"Alohomora," mompelde hij. Met een verrast lachje keek Hermelien hem aan. Hij richtte zijn toverstaf. "Insert-" begon hij, maar Hermelien stak een waarschuwend vingertje op.
"Protego," fluisterde ze. Met een verwachtingsvolle blik keek ze Harry aan.
"Instertio!" zei hij.
*Enkele ogenblikken later*
"Bombardoooooooooooo!"
Sorry, dames en heren, dit is een insider.
donderdag 16 juli 2009
maandag 13 juli 2009
Moest mijn kofferke kunnen klappen...
Er schijnen de voorbije week in Mol niet één maar twee dubbelgangers van mij rond te hebben gelopen op een of ander tentenkamp. Daar ga ik het dus niet over hebben, aangezien het dubbelgangers waren. Ik heb daar niks mee te maken. Aan de andere kant, misschien ook wel. We zien wel weer wat er uit mijn vingers via het toetsenbord mijn scherm opsmurft. Ik ben naar Dante's Inferno aan het luisteren (progrock/-metal gebaseerd op het werk van, u raadt het nooit, Dante) en aangezien dat nogal wicked stuff is, zijn de gevolgen niet te voorspellen. 't Is maar dat u het weet.
Meh, ik ga dat tentenkamp toch niet kunnen ontlopen, vrees ik. Het is namelijk zo dat... wel... Sorry, het is nogal moeilijk om erover te schrijven voor mij. Een nogal gevoelig punt. Het is gewoon... Mijn verkleedkoffertje is gesneuveld. Kaputt. Naar de Filistijnen. Nu ja, misschien niet helemaal naar de Filistijnen. Eigenlijk alleen het handvat. Maar toch. Het was zo'n flightcaseachtig ding: zilvergrijs en stevig, met twee slotjes en een zwart handvat. Heel erg handig om verkleedaccesoires in te bewaren en vervoeren. Goeie kwaliteit ook, dacht ik. Nu is het koffertje zelf wel van goede kwaliteit, maar het handvat toch iets minder, blijkbaar. En probeer zo'n koffertje maar eens te vervoeren zonder handvat. Het gaat hoor, daar niet van, maar het is toch net even iets minder handig dan mét.
Maar wacht, dat is nog niet het ergste. Ik heb namelijk niemand om kwaad op te zijn. Ziet u, als ik er nu zelf onvoorzichtig of te enthousiast mee was omgesprongen met de beschreven ravage tot gevolg, dan kon ik gewoon even een uitgebreide sessie zelfkastijding ondergaan en vijftig keer 'Loempe Markus!' roepen en klaar zou Kees geweest zijn. Maar neen, het moest natuurlijk gebeuren doordat Mina, een allerbeminnelijkste jongedame, er naar eigen zeggen liefdevol mee is omgesprongen. Als u zich nu aangesproken voelt en denkt: "Vreemd, ik was er nochtans van overtuigd dat mijn naam met een N begon," dan moet u er de rest van de bijdragen alhier maar eens op naslaan en kijken of u niets opvalt aan de vermelde eigennamen.
Liefdevol mee omgesprongen dus, zijnde gewoon gebruikt tijdens een repetitie op een manier waarop zo'n koffertje doorgaans kan en mag gebruikt worden. Maar neen, mijn koffertje besloot kapsones te krijgen en te bezwijken onder de liefdevolle aanrakingen van bovenvermelde jongedame. Nu moet u nog even bedenken dat we het hier hebben over een wel zeer allerbeminnelijkste jongedame (ik ben mij er overigens van bewust dat zeer allerbeminnelijkst grammaticaal op zijn minst van discutabele kwaliteit is, maar zoals ik al een paar keer heb opgemerkt: dit is mijn weblog, ik doe wat ik wil, nàh). Type Zooey Deschanel, maar dan bereikbaarder. Dus ja. Probeer daar maar eens kwaad op te zijn. Ik kan zulks niet: mijn achernaam is niet voor niets Delahoaja, wat een acroniem is voor het epitheton ornans De Lankmoedige Als Het Op Allerbeminnelijkste Jongedames Aankomt (ik werk nog aan de lengte). Dus hier zit ik nu, een beetje lankmoedig te wezen, vol nostalgie naar de tijd waarin mijn koffertje nog gezond was. Tja.
O ja, en dan nog een ding. Ik heb er sinds dat tentenkamp een zus bij, en ze heet Marjolijn. Dat is dus wel even lastig, aangezien zij een heel andere persoon is dan Marjolein, de schaars gekleed rondhuppelende kotgenote. Let goed op de klinkers in de laatste lettergreep, die doen het 'm.
Bedankt aan alle aanwezigen voor de voorbije week.
Gesmurft,
Markus Delahoaja
Meh, ik ga dat tentenkamp toch niet kunnen ontlopen, vrees ik. Het is namelijk zo dat... wel... Sorry, het is nogal moeilijk om erover te schrijven voor mij. Een nogal gevoelig punt. Het is gewoon... Mijn verkleedkoffertje is gesneuveld. Kaputt. Naar de Filistijnen. Nu ja, misschien niet helemaal naar de Filistijnen. Eigenlijk alleen het handvat. Maar toch. Het was zo'n flightcaseachtig ding: zilvergrijs en stevig, met twee slotjes en een zwart handvat. Heel erg handig om verkleedaccesoires in te bewaren en vervoeren. Goeie kwaliteit ook, dacht ik. Nu is het koffertje zelf wel van goede kwaliteit, maar het handvat toch iets minder, blijkbaar. En probeer zo'n koffertje maar eens te vervoeren zonder handvat. Het gaat hoor, daar niet van, maar het is toch net even iets minder handig dan mét.
Maar wacht, dat is nog niet het ergste. Ik heb namelijk niemand om kwaad op te zijn. Ziet u, als ik er nu zelf onvoorzichtig of te enthousiast mee was omgesprongen met de beschreven ravage tot gevolg, dan kon ik gewoon even een uitgebreide sessie zelfkastijding ondergaan en vijftig keer 'Loempe Markus!' roepen en klaar zou Kees geweest zijn. Maar neen, het moest natuurlijk gebeuren doordat Mina, een allerbeminnelijkste jongedame, er naar eigen zeggen liefdevol mee is omgesprongen. Als u zich nu aangesproken voelt en denkt: "Vreemd, ik was er nochtans van overtuigd dat mijn naam met een N begon," dan moet u er de rest van de bijdragen alhier maar eens op naslaan en kijken of u niets opvalt aan de vermelde eigennamen.
Liefdevol mee omgesprongen dus, zijnde gewoon gebruikt tijdens een repetitie op een manier waarop zo'n koffertje doorgaans kan en mag gebruikt worden. Maar neen, mijn koffertje besloot kapsones te krijgen en te bezwijken onder de liefdevolle aanrakingen van bovenvermelde jongedame. Nu moet u nog even bedenken dat we het hier hebben over een wel zeer allerbeminnelijkste jongedame (ik ben mij er overigens van bewust dat zeer allerbeminnelijkst grammaticaal op zijn minst van discutabele kwaliteit is, maar zoals ik al een paar keer heb opgemerkt: dit is mijn weblog, ik doe wat ik wil, nàh). Type Zooey Deschanel, maar dan bereikbaarder. Dus ja. Probeer daar maar eens kwaad op te zijn. Ik kan zulks niet: mijn achernaam is niet voor niets Delahoaja, wat een acroniem is voor het epitheton ornans De Lankmoedige Als Het Op Allerbeminnelijkste Jongedames Aankomt (ik werk nog aan de lengte). Dus hier zit ik nu, een beetje lankmoedig te wezen, vol nostalgie naar de tijd waarin mijn koffertje nog gezond was. Tja.
O ja, en dan nog een ding. Ik heb er sinds dat tentenkamp een zus bij, en ze heet Marjolijn. Dat is dus wel even lastig, aangezien zij een heel andere persoon is dan Marjolein, de schaars gekleed rondhuppelende kotgenote. Let goed op de klinkers in de laatste lettergreep, die doen het 'm.
Bedankt aan alle aanwezigen voor de voorbije week.
Gesmurft,
Markus Delahoaja
vrijdag 3 juli 2009
Een verontschuldiging
Omdat ik alweer een hele tijd niets meer van me heb laten horen. Omdat het ook nog wel even zal duren eer ik dat opnieuw zal kunnen doen. Omdat u nog een verhaal van mij tegoed hebt. Over Mo Bravin. Ik vertrek weldra voor een weekje naar Mol, waar ze het internet nog niet hebben uitgevonden. Pas wanneer ik terug ben kan u dus nieuwe bijdragen verwachten.
Getekend,
Markus
Getekend,
Markus
Abonneren op:
Posts (Atom)