Vanmorgen werd ik wakker met de gedachte Aaaaah, snipperdag! 't Is te zeggen, ik werd eigenlijk wakker met de gedachte Shit mijn wekker, snel de radio opzetten om het nieuws van halfacht mee te pikken! waarna ik weer indommelde voor een halfuurtje, en na dat halfuurtje schoot mij de eerstgenoemde gedachte te binnen. Pang! Ik heb gisteren eigenlijk ook al een minisnipperdag gehouden (dat betekent dat ik wel een beetje geleerd heb, maar meer niet dan wel), maar ik kan het mij helemaal permitteren, dus mocht vandaag ook een snipperdag zijn.
De snipperdag begon aardig. PC'tje aangezet, muziekje opgezet, ontbijtje opgegeten, heerlijk. Echter. Zonder enige aanleiding viel ergens tussen negen en tien uur ineens de internetverbinding uit. En als er iets is dat je op een snipperdag nodig hebt, dan is dat een internetverbinding. Dus heb ik noodgedwongen maar mijn spullen genomen en me richting bibliotheek begeven. Toen ik de voordeur open deed naar buiten ging, zag ik dat twee kotgenoten, onder wie, ra ra ra, Marjolein, bij de buren stonden te bellen. Marjolein zoals gewoonlijk weer met een kleedje dat een tikkeltje te kort is. Er stond ook een tikkeltje te veel wind. Dat is toch enigzins verdacht, want hoe kon zij nu weten dat ik op dat moment buiten zou komen? Deze gedachtengang volgend zou ik moeten besluiten dat ze die kleedjes niet enkel voor mij aandoet, en hoe kan ik dan nog zeker zijn dat ook haar gedrag naar mij toe exclusief voor mij voorbehouden is? Hoe kan ik dan nog érgens zeker van zijn? Wie ben ik? Wat ben ik? Zijn mijn ouders wel mijn ouders? Ben ik wel voor de juiste examens aan het blokken en erger nog, ben ik wel de juiste examens aan het afleggen?
Ik ga die gedachtengang niet volgen, dat is gezonder. Marjolein probeert mij te strikken, punt uit. Ze stond trouwens bij de buren om te vragen of bij hen de internetverbinding ook uit was gevallen, maar er kwam niemand open doen, dus is zij maar weer naar binnen gegaan en ben ik maar verder gegaan. In de bibliotheek aangekomen zag ik dat er een receptie zou plaatsvinden vandaag. Dat kan je gemakkelijk zien omdat er dan van die hoge ronde tafeltjes in de hal staan. En ook wel omdat dan alle chips, koffie en fruitsap al klaarstaat op een paar tafels. Fruitsap. Op een paar tafels. Ik weerstond de verleiding, tenminste, ik weerstond ze op dat moment. Immers, ik had een halve fles fruitsap in mijn tas zitten. Op de trap naar de vijfde verdieping kwam ik Marion tegen. "Je plaats is al ingepikt door iemand... Weet niet wie... Mark kent 'm. Maar naast Martin is er nog plaats. Tot zo!" En weg was ze. Een lichte paniek maakte zich van mij meester terwijl ik met toenemende snelheid de traphal verticaal doorsuisde. Niet honderd procent verticaal, vat u wel? Ik bedoel gewoon dat ik de trap naar boven nam en dat steeds sneller deed. Echt verticaal gaat niet, want dan stoot je met je hoofd tegen de trap boven je. En de hele bibliotheek is van beton gemaakt, dus zo ook de trappen.
Ik opende de deur van de vijfde verdieping en Marion had niet gelogen. De lichte paniek was inmiddels geëvolueerd tot radeloosheid en middelmatige wanhoop. Daar, op mijn plaats, zat een wildvreemd sujet, lustig doch op fluistertoon converserend met Mark. Onderkruiper. Ik heb me dan maar zo goed en zo kwaad als mogelijk geïnstalleerd op een andere plaats, maar echt veel concentratie kwam er bij het leren niet echt aan te pas.
Rond twaalf uur gingen we met z'n allen eten. Mijn fruitsap was inmiddels op en die van de receptie stond nog altijd te blinken in de hal. Na onze doortocht stond er één fles minder te blinken in de hal. Na ons middagmaal keerden we terug. Na onze doortocht stond er nog een fles minder te blinken in de hal. Straks gaan we een vieruurtje eten. Zo rond vier uur. Ik houd jullie op de hoogte over eventuele verdere mysterieuze verdwijningen van flessen fruitsap uit de hal want werkelijk, daar moet toch eens nader onderzoek naar verricht worden.
Getekend,
Markus
De snipperdag begon aardig. PC'tje aangezet, muziekje opgezet, ontbijtje opgegeten, heerlijk. Echter. Zonder enige aanleiding viel ergens tussen negen en tien uur ineens de internetverbinding uit. En als er iets is dat je op een snipperdag nodig hebt, dan is dat een internetverbinding. Dus heb ik noodgedwongen maar mijn spullen genomen en me richting bibliotheek begeven. Toen ik de voordeur open deed naar buiten ging, zag ik dat twee kotgenoten, onder wie, ra ra ra, Marjolein, bij de buren stonden te bellen. Marjolein zoals gewoonlijk weer met een kleedje dat een tikkeltje te kort is. Er stond ook een tikkeltje te veel wind. Dat is toch enigzins verdacht, want hoe kon zij nu weten dat ik op dat moment buiten zou komen? Deze gedachtengang volgend zou ik moeten besluiten dat ze die kleedjes niet enkel voor mij aandoet, en hoe kan ik dan nog zeker zijn dat ook haar gedrag naar mij toe exclusief voor mij voorbehouden is? Hoe kan ik dan nog érgens zeker van zijn? Wie ben ik? Wat ben ik? Zijn mijn ouders wel mijn ouders? Ben ik wel voor de juiste examens aan het blokken en erger nog, ben ik wel de juiste examens aan het afleggen?
Ik ga die gedachtengang niet volgen, dat is gezonder. Marjolein probeert mij te strikken, punt uit. Ze stond trouwens bij de buren om te vragen of bij hen de internetverbinding ook uit was gevallen, maar er kwam niemand open doen, dus is zij maar weer naar binnen gegaan en ben ik maar verder gegaan. In de bibliotheek aangekomen zag ik dat er een receptie zou plaatsvinden vandaag. Dat kan je gemakkelijk zien omdat er dan van die hoge ronde tafeltjes in de hal staan. En ook wel omdat dan alle chips, koffie en fruitsap al klaarstaat op een paar tafels. Fruitsap. Op een paar tafels. Ik weerstond de verleiding, tenminste, ik weerstond ze op dat moment. Immers, ik had een halve fles fruitsap in mijn tas zitten. Op de trap naar de vijfde verdieping kwam ik Marion tegen. "Je plaats is al ingepikt door iemand... Weet niet wie... Mark kent 'm. Maar naast Martin is er nog plaats. Tot zo!" En weg was ze. Een lichte paniek maakte zich van mij meester terwijl ik met toenemende snelheid de traphal verticaal doorsuisde. Niet honderd procent verticaal, vat u wel? Ik bedoel gewoon dat ik de trap naar boven nam en dat steeds sneller deed. Echt verticaal gaat niet, want dan stoot je met je hoofd tegen de trap boven je. En de hele bibliotheek is van beton gemaakt, dus zo ook de trappen.
Ik opende de deur van de vijfde verdieping en Marion had niet gelogen. De lichte paniek was inmiddels geëvolueerd tot radeloosheid en middelmatige wanhoop. Daar, op mijn plaats, zat een wildvreemd sujet, lustig doch op fluistertoon converserend met Mark. Onderkruiper. Ik heb me dan maar zo goed en zo kwaad als mogelijk geïnstalleerd op een andere plaats, maar echt veel concentratie kwam er bij het leren niet echt aan te pas.
Rond twaalf uur gingen we met z'n allen eten. Mijn fruitsap was inmiddels op en die van de receptie stond nog altijd te blinken in de hal. Na onze doortocht stond er één fles minder te blinken in de hal. Na ons middagmaal keerden we terug. Na onze doortocht stond er nog een fles minder te blinken in de hal. Straks gaan we een vieruurtje eten. Zo rond vier uur. Ik houd jullie op de hoogte over eventuele verdere mysterieuze verdwijningen van flessen fruitsap uit de hal want werkelijk, daar moet toch eens nader onderzoek naar verricht worden.
Getekend,
Markus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten