Dat riep ik enkele dagen geleden uit in het bericht You have been selected for termination. Toen ik deze ochtend wakker werd, heb ik eens naast mij gekeken, en ze lag er nog altijd niet. Leest die mijn weblog niet of zo?
Waarschijnlijk niet. Ik denk trouwens niet dat ze Nederlands kent, dus daar zouden we nog wat aan moeten werken, als ze dan eindelijk voor mijn deur staat, trouwjurk al aan, met niet te veel decolleté, want ik wil niet dat die vetzak van de burgerlijke stand over mijn vrouw staat te fantaseren terwijl ik een ring over haar bekoorlijke vinger schuif. Het kleed mag ook niet wit zijn. Zooey heeft een vrij bleke huidskleur en donker haar en daarenboven: wit staat haar gewoon niet. Blauw of rood moet hij zijn. Lichtblauw, meer bepaald. En vrij kort. Niet té kort, want nogmaals, die van de burgerlijke stand is een vetzak. Knielengte zou perfect zijn, misschien iets korter, zodat haar bevallige benen goed te zien zijn en alle mannelijke aanwezigen stikjaloers zijn op mij. Wanneer de viezerik dan die ene vraag stelt, "Markus, neemt gij Zooey Deschanel tot vrouw?" zal ik het door de zaal willen roepen: "Reken maar van yes, mislukte Obama!" Ik zou namelijk speciaal in Sint-Niklaas gaan trouwen om dat te kunnen roepen tegen Wouter Van Bellingen. Maar ik zou mij natuurlijk inhouden, want ik wil Zooey niet ten schande maken op deze heuglijke dag. Ik zou haar diep in de ogen kijken, want Zooey kan je niet anders dan diep in de ogen kijken, niet een beetje of zomaar eventjes in de ogen kijken, dat gaat niet, maar echt diep erin kijken, en dan verdrinken. Met een bovenmenselijke krachtinspanning zou ik het hoofd boven water houden en dat ene woord stamelen. "Ja." Vervolgens richt Wouter zich tot Zooey en slikt even, zoals alle aanwezige heren al de hele plechtigheid lang zitten te slikken, en stelt ook haar de vraag. Ze tovert een glimlach op haar lippen (want als Zooey glimlacht, dan glimlacht ze betoverend), kijkt mij aan, en zucht dat ene woord waar ik zo lang op heb gewacht: "Yes." En dan komt het moment waarop ik de bruid mag kussen, en ik zou haar ter plekke enorm hard willen binnen doen en haar het trouwkleed van het lijf scheuren en ze heeft geen ondergoed aan en het zou een gedenkwaardige dag worden, maar dan zie ik weer haar ogen en ga weer kopje onder. We zouden een zedelijke maar passionele kus uitwisselen, en iedereen zal een traan wegpinken en applaudisseren, want hoewel ze nog steeds allemaal stikjaloers zijn, kan er niemand echt slecht gezind blijven bij het zien van zoveel liefde. Dan zal ik haar oppakken en naar buiten dragen, en ze zal eerst nog lachend weerstand bieden en eisen dat ik haar neerzet, maar ik zou niet zwichten, alhoewel het water inmiddels mijn longen al gevuld heeft, en uiteindelijk zou ze stoppen met eisen en alleen nog maar lachen. Aan de deur zouden de neefjes en nichtjes en achterneefjes en achternichtjes confetti naar ons werpen, geen rijst want dat is verspilling, en dan zou ik haar gewoon verder dragen tot achter ons het stadhuis langzaam kleiner wordt, niet dat we dat kunnen zien, want wij hebben enkel oog voor mekaar, en wij helemaal achter de einder verdwijnen. En dán zou ik haar binnen doen en haar het kleed van het lijf scheuren.
Maar zoals gezegd, Zooey staat niet aan mijn deur en lag vanmorgen niet naast mij in bed - mijn bed is daar trouwens te klein voor, niet dat Zooey dik is hoor, ik heb gewoon een klein bed. Dus vul ik de leegte in mijn hart op door 's avonds gewoon naar haar te kijken. In Almost Famous bijvoorbeeld, of Yes Man of The Hitchhiker's Guide to the Galaxy. Of Tin Man, de heruitvinding van De tovenaar van Oz waarin ze niet zozeer acteert als wel haar lijnen opzegt. Maar dat is de schuld van een snode regisseur die haar carrière naar de knoppen wou helpen, want Zooey heeft talent.
Ik vraag het nog één keer, Zooey: trouw met mij! Alsjeblieft, Zooey, wil je met mij trouwen? Ik zal goed voor je zorgen en altijd lief zijn, behalve om je een beetje te plagen af en toe. Maar dan mag jij mij ook plagen! Beloofd! En ik zal nooit vreemdgaan met je zus! Ik zweer het. Nee wacht, dat was de verkeerde zin. Ik zal nooit vreemdgaan! Schrikt het leeftijdsverschil je af? Details, Zooey, details. Jij bent geboren in 1980, ik in 1987. Zeven jaar, dat is toch niet onoverkomelijk? En ik ben heel volwassen. Mijn tijd ver vooruit. En ik ben nog jong, in de kracht van mijn leven. Zooey, ik kan piano spelen! Accordeon! En ik kan heel goed met kindjes overweg, vraag maar aan Moeshi.
Zooey... trouw met mij.
Je allerliefste
Markus
Waarschijnlijk niet. Ik denk trouwens niet dat ze Nederlands kent, dus daar zouden we nog wat aan moeten werken, als ze dan eindelijk voor mijn deur staat, trouwjurk al aan, met niet te veel decolleté, want ik wil niet dat die vetzak van de burgerlijke stand over mijn vrouw staat te fantaseren terwijl ik een ring over haar bekoorlijke vinger schuif. Het kleed mag ook niet wit zijn. Zooey heeft een vrij bleke huidskleur en donker haar en daarenboven: wit staat haar gewoon niet. Blauw of rood moet hij zijn. Lichtblauw, meer bepaald. En vrij kort. Niet té kort, want nogmaals, die van de burgerlijke stand is een vetzak. Knielengte zou perfect zijn, misschien iets korter, zodat haar bevallige benen goed te zien zijn en alle mannelijke aanwezigen stikjaloers zijn op mij. Wanneer de viezerik dan die ene vraag stelt, "Markus, neemt gij Zooey Deschanel tot vrouw?" zal ik het door de zaal willen roepen: "Reken maar van yes, mislukte Obama!" Ik zou namelijk speciaal in Sint-Niklaas gaan trouwen om dat te kunnen roepen tegen Wouter Van Bellingen. Maar ik zou mij natuurlijk inhouden, want ik wil Zooey niet ten schande maken op deze heuglijke dag. Ik zou haar diep in de ogen kijken, want Zooey kan je niet anders dan diep in de ogen kijken, niet een beetje of zomaar eventjes in de ogen kijken, dat gaat niet, maar echt diep erin kijken, en dan verdrinken. Met een bovenmenselijke krachtinspanning zou ik het hoofd boven water houden en dat ene woord stamelen. "Ja." Vervolgens richt Wouter zich tot Zooey en slikt even, zoals alle aanwezige heren al de hele plechtigheid lang zitten te slikken, en stelt ook haar de vraag. Ze tovert een glimlach op haar lippen (want als Zooey glimlacht, dan glimlacht ze betoverend), kijkt mij aan, en zucht dat ene woord waar ik zo lang op heb gewacht: "Yes." En dan komt het moment waarop ik de bruid mag kussen, en ik zou haar ter plekke enorm hard willen binnen doen en haar het trouwkleed van het lijf scheuren en ze heeft geen ondergoed aan en het zou een gedenkwaardige dag worden, maar dan zie ik weer haar ogen en ga weer kopje onder. We zouden een zedelijke maar passionele kus uitwisselen, en iedereen zal een traan wegpinken en applaudisseren, want hoewel ze nog steeds allemaal stikjaloers zijn, kan er niemand echt slecht gezind blijven bij het zien van zoveel liefde. Dan zal ik haar oppakken en naar buiten dragen, en ze zal eerst nog lachend weerstand bieden en eisen dat ik haar neerzet, maar ik zou niet zwichten, alhoewel het water inmiddels mijn longen al gevuld heeft, en uiteindelijk zou ze stoppen met eisen en alleen nog maar lachen. Aan de deur zouden de neefjes en nichtjes en achterneefjes en achternichtjes confetti naar ons werpen, geen rijst want dat is verspilling, en dan zou ik haar gewoon verder dragen tot achter ons het stadhuis langzaam kleiner wordt, niet dat we dat kunnen zien, want wij hebben enkel oog voor mekaar, en wij helemaal achter de einder verdwijnen. En dán zou ik haar binnen doen en haar het kleed van het lijf scheuren.
Maar zoals gezegd, Zooey staat niet aan mijn deur en lag vanmorgen niet naast mij in bed - mijn bed is daar trouwens te klein voor, niet dat Zooey dik is hoor, ik heb gewoon een klein bed. Dus vul ik de leegte in mijn hart op door 's avonds gewoon naar haar te kijken. In Almost Famous bijvoorbeeld, of Yes Man of The Hitchhiker's Guide to the Galaxy. Of Tin Man, de heruitvinding van De tovenaar van Oz waarin ze niet zozeer acteert als wel haar lijnen opzegt. Maar dat is de schuld van een snode regisseur die haar carrière naar de knoppen wou helpen, want Zooey heeft talent.
Ik vraag het nog één keer, Zooey: trouw met mij! Alsjeblieft, Zooey, wil je met mij trouwen? Ik zal goed voor je zorgen en altijd lief zijn, behalve om je een beetje te plagen af en toe. Maar dan mag jij mij ook plagen! Beloofd! En ik zal nooit vreemdgaan met je zus! Ik zweer het. Nee wacht, dat was de verkeerde zin. Ik zal nooit vreemdgaan! Schrikt het leeftijdsverschil je af? Details, Zooey, details. Jij bent geboren in 1980, ik in 1987. Zeven jaar, dat is toch niet onoverkomelijk? En ik ben heel volwassen. Mijn tijd ver vooruit. En ik ben nog jong, in de kracht van mijn leven. Zooey, ik kan piano spelen! Accordeon! En ik kan heel goed met kindjes overweg, vraag maar aan Moeshi.
Zooey... trouw met mij.
Je allerliefste
Markus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten