Geen woord van geloven, hoor. Tot nader order stroomt het bloed nog steeds niet tussen mijn lippen door naar buiten. Damn you spreekwoord! Maar daarvoor kwam ik niet. Ik ben hier om iets te vertellen en omdat ik niet zo veel te vertellen heb, zal ik er maar doekjes om winden dat het geen naam heeft. Moeshi vindt dat onpraktisch maar - en nu begeef ik mij een beetje binnen zijn eigen idioom - Moeshi's cojones moeten nog zakken. Winden zal ik ze!
Wat ik dus kwam vertellen: ik ben ein follen Idiot.* Whow, even volledig ter zijde: Melody Gardot lijkt als twee druppels water op Sasha Grey (ik post geen link naar een foto van Sasha Grey om niemand af te schrikken, maar vóór wie haar niet kent en nieuwsgierig is naar prentjes gaat zoeken: NSFW)! Het is trouwens confronterend dat een leading lady (binnen het genre uiteraard) als Sasha jonger is dan ik ben, maar daar ga ik niet over uitweiden. Ik ging erover uitweiden dat ik een loempe koei ben. U vraagt zich vast af hoe ik tot die conclusie ben gekomen. Volgt u even mee.
Normaliter steek ik mijn GSM in mijn broekzak. De broekzak is trouwens de enige aanvaardbare plaats om een GSM in te steken, dames, en niet de handtas, op zich al het domste accessoire sinds de... nee sorry, ik kan geen equivalent vinden. Het domste accessoire ooit. Als je je GSM in je handtas stopt, kan je niet anders dan het geluid aan te zetten, en dan nog vrij luid ook. Ik hoor mijn toestel niet eens als het in mijn broekzak steekt, maar achteraf gezien snij ik met die opmerking een beetje in eigen vlees, dus doe even alsof u ze niet gelezen hebt, willen we dat afspreken? Soit, GSM in handtas betekent geluid als je opgebeld wordt, en aangezien er tegenwoordig geen beltonen meer zijn die geen huidirritatie opwekken wekt dat dus huidirritatie op. Steek je je telefoon echter in je broekzak, kan je hem rustig in de vibromodus zetten. Niet alleen wek je zo geen huidirritatie op, het is ook nog eens leuk om opgebeld te worden vanwege de trillingen zo vlak bij je-
Laat maar. Nu vind ik mijn eigen beltoon en SMS-signaal echter best wel cool (het gaat hier respectievelijk over het alarm in het Command Center en het geluid van de communicators van de Rangers), dus als ik alleen ben, in mijn kot, dan zet ik het geluid op. Maar dan staat de trilfunctie nog steeds aan, en ik ben te lui om die uit te zetten. Het probleem is dat mijn GSM een fractie van een seconde eerder trilt dan dat hij geluid maakt. Zodoende is dat geluid eigenlijk alleen nog maar dom en overbodig. Mijn oplossing is geniaal in haar eenvoud: ik haal mijn gsm uit mijn broekzak en leg hem naast mij op mijn bed. Niet op mijn bureau, want dan trilt die helemaal mee, wat het effect van het geluidssignaal eveneens teniet doet. Op mijn bed dus, dan hoor je die trillingen niet.
Nu kan het gebeuren dat ik mijn GSM wél uit mijn zak haal, maar vergeet het geluid in te schakelen. Het gevolg laat zich raden. En daarom ben ik dus ein follen Idiot, want het heeft ervoor gezorgd dat ik een bericht van mijn liefje gemist heb (niet aandringen, ik zeg toch niks). Gisteravond rond elf uur stuurde ze het volgende bericht: "Liefje? Waarom ben je niet in de libertad met mij? Xxx je liefje" De Libertad is, voor de onwetenden onder u, het café waar elke Letterenstudent heen trekt als de Fakbar gesloten is. De voorbije weken heb ik daar al meer gezeten dan gedurende mijn hele studiecarrière tevoren. Dat komt doordat ik normaal gezien vrijwel nooit spontaan op café ga, wat voornamelijk te maken heeft met mijn AM (acuut minderwaardigheidscomplex). Nu zijn blok en examens sowieso eenzame periodes, dus als je dan vijf weken aan een stuk bijna elke avond eenzaam zit te wezen op je kot, krijg je na dag twee al zin om in de Dijle te springen. En als je dáár al in wilt springen, dan kan je er maar beter een eind aan maken. Na vorige semester heb ik die situatie klaar en duidelijk uitgelegd aan enkele lotgenoten, met als gevolg dat ik de tweede dag van deze blok al een telefoontje kreeg van Martin met de vraag of we naar de Libertad gingen. Sindsdien heb ik er gemiddeld drie keer per week gezeten, schat ik. Maar nog nooit met mijn liefje (voor het volledige effect moet u zich nu even inbeelden dat ik het welbekende oooh-teken maak en dat de aanwezigen het bijhorende verzuchtende geluid produceren). U begrijpt dus hoe belangrijk dat berichtje was. Maar goed, ik heb het dus gemist. Ik heb de hele avond naar die verdammte James Bond zitten kijken. Ik weet dat dat vrij zielig klinkt, maar te mijner verdediging kan ik wel aanbrengen dat het The Living Daylights was, een van de betere dus. En Timothy Dalton lijkt op prof. dr. Tollebeek, dat maakt het dubbel zo leuk.
Soit, ik zat dus niet in de Libertad, mijn liefje wel. Ik ben ontroostbaar, dus doe geen moeite. Op de koop toe heb ik morgen examen en zit ik in plaats van leerstof te herhalen te surfen.
Lied van de BIC
Surf, surf, surf
Een aapje met een slurf
Enter, enter, op het net
Apestaartje
Interpret!
Met vriendelijke groet,
Markus
N.B.: Markus staat in geen geval in voor de correctheid van welke Duitstalige zinssnede op deze weblog.
* In het echte leven volgt er op een dergelijke uitspraak meestal een opmerking als "Goed dat je het zelf zegt!" Ik eis hierbij dan ook dat dat de inhoud zal zijn van de eventuele eerste reactie op deze bijdrage.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten