Ik zou gezelschap goed kunnen gebruiken nu. En dan bedoel ik niet het soort gezelschap dat mij gewoonlijk omringt. Daarmee bedoel ik de manische, overenthousiaste, lichtjes krankzinnige momenten waaruit mijn sociale leven soms lijkt opgebouwd te zijn. Hoewel sommige van die momenten onbeschrijflijk zijn en superlatieven tekort schieten om ze te beschrijven, is dat niet het gezelschap waar ik nu nood aan heb. Ik snak naar rust. Ik wil gewoon met z'n tweeën in de zetel zitten, naast mekaar. Zonder vastomlijnd gespreksonderwerp. Misschien zelfs zonder conversatie tout court. Gewoon het gezelschap is waar ik naar verlang. Een gedeeld moment. Voor mijn part een in stilzwijgen gehuld moment, waarin de stilte is als een deken om samen onder te kruipen en om ons geborgen in te voelen.
Ik verlang ook naar iets wat volgens mij een erg geïdealiseerd beeld van liefde is. Ik heb iemand nodig om gewoon bij te zijn. Iemand die ik kan vastpakken wanneer ik wil, waarbij ik een stevig potje kan janken als ik wil - en dat wil ik op dit moment meer dan ooit, besef ik. Iemand om momenten zoals hierboven beschreven mee te delen. En iemand om van te houden, intens lief te hebben. Iemand om zonder GPS naar te kunnen terugkeren wanneer ik verdwaald ben. Iemand om onvoorwaardelijk en totaal te aanbidden. Iemand die me weer stevig met beide voeten op de grond kan plaatsen. Iemand die me de kracht geeft om mijn puinhopen op te ruimen.
Dat is waarschijnlijk nogal veel gevraagd, maar je weet maar nooit. Voor hetzelfde geld leest er iemand mee die wilt rechtspringen en roepen: "Hier Markus! Hier ben ik! Dat kan ik allemaal zijn, dat wil ik allemaal zijn!"
Hoop doet zotten in vreugde leven.
