Overdaad schaadt

Er zijn zo van die momenten. Toffe momenten bijvoorbeeld. Als daar zijn: die ene keer dat ik koning speelde en dat nog goed deed ook. Of toen we in Planckendael een minirastalama tegenkwamen in de kinderboerderij. Of toen ik eerder deze week naar een hilarisch mislukt verrassingsfeestje ging (de verrassing was mislukt, niet het feestje). Toffe momenten zijn tof. Daar loopt mijn motor op.

Hoop doet zotten in vreugde leven

Ik zou gezelschap goed kunnen gebruiken nu. En dan bedoel ik niet het soort gezelschap dat mij gewoonlijk omringt. Daarmee bedoel ik de manische, overenthousiaste, lichtjes krankzinnige momenten waaruit mijn sociale leven soms lijkt opgebouwd te zijn. Hoewel sommige van die momenten onbeschrijflijk zijn en superlatieven tekort schieten om ze te beschrijven, is dat niet het gezelschap waar ik nu nood aan heb. Ik snak naar rust. Ik wil gewoon met z'n tweeën in de zetel zitten, naast mekaar. Zonder vastomlijnd gespreksonderwerp. Misschien zelfs zonder conversatie tout court. Gewoon het gezelschap is waar ik naar verlang. Een gedeeld moment. Voor mijn part een in stilzwijgen gehuld moment, waarin de stilte is als een deken om samen onder te kruipen en om ons geborgen in te voelen.

Ik verlang ook naar iets wat volgens mij een erg geïdealiseerd beeld van liefde is. Ik heb iemand nodig om gewoon bij te zijn. Iemand die ik kan vastpakken wanneer ik wil, waarbij ik een stevig potje kan janken als ik wil - en dat wil ik op dit moment meer dan ooit, besef ik. Iemand om momenten zoals hierboven beschreven mee te delen. En iemand om van te houden, intens lief te hebben. Iemand om zonder GPS naar te kunnen terugkeren wanneer ik verdwaald ben. Iemand om onvoorwaardelijk en totaal te aanbidden. Iemand die me weer stevig met beide voeten op de grond kan plaatsen. Iemand die me de kracht geeft om mijn puinhopen op te ruimen.

Dat is waarschijnlijk nogal veel gevraagd, maar je weet maar nooit. Voor hetzelfde geld leest er iemand mee die wilt rechtspringen en roepen: "Hier Markus! Hier ben ik! Dat kan ik allemaal zijn, dat wil ik allemaal zijn!"

Hoop doet zotten in vreugde leven.

Ritmisch staccato met gevoel voor syncopering, allegro ma non troppo (> 120 bpm)

Ik luister naar muziek want ik ben hip en cool
Een dreunende beat geeft mij een goed gevoel
Ik ben hip en ik ben cool en mijn muziek staat luid
Op de bus of op de trein dat maakt me echt niks uit

Techno, drum & bass op lijn 285
Mijn trommelvliezen scheuren en ik vind het prachtig
Van Antwerpen naar Leuven is het eerder house
Een ander genre vind ik hoegenaamd iets flauws

Ik luister al een halfuur naar hetzelfde lied
Kan iemand dit ooit beu zijn? Nee dat snap ik niet
Mijn halte is in zicht, het liedje is nu uit
En die zucht van verlichting
Uit elke richting
Interesseert me geen fluit

De jager

Soms zijn er zo van die momenten waarop men opeens in het snuitje krijgt dat ik eigenlijk helemaal niet zo'n aangenaam persoon ben. Dan blijk ik ineens een zagevent te zijn die dag in, dag uit moeilijk doet over de kleinste onbenulligheden en die er sociaal onaangepaste ideeën op nahoudt. Ja hallo, hebt u eigenlijk een woord gelezen van wat ik allemaal schrijf? Kom nou!

Onzin

Tweede bach, dat waren nog eens tijden. Toen gebeurde er nog vanalles. Ik schreef bijvoorbeeld geniale passages die totnogtoe door geen enkele andere auteur geëvenaard zijn. Ten bewijze het volgende fragment, dat ik zonet terug vond op een vergeten uithoek van mijn harde schijf. Ik heb het ooit ingezonden ter publicatie in het kringblad van Historia, maar men is nooit op dat aanbod in gegaan. Tja, moeten ze zelf weten natuurlijk.

Dan is het nu tijd voor een portie onzin. Uit empirisch onderzoek is immers gebleken dat sommigen graag hun tijd verdoen met een activiteit, doorgaans als ‘lezen’ bestempeld. Laat hen vooral rustig hun gang gaan, maar dat het schorem dan ineens zijn tijd deftig nutteloos besteedt, nl. door het lezen van onzin. Gelukkig voor hen bestaan er ook sloebers die hun tijd graag besteden aan het schrijven van hiertoe perfect geschikt zijnd materiaal. Persoonlijk raad ik hen het oeuvre van Douglas Adams aan. Waarmee ik niet tegen mijn eigen winkel wil schrijven door hen weg te jagen: het zans is immert altijd zeler dan dees zonstige trak, zinnend in een laren dexje, punt a/d lijn.
Zonder verder in details te gaan wil ik hier toch ook wel even vermelden dat som¬migen hun pennenzak blijkbaar liever vullen en decoreren met dingen die hoegenaamd niets met pennen te maken hebben, en ook niet met zakken, althans niet in de ogen van een weldenkend mens – met welke term ik overigens hoop niemand beledigd te hebben – namelijk: een mes, gsm-toetsen of een badeentje. Met een t, ja. Om maar te zeggen: gice. Hoewel die vlag de lading ook niet helemaal dekt, maar onaandachtige lezers teden vast wed was it zind kul hezzen gedans.
Doch helaas! De plicht poept. Laat me uw uiterst zinvolle tijd dus niet langer in verslag nemen.


Met hoge grachten,


-Markus-


P.S.: Doet u mij maar een buislamp of twee.

Nota bene: toentertijd was 'Markus' nog niet mijn pseudoniem, maar dat heb ik voor deze publicatie even geüpdatet.

Getekend,
Markus