummer van de band helaas weer weg (ze leert het nog wel hoor, ze zit nog maar in het eerste jaar. Psychologie. Dus ja.) en ben ik met het onvriendelijke sujet naar de overkant van 't straat gegaan, zijnde Fakbar SLetteren. Ik was echter nog vrij moe van een weekje Duitsland (1)(in Dachau zeker Barak X eens gaan checken, luitjes), dus ben ik al vrij vroeg in mijn bed gekropen. Toen ik de voordeur opende (de dakroute heeft geen zin als je aan de overkant van 't straat moet zijn, of wel soms?) hoorde ik dat de drie flessen Martini misschien nog niet leeg waren, maar toch al in een vrij verre staat van niet zijn verkeerden. Wat bleek nu achteraf? De kotgenoten zijn na de Martini ook nog naar de Fak afgezakt en wat heeft madam daar gedaan? Gemuild verdomme! Gesmost, gebekt, een toeng gedraaid! French kissing all over the place! Eerst binnen, daarna naar buiten gegaan en rustig verder gedaan. Praktisch onder mijn raam! Bij mij moet ze niet meer afkomen hoor. Ge moogt ze hebben.

Iets anders nu. Een of andere pipo heeft ooit eens in de Sunday Times geschreven dat "The world is divided into those who have read The Hobbit and The Lord Of The Rings and those who are going to read them." (2) Welnu, de wereld lijkt tegenwoordig verdeeld te zijn tussen wie Inglorious Basterds al gezien hebben en al de rest. En dat is niet het enige. Het is mij opgevallen dat wie hem al gezien heeft bijzonder neerbuigend is tegenover al de rest. Ofwel krijg je verontwaardigde of ongelovige reacties, ofwel word je vierkant in je gezicht uitgelachen. Welja dudes, als jullie allemaal gaan kijken op een moment dat ik niet kan, wat verwacht je dan? Ik krijg al enorm veel goesting om uit protest niet te gaan kijken, maar toegegeven, ik wil 'm toch wel graag zien, dus een punt maken zal ook wel niet lukken. Het leven van een student is een triest leven. (3)

Mo Bravin heeft ontdekt dat hij bij mij op kot zit. Damn. Mo Bravin heeft vorig jaar praktisch in de Fak gewoond en is nu bij ons op kot ingetrokken omdat hij er rotsvast van overtuigd is dat hij dan gemakkelijker eens naar zijn kot zal gaan in plaats van te blijven plakken. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

O ja, dat experiment van de vorige keer. Ik ben natuurlijk het Muppetschriftje thuis vergeten, dus daar zult u nog even op moeten wachten. Mijn excuses.

Getekend,
Markus


(1) Alwaar het mij nog maar eens is opgevallen dat er iets fundamenteel mis is met de communicatievaardigheden van het menselijk geslacht. Of ons geheugen. We waren daar met z'n tienen en ik heb daar zeker 20 keer mogen zeggen waarover mijn masterproef gaat en naar wie ik die brief aan het schrijven was.
(2) Persoonlijk denk ik dat de wereld verdeeld is tussen zij die The Lord of the Rings de hemel in prijzen en zij die een IQ boven de 70 hebben, maar dit ter zijde. Let wel: over De Hobbit heb ik niks gezegd. Geen kwaad woord over De Hobbit.
(3) We zijn anderhalve dag in het academiejaar en ik heb nog geen lessen gehad en nu al de eerste fatalistische uitspraak. Hoezee!

Max is mad, ofwel The Muppet Show

Ik heb een tijdje geleden de Mad Maxtrilogie gekocht en enkele dagen geleden het eerste deel ervan bekeken. Ja hallo, wat was me dat zeg. Ik geef toe, ik was verkeerd geïnformeerd. Ik dacht altijd dat Mad Max ging over Mel Gibson die in een post-apocalyptische wereld met een badass auto rondrijdt op zoek naar naft. Even kijken.

Mel Gibson: aanwezig, maar dan in een zo jonge versie dat je hem nauwelijks herkent (behalve op het einde van de film, waarover later meer). Niet dat ik een fan ben van Mel Gibson hoor, verre van, maar in deze film ziet hij er zo gladjes uit, vat u?

Post-apocalyptische wereld: afwezig, of in elk geval zo summier uitgewerkt of in beeld gebracht dat hij even goed afwezig had kunnen zijn. Akkoord, het speelt zich ook niet in onze maatschappij af, maar post-apocalyptisch is dat allemaal niet hoor.

Op zoek naar naft: afwezig, volstrekt afwezig.

Badass auto: afwezig, behalve op het einde van de film.

Nadien heb ik het eerste kwartier van Mad Max 2 bekeken (nét niet boeiend genoeg om te blijven kijken ondanks het late uur) en wat blijkt? Mijn beeld van Mad Max gaat eigenlijk over Mad Max 2 (en mogelijks ook deel 3: een evil Tina Turner lijkt mij aardig post-apocalyptisch). Dju toch!

Mad Max was ook om een andere reden een teleurstelling. Kort gesteld: dat moddert een hele film lang maar wat aan over een volstrekt krankzinnige motorbende en onverantwoordelijke flikken (of wat daarvoor moet doorgaan) en Mel Gibson loopt er ook nog ergens tussen, zonder echt verhaal of opbouw of wat je dan ook zou verwachten. Dan volgt er een stukje horror/thriller van vijf minuutjes en dan, ineens, met nog maar een kwartier te gaan, worden het lief en de kleine van Mel Gibson brutaal overreden door de motorbende, tovert Mel zelf ineens die badass auto tevoorschijn en moordt hij die hele bende uit. And that's how Max became Mad Max. Eindtitels, film gedaan. Wat? Zelfs voor een film uit het jaar 1979 is dat toch wel een beetje te bont, me dunkt. Oeps, euhm, spoiler alert, een alinea terug.

En dan nu, dames en heren, tijd voor alweer een experiment. In mijn eerste post op deze weblog heb ik een schriftje van The Muppet Show vermeld, waar of niet? Daarin hield ik vroeger, geloof het of niet, een dagboek bij. Het dagboek van een puber. Lachen! Dus bij deze het experiment Lach uw jongere zelf uit. Ik ga wat ervan over is hier publiceren (in een vlaag van schaamte heb ik er ooit het grootste deel uitgescheurd, en als ik de rest zo eens herlees kan ik begrijpen waarom). U mag hartelijk meelachen. Het is niet zo veel, hoor. Acht bijdragen of zo. Plus een kort vervolg in een ander schriftje, enkele jaren later. Maar toch. Veel leesplezier! Ik ga wel de namen aanpassen omwille van de privacy en omdat mijn broer meeleest. Hier alvast de twee eerste bijdragen:

5-6-2003
F*CK F*CK F*CK! (1)
Kristine is dus op mij, maar ik ni op haar. Hoe moetik da nu best zegge?
Dees is echt zo klote he! Das een toffe, maar das ook al! Ik zit nog altij me S&A in menne kop... *zucht* errug!
à propos:
-NOG 23
-NOG 10
-NOG 15
-NOG 18 (2)
Morge dus gesc. Da ga wel lukke, denkik. Wij zullen zien!
Bye Bye!
xxxxx (3)


7-6-2003
Gesch. was gemakkelijk. Voor accordeon heb ik 92%! En Latijn is keiweinig, jahoe! Maar verdomme! 't is morge gn chiro! Da's pas errug! (4)
Gistere gaan zwemme met de Mark, Marino, Ken, 'leen en Elke, was keileuk! En Marleen is knap, vooral in bikini ;-) (ik vin die alleen knap, niks meer!)
veur de rest:
-NOG 21
-NOG 9 !
-NOG 13
-NOG 17
Yeah! Wier goed (5), weirdos! Ga hier afronde.
Toedeloe!
xxx

Noten:
(1) Dit is geen censuur, ik heb echt F*CK geschreven.
(2) Voor als u het nog niet doorhad, dit is geschreven in een examenperiode en op die momenten had ik de gewoonte om altijd af te tellen. De eerste 'nog' = aantal dagen tot het laatste examen; de tweede 'nog' = het aantal examens, de derde 'nog' = het aantal dagen tot we met z'n allen naar een van de Matrixfilms gingen kijken en de vierde 'nog' = het aantal dagen tot het feestje van S. S is de S uit S&A
(3) Mijn dagboek was gericht aan mijn ingebeelde tweelingzus Laura, vandaar al die x'en. Ja, ik weet het.
(4) Deze twee zinnen heb ik een jaar later met een stift onderlijnd omdat ik de chiro toen helemaal niet meer zo leuk vond, en ik vond het toch opmerkelijk dat dat in een jaar tijd zo hard kon veranderen. Het lag aan de leiding trouwens. Klootzakken.
(5) We're good

Voorlopige conclusie: dit tijdsdocument bevestigd wat ik stiekem al wist: de adolescenten van tegenwoordig schrijven veel irritanter dan wij in onze tijd. Alleen die 'errug' en die 'wier goed' zijn een beetje... euh... Soit, voor de rest valt het goed mee, toch? Eindklanken weglaten, korte woordjes aan elkaar schrijven, das in plaats van da's of dat is,... Gaat toch nog? Gewoon een beetje spreektaal opgeschreven, niks aan de hand. Maar nu! Nu schrijvén dié pubrz egt lastég xD of zoiets, ik kan het echt niet.

Enfin, ik hoop dat u eens goed heeft kunnen lachen. Stay tuned!

Getekend,
Markus

P.S.: Die Kristine is toen nog overal gaan verkondigen dat wij een koppel waren, terwijl uit dit dagboek duidelijk is dat zulks langs geen kanten klopt. Nadien is ze plots lesbisch geworden. En enige tijd later, toen ze toch nog een jongen aan de haak had kunnen slagen, biseksueel. Reality is stranger than fiction.

Godmother

Na een periode van relatieve eenvoud had markus de laatste dagen te kampen gehad met verwarrende toestanden. Tevoren was het allemaal heel simpel geweest: opstaan, papegaai te eten geven, en vervolgens via de brug naar de echte wereld om zich daar een hele dag vrijwillig te laten opsluiten met een demonische hoeveelheid kennis binnen handbereik. markus hield niet zo van kennis. Handelen, observeren en vervolgens meer handelen was min of meer zijn mantra. Af en toe wilden de heren en dames die de touwtjes in handen hielden echter testen of markus wel voldeed aan de eisen die zij stelden aan de leden van zijn ras, zijnde, ondanks het houten been en dat ene mankerende oog, nog steeds het menselijke. Maar de vorige keer dat dit was gebeurd hadden deze heren en dames hem vriendelijk verzocht van in wat toen de niet al te verre toekomst was nog eens opnieuw te proberen. Vandaar dat hij zich een hele tijd had laten opsluiten in de nabijheid van al die kennis: deze keer wou hij degelijk voorbereid de test afleggen en warempel: het had vrucht afgeworpen, dacht hij.

Sindsdien was het leven voor markus iets minder vanzelfsprekend geworden. Overdag was hij doorgaans zoals gewoonlijk op zijn oude vertrouwde meloen te vinden, maar het leek wel of hij elke avond wel iets te doen had. En dan nog elke avond iets anders. Elke dag weer moest hij de oversteek maken, en dan nog elke dag naar een totaal andere plaats op de wereld. Dat hij elke dag die verdomde ijsbeer moest trotseren was al erg genoeg, maar dan moest hij ook nog eens uitrekenen waar hij wilde dat de brug hem naartoe voerde. Geen eenvoudige klus voor iemand die leeft volgens het motto handelen, observeren, meer handelen. Maar het lukte, zij het niet altijd even goed of 100 percent naar zijn zin. Deze laatste dag was de ergste geweest.

Eerst moest hij nog maar eens een test gaan afleggen. Niet zomaar een test, nee. Hij moest gaan bewijzen dat hij wist hoe hij zijn boterhammen moest smeren. Niet dat hij dat werkelijk moest voordoen, nee, hij moest gewoon laten zien dat hij het wist. Dus had hij zitten vertellen over de verschillende soorten brood en hoe die effect zouden hebben op zijn gemoedstoestand na het verorberen ervan, kreeg hij een aantal meerkeuzevragen over het zoutgehalte van verschillende soorten beleg of het aangewezen aantal kauwbewegingen per hap en werd hem gevraagd wat hij moest doen wanneer hij de chocopot omver zou gooien. markus haatte deze test hartgrondig, maar hij haalde er uiteindelijk wel 48/50 op. Die twee foutjes gingen over de combinatie van bepaalde soorten beleg, wat wel kon en wat niet, maar dat hoeft niet te verwonderen: die avond zou markus nog pickels-chips met andalousesous eten. En het nog lekker vinden ook.

Na de test werd hij terug naar de meloen geroepen voor een diner, dat hij echter snel-snel tot zich moest nemen om vervolgens al even snel-snel terug naar de brug te keren om aldus zijn meter te bezoeken. Op zijn overtocht vroeg markus zich af wat het Engelse woord voor meter was. Bestond er zoiets als Godmother? Iets zei hem dat dat niet helemaal klopte, maar wat het dan wel moest zijn was hem ook een raadsel. Hij had de laatste dagen al een paar keer tegen zichzelf gezegd dat hij haar eigenlijk eens moest gaan bezoeken, maar het was er nooit echt van gekomen, tot op die dag. Enigzins zenuwachtig stond hij voor haar deur en belde aan. De deur ging automatisch open en hij begon de trappen te beklimmen tot de bovenste verdieping.

Zijn meter... ze was... in een fase beland waarover medici het met elkaar eens waren dat je eigenlijk alleen nog maar pijnstillers kon geven en hopen dat de dagen zonder al te veel zorgen voorbij gingen. Ze hadden de laatste maanden vanalles uitgeprobeerd op haar in de hoop dat het iets zou uithalen. markus wist ook niet precies wat en hoe en hoe vaak en hoe veel, maar hij wist wel dat als je allerlei vreemde en tegennatuurlijke dingen ging doen, er steeds meer en meer kans was dat er dan vreemde en tegennatuurlijke en vooral ongewenste dingen gingen gebeuren. En aldus was natuurlijk geschied. Toen hij een week eerder op de meloen was aangekomen na de test (niet de boterhammentest, die daarvoor) hadden zijn ouders hem eerst euforisch verslag laten doen over de test (die immers zeer vlot was verlopen) en hem daarna verteld dat het dan eindelijk zover was, dat er tegennatuurlijke en ongewenste dingen waren gebeurd, dat de medici pijnstillers aanraadden en voor de rest met de handen in het haar zaten.

De andere aanwezigen zeiden dat het die dag veel minder erg was als de vorige, maar markus kon alleen maar vaststellen dat ze geel was. Haar ogen. Haar huid. Zijn meter leek er zich niets van aan te trekken. Ze was gewoon haar opgewekte, rustige, goedlachse zelf. Dat was enerzijds een opluchting (hoewel zijn ouders hem hadden verteld dat ze enkele dagen eerder, toen ze nog andere pijnstillers kreeg die niet zo zeer de pijn stilden als gewoon... geen effect hadden, ook wel rustig maar niet echt opgewekt was geweest) maar anderzijds werd het zo pijnlijk duidelijk wat hij zou missen. Want hij zou haar missen, dat besefte hij nu. Hij hield van zijn meter en hij haatte zichzelf omdat hij dat vrijwel nooit had doen blijken. De laatste (en naar hij zich kon herinneren enige) keer dat hij iets van die strekking had gedaan was enkele maanden eerder geweest toen ze ging trouwen met haar vriendin. De medici hadden toen net gezegd dat ze zouden gaan overschakelen op vreemde en tegennatuurlijke geneesmethoden. Langer wachten om in het huwelijk te treden leek geen zin meer te hebben, hoewel ze nog maar 59 was (en haar vriendin nog een aantal jaren jonger). markus' vader was haar getuige geweest en markus' moeder had markus gezegd dat hij zijn meter een kaartje moest sturen, want om allerlei redenen was de plechtigheid alleen doorgegaan in het bijzijn van de broers, zussen en eventuele partners van die broers en zussen van de beide bruiden. Maar markus vond dat een kaartje sturen maar een mager gebaar was, dus had hij dagen op voorhand haar telefoonnummer opgezocht en die goed bij zich bewaard om op de grote dag zelf te bellen. Daar was hij blij om, want achteraf had men hem verteld dat ze dat heel erg leuk had gevonden.

Klote.

Kijk, mensen: ik ben niet de gemakkelijkste, laat staan de aardigste jongeheer die jullie ooit zullen tegenkomen. Ik klaag. Ik zaag. Ik doe dingen waarvan mensen "dat is typisch jij" zeggen, precies omdat ik weet dat mensen dan "dat is typisch jij" zeggen. Ik doe onnozel over al wat onbelangrijk is en over belangrijke dingen volg ik de mening van de sympathiekste. Wat ik bedoel is: ik verdien het niet dat het leven mij algemeen genomen toelacht, en toch is dat precies wat het doet. Mijn meter verdient dat wel. Zij verdient het, ik krijg het. Als dat de prijs is, dan wil ik het niet. Het leven is een oneerlijke klootzak.

Getekend,
Markus & markus

P.S.: volgende keer een iets luchtiger bericht, beloofd. Tenzij... jeweetwel.

Jesus is the wizard who wants you to lick my lizard

Zegt Hans Teeuwen hè. Ik ben zo niet, ik ben beschaafd. Maar ik vond het wel een geinig zinnetje om als titel te gebruiken. Andere mogelijkheden uit hetzelfde liedje waren "Tell your husband not to worry, I will (censuur) you only once" en "Oh Halleluja, ain't it fine/that the Lord above us wants you to be mine," maar die waren te lang.

In elk geval: w00t! Dat is internerds voor amai mijn sjokkedijzen! En dus: w00t! Ineens heb ik vier volgers. Volgelingen. Volgers. Vier! Van twee daarvan wist ik het al, maar nu heb ik er dus twee bij, en niet de minste, amai. Ik durf zelfs zeggen: Markus gaat internationaal, want de eerste Nederlandse volger is al binnen. Welkom Ys, en ook welkom Liezeke natuurlijk, maar jou zie ik meer in levenden lijve. Om helemaal correct te zijn: jou zie ik überhaupt in levenden lijve. Met Ysgrublaidd heb ik die eer vooralsnog nog (2x nog) niet mogen smaken. Dus in dat opzicht toch iets minder welkom voor jou, Liezeke. Niet dat je bij mij niet welkom bent hè! In tegendeel, van alle mensen die welkom zijn bij mij, sta jij ergens hoog bovenaan. Als er iemand aan mijn deur staat en die vraagt: "Ben ik welkom?" dan is mijn antwoord steevast: "Jawel, maar niet zo welkom als Liezeke!" De eerlijkheid gebiedt mij te vermelden dat er nog niemand met die vraag aan mijn deur heeft gestaan, dus het is niet echt een empirisch gestaafde uitspraak die ik daar deed. Maar toch. En wat er nu precies zou gebeuren als jij zélf met die vraag naar mij toe komt weet ik ook niet. "Ben ik welkom?" - "Jawel, maar niet zo welkom als- hé, wacht 's effe..."

Ik zit een beetje met een identiteitscrisis sinds vorige woensdag. Ik kwam aan op kot (voor Ys: mijn kamers) en Marjolein was daar aanwezig (voor meer over Marjolein: klik onderaan deze bijdrage op het woord Marjolein). Ik heb vriendelijk goeiedag gesmurft, maar ze is desondanks geen praatje komen maken. Ik weet dat het me eigenlijk niet zou mogen raken, maar dat doet het toch. En ze was ook niet onthullend gekleed of zo, al kan dat eraan gelegen hebben dat ze niet wist dat ik op kot ging zijn. Dus nu weet ik het even niet zo goed meer... Dat op kot zitten de voorbije halve week was trouwens ook geen sinecure. De kotmadam bleek niet op de hoogte te zijn dat ik in Leuven zou studeren voor mijn tweede zit (achteraf bleek dat dat kwam doordat mijn vader de huur voor augustus niet had betaald). Twee keer bleek, twee keer dat. En dan nog een keer doordat. Wat is er met mijn schrijfstijl aan de hand vandaag? Anyway, ik dus maar snel even naar mijn vader en vervolgens naar de kotmadam gebeld, maar die begon toen te zagen over een kastrol die in de diepvries stond en dat ze daar niet zo content mee was en dat ze niet wist van wie die was (van Munjab natuurlijk, dat konden wij haar zo ook wel vertellen). Kastrol is trouwens het echte Tsjechische woord voor een steelpan, wist u dat? Ik dacht dat Vlamingen de enigen waren die het gebruikten. Afgeleid van het Franse casserole, weet u wel? Maar blijkbaar zijn enkele Franse kolonisten ook in Tsjechië verzeild geraakt. Verzeild geraakt! Ik doe het niet met opzet hoor.*

Munjab is een beetje een viezerik. Of eigenlijk trekt hij zich gewoon niet zo veel aan van regeltjes. Jezus, ik schreef eerst per ongeluk af in plaats van aan. Zo mogen er alleen huurders van onze douches gebruik maken, maar Munjab heeft af en toe eens vrienden over de vloer en die laat hij dan rustig douchen terwijl hij in de keuken rustig een sigaretje rookt. Terwijl de keuken eigenlijk rookvrij terrein is. Op zijn kamer mag hij roken zo veel hij wilt, maar daar hangt wel een rookalarm, dus rookt hij maar in de keuken en bij gebrek aan asbak (wegens de rookvrije status van die ruimte) gebruikt hij dan maar de rubberen stop van de pombak (gootsteen?) om zijn assen in te deponeren. True story. Nu ja, niet dat ik last van hem heb gehad hoor. Die kastrol stond niet in mijn weg. Eigenlijk ook niet in die van de kotmadam, want die moet in principe niet in die diepvries zijn, tenzij om na te kijken of er soms geen kastrollen in staan die daar niet moeten staan.

Die tweede zit ging vlotjes trouwens. Beter dan het rijexamen in ieder geval. Alleen op die ene bijvraag kon ik niet antwoorden: "Vertel mij eens: wat denk jij nu dat er moet gebeuren om de problemen met Brussel op te lossen?" Maar hij wist het zelf ook niet, dus het was niet zo'n probleem.


Getekend,
Markus

* Voor wie 'm niet doorhad: om van Frankrijk naar Tsjechië te reizen heb je helemaal geen boot nodig.

Gesmurft!

Ik moet u nog even inlichten over wat er nu eigenlijk gaande is in de wereld. Ik heb alweer een tijdje niets geschreven en in dat tijdje heb ik zulks namelijk helemaal achterhaald. Of toch tenminste in de Lage landen. Ik weet het, dat is op slag een pak minder spectaculair, maar een mens moet iets doen om de aandacht te trekken, nietwaar? Grappig trouwens: spectaculair is met twee c's, maar spektakel met k's. Sommige beslissingen van de taalunie zijn toch echt een beetje van den hond zijn kloten, nee? Alhoewel het ergens nog wel te verstaan is. Die k's maken het woord immers wel veel flitsender - net zoals dat bij insekt het geval was toen dat nog zo geschreven werd, of aksent. Spektakel is een en al spektakel, als het ware. Het woord spectaculair daarentegen is van zichzelf toch een beetje hautainer, vindt u niet? Het is waarschijnlijk dat Franse tintje. En c's staan nu eenmaal sjieker - nog zo eentje: chique versus sjiek, ik moet geen tweemaal nadenken hoor! Darbij: chiquer, dat is echt arginaal (de M onwaardig).

Nu dan. Wat er dus eigenlijk gaande is in de lage landen: 't is allemaal de schuld van Alva. Als die wat beter zijn best had gedaan, was het hier zo geen soepje geweest en waren wij waarschijnlijk ook pakken belangrijker.

Als u echte, waardevolle informatie van mij had verwacht, spijt het mij u te moeten teleurstellen.

O ja, wat er met de wereld aan de hand is heb ik inmiddels ook door. Ik heb het gevraagd aan Mira, en ze zei:



Een man op TV zegt 'is iedereen mee?'
Een ramp als deze zien we zelden
gezocht: 8 miljard helden

Iemand kucht, een ander zucht
Geen kat heeft iets te melden
Ze komen eraan, de 8 miljard helden

Al kos het stukken van mensen
Ga door
Altijd eerst zien voor ge gelooft

Ge maakt u ni moe, want wa ge ook doet
Het zou zeker niks helpen
Gezegend zijn de 8 miljard helden

Uw ogen dicht, uw oren dicht
Zo'n stilte hoort ge zelden
Ze dromen mee, de 8 miljard helden

Al kost het stukken van mensen
Ga door
Altijd eerst zien voor ge gelooft

De belspeldel wee het antwoord wel
't Was God die gisteren belde
Hij komt eraan met 8 miljard helden

Ik zou het zelf niet beter hebben kunnen smurfen. Dankuwel Mira!

Currently playing: Loesje - The Ramblers

Getekend,
Markus

Terwijl Hermelien nog laat wakker was om haar schoolwerk gedaan te krijgen, kwam Harry stilletjes de kamer binnen.

"Alohomora," mompelde hij. Met een verrast lachje keek Hermelien hem aan. Hij richtte zijn toverstaf. "Insert-" begon hij, maar Hermelien stak een waarschuwend vingertje op.
"Protego," fluisterde ze. Met een verwachtingsvolle blik keek ze Harry aan.
"Instertio!" zei hij.

*Enkele ogenblikken later*
"Bombardoooooooooooo!"

Sorry, dames en heren, dit is een insider.

Moest mijn kofferke kunnen klappen...

Er schijnen de voorbije week in Mol niet één maar twee dubbelgangers van mij rond te hebben gelopen op een of ander tentenkamp. Daar ga ik het dus niet over hebben, aangezien het dubbelgangers waren. Ik heb daar niks mee te maken. Aan de andere kant, misschien ook wel. We zien wel weer wat er uit mijn vingers via het toetsenbord mijn scherm opsmurft. Ik ben naar Dante's Inferno aan het luisteren (progrock/-metal gebaseerd op het werk van, u raadt het nooit, Dante) en aangezien dat nogal wicked stuff is, zijn de gevolgen niet te voorspellen. 't Is maar dat u het weet.

Meh, ik ga dat tentenkamp toch niet kunnen ontlopen, vrees ik. Het is namelijk zo dat... wel... Sorry, het is nogal moeilijk om erover te schrijven voor mij. Een nogal gevoelig punt. Het is gewoon... Mijn verkleedkoffertje is gesneuveld. Kaputt. Naar de Filistijnen. Nu ja, misschien niet helemaal naar de Filistijnen. Eigenlijk alleen het handvat. Maar toch. Het was zo'n flightcaseachtig ding: zilvergrijs en stevig, met twee slotjes en een zwart handvat. Heel erg handig om verkleedaccesoires in te bewaren en vervoeren. Goeie kwaliteit ook, dacht ik. Nu is het koffertje zelf wel van goede kwaliteit, maar het handvat toch iets minder, blijkbaar. En probeer zo'n koffertje maar eens te vervoeren zonder handvat. Het gaat hoor, daar niet van, maar het is toch net even iets minder handig dan mét.

Maar wacht, dat is nog niet het ergste. Ik heb namelijk niemand om kwaad op te zijn. Ziet u, als ik er nu zelf onvoorzichtig of te enthousiast mee was omgesprongen met de beschreven ravage tot gevolg, dan kon ik gewoon even een uitgebreide sessie zelfkastijding ondergaan en vijftig keer 'Loempe Markus!' roepen en klaar zou Kees geweest zijn. Maar neen, het moest natuurlijk gebeuren doordat Mina, een allerbeminnelijkste jongedame, er naar eigen zeggen liefdevol mee is omgesprongen. Als u zich nu aangesproken voelt en denkt: "Vreemd, ik was er nochtans van overtuigd dat mijn naam met een N begon," dan moet u er de rest van de bijdragen alhier maar eens op naslaan en kijken of u niets opvalt aan de vermelde eigennamen.

Liefdevol mee omgesprongen dus, zijnde gewoon gebruikt tijdens een repetitie op een manier waarop zo'n koffertje doorgaans kan en mag gebruikt worden. Maar neen, mijn koffertje besloot kapsones te krijgen en te bezwijken onder de liefdevolle aanrakingen van bovenvermelde jongedame. Nu moet u nog even bedenken dat we het hier hebben over een wel zeer allerbeminnelijkste jongedame (ik ben mij er overigens van bewust dat zeer allerbeminnelijkst grammaticaal op zijn minst van discutabele kwaliteit is, maar zoals ik al een paar keer heb opgemerkt: dit is mijn weblog, ik doe wat ik wil, nàh). Type Zooey Deschanel, maar dan bereikbaarder. Dus ja. Probeer daar maar eens kwaad op te zijn. Ik kan zulks niet: mijn achernaam is niet voor niets Delahoaja, wat een acroniem is voor het epitheton ornans De Lankmoedige Als Het Op Allerbeminnelijkste Jongedames Aankomt (ik werk nog aan de lengte). Dus hier zit ik nu, een beetje lankmoedig te wezen, vol nostalgie naar de tijd waarin mijn koffertje nog gezond was. Tja.

O ja, en dan nog een ding. Ik heb er sinds dat tentenkamp een zus bij, en ze heet Marjolijn. Dat is dus wel even lastig, aangezien zij een heel andere persoon is dan Marjolein, de schaars gekleed rondhuppelende kotgenote. Let goed op de klinkers in de laatste lettergreep, die doen het 'm.

Bedankt aan alle aanwezigen voor de voorbije week.

Gesmurft,
Markus Delahoaja

Een verontschuldiging

Omdat ik alweer een hele tijd niets meer van me heb laten horen. Omdat het ook nog wel even zal duren eer ik dat opnieuw zal kunnen doen. Omdat u nog een verhaal van mij tegoed hebt. Over Mo Bravin. Ik vertrek weldra voor een weekje naar Mol, waar ze het internet nog niet hebben uitgevonden. Pas wanneer ik terug ben kan u dus nieuwe bijdragen verwachten.

Getekend,
Markus

Voor Moeshi

Ik wilde een reactie plaatsen op Moeshi's bericht, maar het werd te uitgebreid. Here we go.

:-O Diploma? Moeshi?! Somewhere, sometime, something has gone terribly wrong.

Anyway, verbeeldt u zich maar niets: het leven van een universiteitsstudent heeft evenveel te maken met volwassenheid als een USB-stick met de holocaust. Blijf jij nog maar rustig wat jaartjes kleuter. Ik houd dat intussen al 21 jaar vol, jij kan minstens even goed. It's gonna be legen - wait for it -

dary!

Dus komaan dude, dat speelplein op! Je bent nu hoofdanimator, in wezen gewoon een excuus om de kleuter uit te hangen tegenover de animatoren - go ahead (niet tegen mij. Ik ben ook hoofdanimator, dat is iets helemaal anders)! Kijk nog wat Pokémon! En last but not least: luister voor de vakantie om is naar Parachute van Something Happens. Vooral de tekst.

En nu hup! Be the toddler!

Getekend,
Markus

DragonForce zuigt apennoten

Echt waar. En ik kan het weten, want ik heb ze gezien. Op Graspop. Enfin, ik wist al eerder dat ze apennoten zogen, maar nu weet ik dat ze ook live apennoten zuigen. Ik houd niet van groepen die apennoten zuigen.

Weet u wie ik ook gezien heb? Op Graspop? De Blonde Britse Met Tijgervelhaarlint En Blauwe Bikini. Het is misschien niet oninteressant om te vermelden dat ik tot voor kort een festivalmaagd was, Mano Mundo niet meegerekend, maar dat is gratis en alle dames lopen er rond in baggy pants en verscheidene doeken rond hun lichaam gedrapeerd, meestal vergezeld van kettingen met houten kralen waar maar geen eind aan komt. Heb ik de bloemenkransen al vermeld? Van echte bloemen? Zo'n festival is Mano Mundo.

Graspop is helemaal anders. Ten eerste lopen daar veel gothika's rond met van die minieme rokjes (helaas wel meestal vergezeld van zwarte panty's) en zwart, al dan niet gekleurd haar. Ten tweede lopen daar veel meisjes rond die het veel te warm hebben en toevallig die dag een bikini hadden aangedaan, gewoon voor de zekerheid. Geen zwembad te bekennen daar in Dessel, maar zij hadden een bikini aan. Ik begrijp waar Marjolein haar inspiratie haalt. Trouwens, even terzijde, maar het was ook echt wel moordend heet (nudge nudge) vrijdag. Dus dat die dames het zo warm hadden, daar kan ik best inkomen (say no more!).

Een van die dames met een temperatuurprobleem was dus De Blonde Britse Met Tijgervelhaarlint En Blauwe Bikini. Om u even een beeld te schetsen van deze dame: ze was blond en droeg een haarlint in heur haar, voorzien van een tijgervelmotief (het haarlint, niet heur haar). Niet zonder reden: Mötley Crüe was de headliner van de avond, en dan mogen haarlinten en bandana's al eens uit de kast gehaald worden. Bovendien, hoewel ik dat pas tegen het einde van de dag aan ontdekte, was ze Britse. Nu moet u misschien weten dat zulks bij Lily Allen al een erotiserende uitwerking heeft op ondergetekende en laat ons eerlijk zijn, heren: er zijn hetere truffels op deze aardkloot. Niet dat Lily een lelijk vadsig wijf is of zo, maar gewoon. Er zijn er hetere. Ik zei: er zijn er hetere, maar die hebben meestal geen Britse tongval. De jongedame in kwestie echter wel. En zij had het bijkomende voordeel dat ze een blauwe bikini droeg, meer bepaald in combinatie met het kortste jeansbroekje dat ik ooit gezien heb. Oké, dat is een leugen, maar het was wel zeer kort. Er was wel een klein minpuntje aan haar verschijning: ze had geen kont. Nu ken ik echter wel meer hete truffels die geen noemenswaardige kont hebben en dat zijn evenzeer hete truffels en die spreken niet eens Brits, dus in dit geval heb ik dat tekort met de mantel der liefde bedekt.

Nu dan. Heren. Picture this. Een jongedame met blonde manen (manen is inderdaad een treffender woord dan haren) en een Britse tongval, naar de juiste muziek luisterend en gekleed gaand als de vrouwelijke tegenhanger van een typische eighties-rockster. Moet ik er een tekening bij maken? Helaas, driewerf helaas: ik ben de grootste angsthaas die u ooit zal hebben gekend. Dus van die romance, die overduidelijk in de sterren geschreven stond, is niets terecht gekomen en dat is allemaal de schuld van mijn ouders en hun vervloekte genen. Al wat mij rest is dit bericht en een vage foto van haar rug, want toen ik eindelijk de kans kreeg om een plaatje te schieten van haar bezienswaardige voorgevel was de batterij van mijn fototoestel plat.

Onder het houden van de zoveelste minuut stilte voor Yasmine en Michael getekend,
Markus

Netwerken, of de Actie van de Eeuw

En als ik eeuw zeg, dan bedoel ik de voorbije honderd jaar en niet, ik zeg maar iets, de eenentwintigste eeuw. Dat ziet er vreemd uit, hè? Eenentwintigste? Toen ik op het punt stond om het neer te schrijven (typen is een bijzonder lelijk woord dus ga ik voor een esthetisch meer verantwoord, zij het niet helemaal de lading dekkend alternatief) wist ik nog niet hoe eigenaardig het zou uitpakken. Vanaf nu herbekeer ik mij terug tot het 21stedom. Deze bijdrage zou overigens kunnen gaan over allerlei dingen die gebeurd zijn betreffende Marjolein, maar dan bestaat de kans dat ik als een geobsedeerde stalker overkom. Dus neen.

De actie van de eeuw. Of toch niet helemaal, want de Ristorante diepvriespizza's van Dr. Oetker bestaan pas sinds 1990 (cf. infra, dat is Showoffs voor 'meer daarover hieronder'). Maar laat ik bij het begin beginnen. En omdat het al zo lang geleden is, krijgt u het verhaal in de derde persoon, met een kleine letter. Daar gaat hij.

Onder begeleiding van het tikken van zijn houten been ijsbeerde markus over de meloen. Na vijf minuten ijsberen nam hij telkens even tijd om stil te staan, niet omdat hij zo zijn situatie beter kon overdenken of omdat het getik hem stoorde in zijn overpeinzingen, maar eerder omdat de papegaai op zijn schouder anders "IJsbeer! IJsbeer!" begon te schreeuwen, wat niet alleen tijdelijke oorsuizingen veroorzaakte maar ook nog eens luid genoeg was om de enige ijsbeer die de meloen rijk was op hem af te doen stormen. markus was nooit goed geweest in de omgang met dieren die groter waren dan een flink uit de kluiten gewassen ara (chihuahua's waren geen probleem en van luizen had hij nooit last gehad), en al helemaal niet met dieren voorzien van klauwen en scherpe, met bacteriën bevolkte tanden die op hem afstormden met een snelheid die groter was dan degene die hij kon produceren, dus nam hij het zekere voor het onzekere en pauzeerde hij om de vijf minuten.

markus ijsbeerde niet zonder reden. De hele dag had hij elegant de leegte genegeerd die gaapte op de plaats waar zich normaal gezien zijn voorraadkast bevond, maar nu liep het tegen etenstijd aan. Zowel zijn maag als de papegaai op zijn schouder begonnen onwelvoeglijke geluiden te maken ten teken dat ze gevuld dienden te worden en de stem in zijn hoofd zei: "Luister naar de maag! Luister naar de maag!" Normaal gezien was een dergelijke situatie geen probleem, want markus was een notoir Almaganger. Alma was de plaatselijke fastfoodketen zonder fastfood en zoog werkelijk apennoten, maar zijn aangeboren luiheid deed markus toch steeds weer teruggrijpen naar de snelle hap. Vandaag was het echter zaterdag en laat het weekend nu net het moment zijn waarop alle Almafilialen gesloten zijn.

Na enige tijd begon het ijsberen vruchten af te werpen. Ideeën vormden zich in markus' hoofd en zijn lippen vormden de aanzet tot woorden. "De dokter... dokter!" Twee tikken later had hij een beslissing gemaakt. "Dr. Oetker, heel het weekend! Kom, mapegaai (de papegaai op zijn schouder was een vrouwtje), we gaan naar de Supermankt*!" Rustig begaf hij zich naar de brug tussen de meloen en het gedeelte van de wereld waar zich de Supermankt bevond. Hij had echter nog maar vijf stappen gezet of de papegaai op zijn schouder krijste "IJsbeer! IJsbeer!"
"Godverdomme, dochter van een suskewiet, houd je etterende snavel dicht of ik timmer erop!" riep markus nog uit, maar het kwaad was al geschied. In de verte werd een wit stipje heel snel groter. Onder luid gevloek tikte markus zo snel hij kon naar de brug, maar de ijsbeer was natuurlijk veel sneller, om niet te zeggen beter te been. Gelukkig was de brug niet ver meer, met een beetje geluk kon hij... Met een hals- en houten-beenbrekende sprong landde hij net op tijd op de brug. Woedend en teleurgesteld brulde en klauwde de ijsbeer in zijn richting, maar op de brug was markus veilig. Nu volgde de actie van de eeuw.

Zijn bezoek aan de Supermankt duurde niet lang. Twee Dr. Oetker Ristorante diepvriespizza's gingen zijn mandje in, mandje uit, kassa op, kassa af en draagzak in. Enkele goudstukken verwisselden van eigenaar. markus keerde terug naar de meloen. Eén van de twee pizza's ging linea recta het vriesvak in, de andere bleef op de tafel liggen. Nu volgt de reden waarom dit de actie van de eeuw was.

markus ging naar de keuken om de oven voor te verwarmen. Hij zocht het voorverwarmknopje maar vond er geen. Hij keek nog eens goed naar de oven. De microgolfoven. Hij zuchtte.

Iets wat helemaal niks met dit verhaal te maken heeft: als je mensen opbelt met de vraag "Heb jij een oven en zo ja, mag ik die gebruiken om mijn Dr. Oetker Ristorante diepvriespizza die ik gekocht heb ondanks het feit dat ik geen oven op kot heb?" krijg je algemeen genomen niet echt een antwoord maar eerder een minutenlang aanhoudend Homerisch gelach.

Nu twee netwerkgerelateerde opmerkingen:
1) Ik heb een ticket kunnen bemachtigen voor het optreden van AC/DC aanstaande dinsdag in Amsterdam!
2) Welkom, Emily! Ik hoop dat je je niet verveeld hebt zo tussen 1u en 1:30u. Veel leesplezier!

Morgen rond deze tijd zit ik hopelijk weer als vanouds in de Alma om vervolgens rustig af te zakken naar mijn tweede en laatste examen. Let it rock!

What the fuck? It's raining, man. Halleluja!

Laatste opmerking voor mijn signatuur: gisteren is mijn cd van She & Him aangekomen. She & Him is het muzikale duo waarvan Zooey Deschanel de She-helft uitmaakt. Zooey! Deschanel! Gaat heen en aanbidt. O ja, markus heeft uiteindelijk een oven gevonden hoor. Maakt u zich maar geen zorgen.

Getekend,
Markus

*) Dat waren meer flauwe woordgrapjes in één woord dan ik initieel voor ogen had.

Minute Maid bevat pulp

Vanmorgen werd ik wakker met de gedachte Aaaaah, snipperdag! 't Is te zeggen, ik werd eigenlijk wakker met de gedachte Shit mijn wekker, snel de radio opzetten om het nieuws van halfacht mee te pikken! waarna ik weer indommelde voor een halfuurtje, en na dat halfuurtje schoot mij de eerstgenoemde gedachte te binnen. Pang! Ik heb gisteren eigenlijk ook al een minisnipperdag gehouden (dat betekent dat ik wel een beetje geleerd heb, maar meer niet dan wel), maar ik kan het mij helemaal permitteren, dus mocht vandaag ook een snipperdag zijn.

De snipperdag begon aardig. PC'tje aangezet, muziekje opgezet, ontbijtje opgegeten, heerlijk. Echter. Zonder enige aanleiding viel ergens tussen negen en tien uur ineens de internetverbinding uit. En als er iets is dat je op een snipperdag nodig hebt, dan is dat een internetverbinding. Dus heb ik noodgedwongen maar mijn spullen genomen en me richting bibliotheek begeven. Toen ik de voordeur open deed naar buiten ging, zag ik dat twee kotgenoten, onder wie, ra ra ra, Marjolein, bij de buren stonden te bellen. Marjolein zoals gewoonlijk weer met een kleedje dat een tikkeltje te kort is. Er stond ook een tikkeltje te veel wind. Dat is toch enigzins verdacht, want hoe kon zij nu weten dat ik op dat moment buiten zou komen? Deze gedachtengang volgend zou ik moeten besluiten dat ze die kleedjes niet enkel voor mij aandoet, en hoe kan ik dan nog zeker zijn dat ook haar gedrag naar mij toe exclusief voor mij voorbehouden is? Hoe kan ik dan nog érgens zeker van zijn? Wie ben ik? Wat ben ik? Zijn mijn ouders wel mijn ouders? Ben ik wel voor de juiste examens aan het blokken en erger nog, ben ik wel de juiste examens aan het afleggen?

Ik ga die gedachtengang niet volgen, dat is gezonder. Marjolein probeert mij te strikken, punt uit. Ze stond trouwens bij de buren om te vragen of bij hen de internetverbinding ook uit was gevallen, maar er kwam niemand open doen, dus is zij maar weer naar binnen gegaan en ben ik maar verder gegaan. In de bibliotheek aangekomen zag ik dat er een receptie zou plaatsvinden vandaag. Dat kan je gemakkelijk zien omdat er dan van die hoge ronde tafeltjes in de hal staan. En ook wel omdat dan alle chips, koffie en fruitsap al klaarstaat op een paar tafels. Fruitsap. Op een paar tafels. Ik weerstond de verleiding, tenminste, ik weerstond ze op dat moment. Immers, ik had een halve fles fruitsap in mijn tas zitten. Op de trap naar de vijfde verdieping kwam ik Marion tegen. "Je plaats is al ingepikt door iemand... Weet niet wie... Mark kent 'm. Maar naast Martin is er nog plaats. Tot zo!" En weg was ze. Een lichte paniek maakte zich van mij meester terwijl ik met toenemende snelheid de traphal verticaal doorsuisde. Niet honderd procent verticaal, vat u wel? Ik bedoel gewoon dat ik de trap naar boven nam en dat steeds sneller deed. Echt verticaal gaat niet, want dan stoot je met je hoofd tegen de trap boven je. En de hele bibliotheek is van beton gemaakt, dus zo ook de trappen.

Ik opende de deur van de vijfde verdieping en Marion had niet gelogen. De lichte paniek was inmiddels geëvolueerd tot radeloosheid en middelmatige wanhoop. Daar, op mijn plaats, zat een wildvreemd sujet, lustig doch op fluistertoon converserend met Mark. Onderkruiper. Ik heb me dan maar zo goed en zo kwaad als mogelijk geïnstalleerd op een andere plaats, maar echt veel concentratie kwam er bij het leren niet echt aan te pas.

Rond twaalf uur gingen we met z'n allen eten. Mijn fruitsap was inmiddels op en die van de receptie stond nog altijd te blinken in de hal. Na onze doortocht stond er één fles minder te blinken in de hal. Na ons middagmaal keerden we terug. Na onze doortocht stond er nog een fles minder te blinken in de hal. Straks gaan we een vieruurtje eten. Zo rond vier uur. Ik houd jullie op de hoogte over eventuele verdere mysterieuze verdwijningen van flessen fruitsap uit de hal want werkelijk, daar moet toch eens nader onderzoek naar verricht worden.

Getekend,
Markus

Traphalflirten

Ik zat zonet rustig op kot te doen alsof ik aan het blokken was (eigenlijk was ik naar Harry Potter and the Goblet of Fire aan het kijken) toen het stemgeluid van Marjolein mij ineens tegemoet kwam. Enkele kotgenoten waren collectieve arbeidsonderbreking aan het nemen op het derde verdiep. Ik zit op het tweede verdiep. Marjolein heeft een nogal... dragende stem, zullen we maar zeggen. Zelf was ik ook wel aan pauze toe; ik bedoel: Harry stond op het punt om het labyrint te betreden, en dan weet je dat de grand finale niet lang meer op zich zal laten wachten. Enige mentale voorbereidingstijd was dus wel op zijn plaats. Dan maar de kotgenoten gaan vervoegen. Het leek wel alsof Marjolein wist dat ik zou komen, afgaand op hoe ze gekleed liep. Niet zozeer strak als wel met nogal wat inkijk, nudge nudge. Uiteindelijk gingen de kotgenoten weer aan het werk, maar Marjolein bleef nog wat dralen om toch vooral niet te snel afscheid te moeten nemen van ondergetekende. Na een tijdje deed ze alsof ze ging doorgaan, maar een halve verdieping lager bleef ze dan toch staan om nog wat verder te keuvelen. Ik stond bovenaan de trap, zij onderaan. Met inkijk. Van subtiliteit heeft ze niet echt kaas gegeten, zo te zien. Wat wel goed uitkomt, want ik lust geen kaas. Dus ja.

Getekend,
Markus

Waar het hart van vol is, daar loopt de mond van over

Geen woord van geloven, hoor. Tot nader order stroomt het bloed nog steeds niet tussen mijn lippen door naar buiten. Damn you spreekwoord! Maar daarvoor kwam ik niet. Ik ben hier om iets te vertellen en omdat ik niet zo veel te vertellen heb, zal ik er maar doekjes om winden dat het geen naam heeft. Moeshi vindt dat onpraktisch maar - en nu begeef ik mij een beetje binnen zijn eigen idioom - Moeshi's cojones moeten nog zakken. Winden zal ik ze!

Wat ik dus kwam vertellen: ik ben ein follen Idiot.* Whow, even volledig ter zijde: Melody Gardot lijkt als twee druppels water op Sasha Grey (ik post geen link naar een foto van Sasha Grey om niemand af te schrikken, maar vóór wie haar niet kent en nieuwsgierig is naar prentjes gaat zoeken: NSFW)! Het is trouwens confronterend dat een leading lady (binnen het genre uiteraard) als Sasha jonger is dan ik ben, maar daar ga ik niet over uitweiden. Ik ging erover uitweiden dat ik een loempe koei ben. U vraagt zich vast af hoe ik tot die conclusie ben gekomen. Volgt u even mee.

Normaliter steek ik mijn GSM in mijn broekzak. De broekzak is trouwens de enige aanvaardbare plaats om een GSM in te steken, dames, en niet de handtas, op zich al het domste accessoire sinds de... nee sorry, ik kan geen equivalent vinden. Het domste accessoire ooit. Als je je GSM in je handtas stopt, kan je niet anders dan het geluid aan te zetten, en dan nog vrij luid ook. Ik hoor mijn toestel niet eens als het in mijn broekzak steekt, maar achteraf gezien snij ik met die opmerking een beetje in eigen vlees, dus doe even alsof u ze niet gelezen hebt, willen we dat afspreken? Soit, GSM in handtas betekent geluid als je opgebeld wordt, en aangezien er tegenwoordig geen beltonen meer zijn die geen huidirritatie opwekken wekt dat dus huidirritatie op. Steek je je telefoon echter in je broekzak, kan je hem rustig in de vibromodus zetten. Niet alleen wek je zo geen huidirritatie op, het is ook nog eens leuk om opgebeld te worden vanwege de trillingen zo vlak bij je-
Laat maar. Nu vind ik mijn eigen beltoon en SMS-signaal echter best wel cool (het gaat hier respectievelijk over het alarm in het Command Center en het geluid van de communicators van de Rangers), dus als ik alleen ben, in mijn kot, dan zet ik het geluid op. Maar dan staat de trilfunctie nog steeds aan, en ik ben te lui om die uit te zetten. Het probleem is dat mijn GSM een fractie van een seconde eerder trilt dan dat hij geluid maakt. Zodoende is dat geluid eigenlijk alleen nog maar dom en overbodig. Mijn oplossing is geniaal in haar eenvoud: ik haal mijn gsm uit mijn broekzak en leg hem naast mij op mijn bed. Niet op mijn bureau, want dan trilt die helemaal mee, wat het effect van het geluidssignaal eveneens teniet doet. Op mijn bed dus, dan hoor je die trillingen niet.

Nu kan het gebeuren dat ik mijn GSM wél uit mijn zak haal, maar vergeet het geluid in te schakelen. Het gevolg laat zich raden. En daarom ben ik dus ein follen Idiot, want het heeft ervoor gezorgd dat ik een bericht van mijn liefje gemist heb (niet aandringen, ik zeg toch niks). Gisteravond rond elf uur stuurde ze het volgende bericht: "Liefje? Waarom ben je niet in de libertad met mij? Xxx je liefje" De Libertad is, voor de onwetenden onder u, het café waar elke Letterenstudent heen trekt als de Fakbar gesloten is. De voorbije weken heb ik daar al meer gezeten dan gedurende mijn hele studiecarrière tevoren. Dat komt doordat ik normaal gezien vrijwel nooit spontaan op café ga, wat voornamelijk te maken heeft met mijn AM (acuut minderwaardigheidscomplex). Nu zijn blok en examens sowieso eenzame periodes, dus als je dan vijf weken aan een stuk bijna elke avond eenzaam zit te wezen op je kot, krijg je na dag twee al zin om in de Dijle te springen. En als je dáár al in wilt springen, dan kan je er maar beter een eind aan maken. Na vorige semester heb ik die situatie klaar en duidelijk uitgelegd aan enkele lotgenoten, met als gevolg dat ik de tweede dag van deze blok al een telefoontje kreeg van Martin met de vraag of we naar de Libertad gingen. Sindsdien heb ik er gemiddeld drie keer per week gezeten, schat ik. Maar nog nooit met mijn liefje (voor het volledige effect moet u zich nu even inbeelden dat ik het welbekende oooh-teken maak en dat de aanwezigen het bijhorende verzuchtende geluid produceren). U begrijpt dus hoe belangrijk dat berichtje was. Maar goed, ik heb het dus gemist. Ik heb de hele avond naar die verdammte James Bond zitten kijken. Ik weet dat dat vrij zielig klinkt, maar te mijner verdediging kan ik wel aanbrengen dat het The Living Daylights was, een van de betere dus. En Timothy Dalton lijkt op prof. dr. Tollebeek, dat maakt het dubbel zo leuk.

Soit, ik zat dus niet in de Libertad, mijn liefje wel. Ik ben ontroostbaar, dus doe geen moeite. Op de koop toe heb ik morgen examen en zit ik in plaats van leerstof te herhalen te surfen.

Lied van de BIC

Surf, surf, surf
Een aapje met een slurf
Enter, enter, op het net
Apestaartje
Interpret!

Met vriendelijke groet,
Markus

N.B.: Markus staat in geen geval in voor de correctheid van welke Duitstalige zinssnede op deze weblog.
* In het echte leven volgt er op een dergelijke uitspraak meestal een opmerking als "Goed dat je het zelf zegt!" Ik eis hierbij dan ook dat dat de inhoud zal zijn van de eventuele eerste reactie op deze bijdrage.

De dakroute

Want waarom zou ik nog over een uitermate onproductief weekend schrijven als het al woensdag is?

Er valt eigenlijk niet zo veel te zeggen over de dakroute, maar u kent mij: ik zal er wel weer een bijdrage mee kunnen vullen, geen nood. Waar gaat het nu precies over? Wel kijk. Er zijn zo van die momenten dat je eens uit je kot wilt komen. Je belt wat vrienden op (of stuurt berichtjes, want die zijn gratis - bij mij tenminste) en voor je 't weet ga je een gezellige avond tegemoet. Rest nog één ding: naar buiten gaan. Dus je maakt je klaar, doet kleren aan die mogen stinken en steekt voor de zekerheid een condoom in je zak (ja kom he, ik ga niet wachten tot Zooey Deschanel aan mijn deur staat, en je moet je even inbeelden dat Marjolein nog niet is langs gekomen), sluit je kamer af en dondert van de trap. En dan via de deur naar buiten, nee?
Nee. Ik ben Markus, weet u wel, ik doe graag averechts om averechts te doen. De eerste keer dat ik van deze geijkte route afstapte was in de week voor de paasvakantie. Onze gevel moest dringend herschilderd worden. Mijn kamer bevindt zich aan de straatkant (of eerder, wat men doorgaans als straatkant bestempelt, waarover later meer) en dus stond er die week een stelling voor mijn raam. Dat is natuurlijk vooral leuk om je boven- of onderbuur eens goed te doen schrikken, maar ook als alternatieve katabasis (ik heb het eens opgezocht, over die tocht naar beneden, en nu blijkt dat anabasis 'tocht naar boven' betekent en katabasis 'tocht naar beneden'). De eerste dagen van die week ben ik dan ook steevast de stelling afgeklommen (als de werkers er niet op stonden, natuurlijk). Vanaf woensdag was mijn raam echter afgeplakt met plastiek, zodat er geen frisse lucht meer binnenkwam en mijn kamer tegen vrijdag stonk dat het geen naam meer heeft. Ik heb nog geprobeerd om door mijn deur open te laten staan via het raam van de traphal (waarover later meer) wat lucht binnen te krijgen, maar het was drie dagen windstil.
Na de paasvakantie was het putteke lente, goed weer, korte rokjes en veel ijsjes. En dat betekent bij ons zo af en toe eens eten op het plat dak. Via het raam in de traphal geraak je heel gemakkelijk op het dak. Heel tof, zo in de zon, alleen jammer dat je kleren achteraf vol met van die dakbedekking hangen. Op een van die dakmomenten heb ik daar eens wat rondgelopen en -geklommen (wij hebben namelijk twee platte daken, eentje aan het raam van de traphal, en daarachter nog een dat je vanaf het eerste platte dak kan bereiken via een brandladdertje. En toen heb ik het ontdekt: ons huis heeft twee straatkanten! De achterkant van ons huis komt uit in een obscuur achterafsteegje dat meestal vol met vuilzakken staat.
Sinds ik dat ontdekt heb, gebruik ik meestal de dakroute als ik weer eens uit mijn kot kom. En nadien ook om weer binnen te komen. Alleen kan dat een beetje tricky zijn, want het kan gebeuren dat een kotgenoot het raam in de traphal in tussentijd heeft gesloten. Dus dan sta je daar wel mooi als een halve debiel op een dak.

En dan nog iets, dames: kontknijpen is een compliment! Ik zie niet in waarom dat zo moeilijk te vatten is. Meestal als ik in een kontje knijp (niet dat dat zo veel gebeurt he, begrijp mij niet verkeerd) krijg ik een verontwaardigde reactie (of een mep in mijn gezicht). Het zou namelijk seksistisch en vernederend zijn. Welnu, ik snap dat niet. Ten eerste: ik knijp niet in kontjes van meisjes die ik niet leuk vind. Dat is het eerste compliment: u bent leuk! Ten tweede: ik knijp niet in kontjes die niet kontknijpwaardig zijn. Ik ken meisjes die gewoon geen kont hebben, welnu, daar kán ik dus gewoon niet bij in het kontje knijpen. Ik ken ook meisjes met een alles behalve sexy kontje. Daar ga ik óók niet in knijpen! Dat is dus twee complimenten: u bent leuk en u hebt een sexy kontje. En ten derde: hoe sexy het kontje ook moge zijn, als de rest van de dame in kwestie gatlelijk is, dan bedankt ik ook feestelijk voor de eer. Drie complimenten met één klein kneepje in uw derrière: hoe verwaand bent u eigenlijk, dat u die liever alle drie apart hoort? Laat ons toch gewoon in uw kontje knijpen, dan zijn we allemaal gelukkig.

De groeten van mijn vingers!
Markus

En de bibliothecaris slikte

Leve de platenmaatschappij van Lillian Axe. Ik vertik het om op te zoeken hoe ze heet, ook al ben ik net op hun site wezen kijken. So much for da kortetermijngeheugen. Maar leve haar, want zij zet nummers gratis te downloaden terwijl ze nog niet eens officieel uitgebracht zijn. Nu hoor ik u al denken: dat is toch niet zo uitzonderlijk? 't Is te zeggen, ik hoor u dat niet denken. Ik hoor niemand denken. Behalve mijzelf. Dat is echt waar trouwens. Soms denk ik in volzinnen, en dan hoor ik mijn eigen stem die volzinnen uitspreken. Maar buiten het feit dat ik niemand hoor denken, wéét ik ook helemaal niet of u dat wel denkt, want ik weet niet hoe vertrouwd u bent met sites van platenmaatschappijen en gezien de voorlopig beperkte omvang van mijn lezerspubliek is de kans dat die ervaring bij u miniem is significant. Lange zin, hè? Lees 'm nog maar eens, ik ben er best wel trots op.

Nu dan. Back to business. Als dat online zetten van nummers geen uitzonderlijke zaak is, waarom dan nog leve die platenmaatschappij? Omdat zij mij daarmee drie dingen heeft geleerd.
1) Het nieuwe materiaal van Lillian Axe is bagger.
2) Lion's Share is ook bagger.
3) Saidian brengt materiaal dat merkwaardig veel weg heeft van vroege Edguy. Vroege Edguy is leuke muziek. Alleen, vroege Edguy, dan spreken we midden jaren negentig. Saidian brengt dat materiaal nu uit. Vijftien jaar achter lopen, je moet het maar doen.

Alle dingen bestaan uit drie, trouwens. De uitspraak is zo oud als 't straat, maar het is echt zo. Ik heb het gemerkt in mijn cursus. Hoofdstuk 1 bestaat uit drie onderdelen. Onderdeel 3 bestaat uit drie puntjes, waarvan puntje C drie vragen oproept. Op de derde vraag zijn drie verschillende antwoorden mogelijk. Merk op dat het altijd het derde onderdeel is dat zich opnieuw in drie verdeelt.

Mijn kotgenote kwam juist langs. Een van de leuke dingen aan de blok- en examenperiode is dat iedereen plots solidaire neigingen krijgt, zelfs yours truly, normaal gezien toch vooral bekend als antisociale misantroop. Nu was het dus de beurt aan de kotgenote. Ik moet zeggen: een van de kotgenotes, want wij wonen hier met vijftien studenten, en 't is ongeveer fifty-fifty op geslachtsvlak. Helemaal fifty-fifty gaat natuurlijk niet, want vijftien is niet deelbaar door twee. Wat moet u nog weten? O ja, dit is de kotgenote die, als ze net uit de douche komt, slechts gehuld in een handdoek, doodleuk een gesprek met je aanknoopt in de gang. Het is ook de kotgenote die vorige week door de gang dartelde in een net iets te kort slaapkleedje. En ze draagt de naam Marjolein. Marjolein kwam dus zonet op mijn deur kloppen, zogenaamd om te vragen wie er op kot aanwezig was. Het was echter vrij duidelijk dat dat alleen maar een smoesje was om in mijn buurt te zijn, aangezien Marjolein op het gelijkvloers woont en ik op de tweede verdieping. Als ze had willen weten wie er allemaal thuis was, had ze toch evengoed bij iemand anders kunnen langs gaan? Iemand voor wie ze minder trappen moest doen? Marjolein kwam naar mijn deur, een duidelijk signaal als u het mij vraagt. Ze was ook nog eens redelijk strak gekleed (zwart staat haar goed), zodat ik duidelijk kon zien dat alles nog wel zit zoals het zitten moet. Het zou maar erg zijn als dat op je twintigste al niet meer het geval is, maar blijkbaar moest ze dat toch nog eens duidelijk maken. Aan mij. Maar enfin, de zogenaamd onschuldige vraag naar de aanwezigheid van andere kotgenoten ontaardde in een aangenaam, en ik denk wel dat ik mag zeggen aangenaam, gesprek.
Blijkt Marjolein tijdens blok en examens aan de koffie te zitten. Zeker vandaag, want ze moet nachtje door doen omdat ze niet hard genoeg heeft geleerd tijdens de blok. Wat dus zo veel wilt zeggen als: "Markus, als je straks iets gaat drinken en je komt daarna terug thuis, weet dan dat ik nog wakker zal zijn. En aangezien je sowieso langs mijn deur passeert, waarom dan niet nog even binnen springen?" Ga ik toch toevallig niet iets drinken vanavond zeker? Maar goed, de koffie dus. Door al die koffie stond ze nogal hyper, waardoor ze wat morste op de vloer van mijn kamer. Ze had namelijk een mok koffie meegenomen op haar tocht naar boven. Ik ben nu even kwijt hoe dat met een mooi Grieks woord heet, tocht naar boven. Tocht naar beneden was anabasis geloof ik, maar wat was tocht naar boven ook weer? Iemand? Enfin, ze morste dus.
"O, heb ik dat gedaan? Sorry! Nee echt, dat ga ik direct opkuisen. Heb je een vod?" Ja, die heb ik. Het opkuisen van de koffie moest natuurlijk gepaard gaan met een vooroverbuigende beweging die een weinig suggestieve houding tot gevolg had.

Enfin, dat ging zo nog wel een poosje door (verdacht dichtbij mij moeten staan om mijn DVD-collectie te kunnen bezichtigen en meer van dat fraais), maar daar is het wel bij gebleven. Want ja, ik ga iets drinken vanavond en Martin, a friend of mine, komt mij binnen enkele minuten ophalen, dus kon ik onmogelijk op haar overduidelijke avances in gaan. Want zulke dingen mag je niet in een kik en een wip (pedoem-tsj) afhandelen, of wel soms? Maar goed, ik ga nu iets drinken, en als ik achteraf terug op kot aankom moet ik sowieso voorbij haar deur komen. De dakroute zal helaas onmogelijk zijn omdat ik zometeen zal vergeten het raam open te zetten. Dus wie weet? Ik houd u op de hoogte.

Meer over de dakroute en over een uitermate onproductief weekend in een volgende bijdrage!

Getekend,
Uw begeerde
Markus

Update: Ik heb niet bij Marjolein aangeklopt toen ik gisteren terugkwam van de Libertad. Ten eerste moest het meiske studeren, en ten tweede wil ik niet overkomen als een gefrustreerde droog staande masterstudent. Wat ik uiteraard wel ben. Maar dat hoeft zij niet te weten. Ik speel nog wel even hard to get. Ik heb haar een cd geleend, dus ze moet toch zeker nog één keer opnieuw komen aankloppen. Jeetje, wat ben ik leep. YT, M.

Leve de formele semantiek!

Ik wil graag een experiment uitvoeren, als dat mag. Mag dat? Ja, dat mag. Het is hier mijn blog, dus ik maak uit wat er mag en wat niet. En ik zeg dat het mag, Markus. Dankjewel. Het is eigenlijk heel eenvoudig: ik begin gewoon met schrijven en we zien wel wat eruit komt. Dus stiekem heb ik vals gespeeld omdat ik er al mee ben begonnen voor ik wist dat het mocht. Enfin, ik wist natuurlijk wél dat het mocht, omdat ik dat zelf beslist heb, maar... Excuseer, het is nogal ingewikkeld om uit te leggen. Ik ga het nog een keer proberen. Ik wist al dat het ging mogen, maar jullie wisten nog niet dat het ging mogen, en jullie wisten ook nog niet dat ik wist dat het ging mogen. Oké, dat betekent nog altijd niet dat ik vals heb gespeeld, ik weet het. Ik wou gewoon even stoer zijn. Kijk, lezers: ik, Markus, ben een valsspeler! Ik heb lak aan regeltjes en normen en waarden! Ik lap de wereld aan mijn laars! Maar ja, niet dus. Ik blijf een watje voor het oog van de wereld. Bedankt hoor.

Om de titel enig nut te laten hebben, zou ik eigenlijk iets over formele semantiek moeten schrijven. Dat ga ik echter niet doen. Het lijkt mij een boeiend onderwerp, maar ik heb eens naar de desbetreffende Wikipediapagina gekeken en ik snap er geen jota van. Geen iota, bedoel ik. Maar je spreekt het wel uit als jota, dus stel, ik zeg stel dat deze weblog gelezen wordt door iemand, pakweg een blinde, die zo een websitevoorlezer heeft, dan snapt die nu ook wat ik bedoel, namelijk dat ik er geen iota van snap. En dan moet hij of zij zich niet afvragen wie die Iejoota is, of dat misschien een zusje is van Iejoor. Of misschien een of andere Zuidoos-Aziatische machtswellusteling, I-Yoo-Ta', ik weet het ook niet.

Willekeurig feit van de dag: Tsaar Peter I de Grote verzamelde freaks. Om de volledige reikwijdte van dit feit te snappen heeft u misschien enige achtergrondinformatie nodig, dus bij deze.
Tsaar Peter de Grote regeerde tussen 1682 en 1725 over Rusland. En in die tijd deed zich in heel Europa, ja, zelfs in de hele wereld een ware plaag van zogenaamde Wunderkammers voor, ook wel bekend onder de naamstudiolo of kabinet en nog wel een half dozijn andere termen die verder weinig ter zake doen. Wat was nu zo'n Wunderkammer? Dat was een kamer (pedoem-tsj) waar men allerlei curiositeiten verzamelde, zowel artificalia als naturalia, dus dingen die door mensen gemaakt zijn en dingen die uit de natuur komen (en ook tussenvormen, maar dat doet verder eveneens eerder weinig ter zake). Alle rijke burgers, en dan vooral medici en apothekers hadden er wel een. En uiteraard ook alle edellieden, om te kunnen stoefen. Medici en apothekers verzamelden dan vooral voorwerpen die iets te maken hadden met hun vakgebied (de hoorn van een eenhoorn, bezoarstenen, een schilderij van een nieroperatie), maar die edellieden wilden gewoon stoefen en kochten dus dure dingen die ze wel leuk vonden. Zo legde (of lei, zoals men dat vroeger wel eens placht te zeggen) iedere adelaar (ik pleit voor de vervanging van edelman door adelaar, omdat dat logischer is. Wie behoort tot de stand van de adel is toch logischerwijze een adelaar? Wie in de handel zit is toch ook een handelaar?) wel zijn eigen accenten op zijn Wunderkammer. De ene vorst verzamelde vooral schilderijen, prins twee zocht overal naar oude munten, kroonprins drie had een prachtige collectie zoutkristallen, enzovoort. En tsaar Peter, ja, die verzamelde dus misvormde mensen. Levend of opgezet, dat maakte hem niet zo veel uit.

Kijk, dat zijn zo van die dingen uit mijn cursus die ik wél onthoud. Dat probeer ik altijd: een of twee kleine, grappige feitjes onthouden en ze dan, ongeacht de vraag, ergens in mijn antwoord proberen verwerken. Zo had ik bijvoorbeeld bij het vak Geschiedenis van het Jodendom opgezocht dat een Jood die deelneemt aan een aliyah ook wel een oleh genoemd wordt. En een Joodse vrouw die hetzelfde doet noemt men... Voel je 'm al aankomen? Een olah! Dus Raymond van het Groenewoud zingt helemaal niet over gospelende Afrikanen in de mis, maar over Joden die naar Israël terugkeren! Uiteindelijk heb ik dat op het examen niet kunnen vermelden want ik kreeg een vraag over de Davidische afstamming. Maar nu hoop ik dus dat ik op mijn volgend examen een vraag krijg over Wunderkammers, dan kan ik vertellen over Peters Friggin' Freakshow (closed on mondays).

Laat ons tot slot allen even bidden tot de heilige Nepomuk.
Goede avond!
Markus

Newton Revisited*

"Jimmy, Jimmy! Ik heb het! Eureka!"
"... Fucking hell, Isaac, het is vijf uur 's ochtends! Stop met op mijn bed te springen en ga weg!"
"Maar Jimmy, hij viel!"
"What the fuck kerel?! Wat viel? Wie viel? Je frank, dat je op een onredelijk uur onredelijke dingen zit te doen? Ga op een ander raaskallen!
"De appel, Jim. Dit moet je zien!"
"Om vijf uur 's ochtends? In your dreams, dude. Zolang je geen tieten hebt die groter zijn dan die van Eleonore krijg je mij niet uit mijn bed."

- Tien minuten later, in de boomgaard -

"Kijk, Jim. Ik heb hier een appel vast, ja?"
"Uhu."
"Kijk goed wat er gebeurt wanneer ik hem los laat."
"Isaac..."
Plof.
"Hij viel. Bravo. Revolutionair, Zack."
"Maar hoe komt het dat die appel op de grond viel, denk je?"
"Am I bothered?"
"Omdat de grond hem aantrekt!"
"..."
"En zal ik je nog wat vertellen? Hoe zwaarder de appel, hoe harder hij aangetrokken wordt. Ik weet nog niet goed hoe dat precies zit, maar het is fascinerend, toch?"
"Isaac?"
"Ja?"
"Zie jej deze peer?"
"Euh... Ja."
"Weet je hoe hard die straks aangetrokken zal worden door jouw kop?"
"Euh... Jimmy?"
Pats!

* Er zat zonet iemand met een laptop enkele meters voor mij slides te bekijken over een of ander wiskundig vak (wat deed die in godsnaam in de bibliotheek van de Letterenfaculteit?) en op het scherm verscheen plots de grote titel Newton revisited. Ik weet niet wat er op die slide stond, maar deze dialoog is zonder enige twijfel minstens tien keer zo interessant.

Zooey Deschanel, trouw met mij!

Dat riep ik enkele dagen geleden uit in het bericht You have been selected for termination. Toen ik deze ochtend wakker werd, heb ik eens naast mij gekeken, en ze lag er nog altijd niet. Leest die mijn weblog niet of zo?

Waarschijnlijk niet. Ik denk trouwens niet dat ze Nederlands kent, dus daar zouden we nog wat aan moeten werken, als ze dan eindelijk voor mijn deur staat, trouwjurk al aan, met niet te veel decolleté, want ik wil niet dat die vetzak van de burgerlijke stand over mijn vrouw staat te fantaseren terwijl ik een ring over haar bekoorlijke vinger schuif. Het kleed mag ook niet wit zijn. Zooey heeft een vrij bleke huidskleur en donker haar en daarenboven: wit staat haar gewoon niet. Blauw of rood moet hij zijn. Lichtblauw, meer bepaald. En vrij kort. Niet té kort, want nogmaals, die van de burgerlijke stand is een vetzak. Knielengte zou perfect zijn, misschien iets korter, zodat haar bevallige benen goed te zien zijn en alle mannelijke aanwezigen stikjaloers zijn op mij. Wanneer de viezerik dan die ene vraag stelt, "Markus, neemt gij Zooey Deschanel tot vrouw?" zal ik het door de zaal willen roepen: "Reken maar van yes, mislukte Obama!" Ik zou namelijk speciaal in Sint-Niklaas gaan trouwen om dat te kunnen roepen tegen Wouter Van Bellingen. Maar ik zou mij natuurlijk inhouden, want ik wil Zooey niet ten schande maken op deze heuglijke dag. Ik zou haar diep in de ogen kijken, want Zooey kan je niet anders dan diep in de ogen kijken, niet een beetje of zomaar eventjes in de ogen kijken, dat gaat niet, maar echt diep erin kijken, en dan verdrinken. Met een bovenmenselijke krachtinspanning zou ik het hoofd boven water houden en dat ene woord stamelen. "Ja." Vervolgens richt Wouter zich tot Zooey en slikt even, zoals alle aanwezige heren al de hele plechtigheid lang zitten te slikken, en stelt ook haar de vraag. Ze tovert een glimlach op haar lippen (want als Zooey glimlacht, dan glimlacht ze betoverend), kijkt mij aan, en zucht dat ene woord waar ik zo lang op heb gewacht: "Yes." En dan komt het moment waarop ik de bruid mag kussen, en ik zou haar ter plekke enorm hard willen binnen doen en haar het trouwkleed van het lijf scheuren en ze heeft geen ondergoed aan en het zou een gedenkwaardige dag worden, maar dan zie ik weer haar ogen en ga weer kopje onder. We zouden een zedelijke maar passionele kus uitwisselen, en iedereen zal een traan wegpinken en applaudisseren, want hoewel ze nog steeds allemaal stikjaloers zijn, kan er niemand echt slecht gezind blijven bij het zien van zoveel liefde. Dan zal ik haar oppakken en naar buiten dragen, en ze zal eerst nog lachend weerstand bieden en eisen dat ik haar neerzet, maar ik zou niet zwichten, alhoewel het water inmiddels mijn longen al gevuld heeft, en uiteindelijk zou ze stoppen met eisen en alleen nog maar lachen. Aan de deur zouden de neefjes en nichtjes en achterneefjes en achternichtjes confetti naar ons werpen, geen rijst want dat is verspilling, en dan zou ik haar gewoon verder dragen tot achter ons het stadhuis langzaam kleiner wordt, niet dat we dat kunnen zien, want wij hebben enkel oog voor mekaar, en wij helemaal achter de einder verdwijnen. En dán zou ik haar binnen doen en haar het kleed van het lijf scheuren.

Maar zoals gezegd, Zooey staat niet aan mijn deur en lag vanmorgen niet naast mij in bed - mijn bed is daar trouwens te klein voor, niet dat Zooey dik is hoor, ik heb gewoon een klein bed. Dus vul ik de leegte in mijn hart op door 's avonds gewoon naar haar te kijken. In Almost Famous bijvoorbeeld, of Yes Man of The Hitchhiker's Guide to the Galaxy. Of Tin Man, de heruitvinding van De tovenaar van Oz waarin ze niet zozeer acteert als wel haar lijnen opzegt. Maar dat is de schuld van een snode regisseur die haar carrière naar de knoppen wou helpen, want Zooey heeft talent.

Ik vraag het nog één keer, Zooey: trouw met mij! Alsjeblieft, Zooey, wil je met mij trouwen? Ik zal goed voor je zorgen en altijd lief zijn, behalve om je een beetje te plagen af en toe. Maar dan mag jij mij ook plagen! Beloofd! En ik zal nooit vreemdgaan met je zus! Ik zweer het. Nee wacht, dat was de verkeerde zin. Ik zal nooit vreemdgaan! Schrikt het leeftijdsverschil je af? Details, Zooey, details. Jij bent geboren in 1980, ik in 1987. Zeven jaar, dat is toch niet onoverkomelijk? En ik ben heel volwassen. Mijn tijd ver vooruit. En ik ben nog jong, in de kracht van mijn leven. Zooey, ik kan piano spelen! Accordeon! En ik kan heel goed met kindjes overweg, vraag maar aan Moeshi.
Zooey... trouw met mij.

Je allerliefste
Markus