Ik wilde een reactie plaatsen op Moeshi's bericht, maar het werd te uitgebreid. Here we go.
:-O Diploma? Moeshi?! Somewhere, sometime, something has gone terribly wrong.
Anyway, verbeeldt u zich maar niets: het leven van een universiteitsstudent heeft evenveel te maken met volwassenheid als een USB-stick met de holocaust. Blijf jij nog maar rustig wat jaartjes kleuter. Ik houd dat intussen al 21 jaar vol, jij kan minstens even goed. It's gonna be legen - wait for it -
dary!
Dus komaan dude, dat speelplein op! Je bent nu hoofdanimator, in wezen gewoon een excuus om de kleuter uit te hangen tegenover de animatoren - go ahead (niet tegen mij. Ik ben ook hoofdanimator, dat is iets helemaal anders)! Kijk nog wat Pokémon! En last but not least: luister voor de vakantie om is naar Parachute van Something Happens. Vooral de tekst.
En nu hup! Be the toddler!
Getekend,
Markus
maandag 29 juni 2009
DragonForce zuigt apennoten
Echt waar. En ik kan het weten, want ik heb ze gezien. Op Graspop. Enfin, ik wist al eerder dat ze apennoten zogen, maar nu weet ik dat ze ook live apennoten zuigen. Ik houd niet van groepen die apennoten zuigen.
Weet u wie ik ook gezien heb? Op Graspop? De Blonde Britse Met Tijgervelhaarlint En Blauwe Bikini. Het is misschien niet oninteressant om te vermelden dat ik tot voor kort een festivalmaagd was, Mano Mundo niet meegerekend, maar dat is gratis en alle dames lopen er rond in baggy pants en verscheidene doeken rond hun lichaam gedrapeerd, meestal vergezeld van kettingen met houten kralen waar maar geen eind aan komt. Heb ik de bloemenkransen al vermeld? Van echte bloemen? Zo'n festival is Mano Mundo.
Graspop is helemaal anders. Ten eerste lopen daar veel gothika's rond met van die minieme rokjes (helaas wel meestal vergezeld van zwarte panty's) en zwart, al dan niet gekleurd haar. Ten tweede lopen daar veel meisjes rond die het veel te warm hebben en toevallig die dag een bikini hadden aangedaan, gewoon voor de zekerheid. Geen zwembad te bekennen daar in Dessel, maar zij hadden een bikini aan. Ik begrijp waar Marjolein haar inspiratie haalt. Trouwens, even terzijde, maar het was ook echt wel moordend heet (nudge nudge) vrijdag. Dus dat die dames het zo warm hadden, daar kan ik best inkomen (say no more!).
Een van die dames met een temperatuurprobleem was dus De Blonde Britse Met Tijgervelhaarlint En Blauwe Bikini. Om u even een beeld te schetsen van deze dame: ze was blond en droeg een haarlint in heur haar, voorzien van een tijgervelmotief (het haarlint, niet heur haar). Niet zonder reden: Mötley Crüe was de headliner van de avond, en dan mogen haarlinten en bandana's al eens uit de kast gehaald worden. Bovendien, hoewel ik dat pas tegen het einde van de dag aan ontdekte, was ze Britse. Nu moet u misschien weten dat zulks bij Lily Allen al een erotiserende uitwerking heeft op ondergetekende en laat ons eerlijk zijn, heren: er zijn hetere truffels op deze aardkloot. Niet dat Lily een lelijk vadsig wijf is of zo, maar gewoon. Er zijn er hetere. Ik zei: er zijn er hetere, maar die hebben meestal geen Britse tongval. De jongedame in kwestie echter wel. En zij had het bijkomende voordeel dat ze een blauwe bikini droeg, meer bepaald in combinatie met het kortste jeansbroekje dat ik ooit gezien heb. Oké, dat is een leugen, maar het was wel zeer kort. Er was wel een klein minpuntje aan haar verschijning: ze had geen kont. Nu ken ik echter wel meer hete truffels die geen noemenswaardige kont hebben en dat zijn evenzeer hete truffels en die spreken niet eens Brits, dus in dit geval heb ik dat tekort met de mantel der liefde bedekt.
Nu dan. Heren. Picture this. Een jongedame met blonde manen (manen is inderdaad een treffender woord dan haren) en een Britse tongval, naar de juiste muziek luisterend en gekleed gaand als de vrouwelijke tegenhanger van een typische eighties-rockster. Moet ik er een tekening bij maken? Helaas, driewerf helaas: ik ben de grootste angsthaas die u ooit zal hebben gekend. Dus van die romance, die overduidelijk in de sterren geschreven stond, is niets terecht gekomen en dat is allemaal de schuld van mijn ouders en hun vervloekte genen. Al wat mij rest is dit bericht en een vage foto van haar rug, want toen ik eindelijk de kans kreeg om een plaatje te schieten van haar bezienswaardige voorgevel was de batterij van mijn fototoestel plat.
Onder het houden van de zoveelste minuut stilte voor Yasmine en Michael getekend,
Markus
Weet u wie ik ook gezien heb? Op Graspop? De Blonde Britse Met Tijgervelhaarlint En Blauwe Bikini. Het is misschien niet oninteressant om te vermelden dat ik tot voor kort een festivalmaagd was, Mano Mundo niet meegerekend, maar dat is gratis en alle dames lopen er rond in baggy pants en verscheidene doeken rond hun lichaam gedrapeerd, meestal vergezeld van kettingen met houten kralen waar maar geen eind aan komt. Heb ik de bloemenkransen al vermeld? Van echte bloemen? Zo'n festival is Mano Mundo.
Graspop is helemaal anders. Ten eerste lopen daar veel gothika's rond met van die minieme rokjes (helaas wel meestal vergezeld van zwarte panty's) en zwart, al dan niet gekleurd haar. Ten tweede lopen daar veel meisjes rond die het veel te warm hebben en toevallig die dag een bikini hadden aangedaan, gewoon voor de zekerheid. Geen zwembad te bekennen daar in Dessel, maar zij hadden een bikini aan. Ik begrijp waar Marjolein haar inspiratie haalt. Trouwens, even terzijde, maar het was ook echt wel moordend heet (nudge nudge) vrijdag. Dus dat die dames het zo warm hadden, daar kan ik best inkomen (say no more!).
Een van die dames met een temperatuurprobleem was dus De Blonde Britse Met Tijgervelhaarlint En Blauwe Bikini. Om u even een beeld te schetsen van deze dame: ze was blond en droeg een haarlint in heur haar, voorzien van een tijgervelmotief (het haarlint, niet heur haar). Niet zonder reden: Mötley Crüe was de headliner van de avond, en dan mogen haarlinten en bandana's al eens uit de kast gehaald worden. Bovendien, hoewel ik dat pas tegen het einde van de dag aan ontdekte, was ze Britse. Nu moet u misschien weten dat zulks bij Lily Allen al een erotiserende uitwerking heeft op ondergetekende en laat ons eerlijk zijn, heren: er zijn hetere truffels op deze aardkloot. Niet dat Lily een lelijk vadsig wijf is of zo, maar gewoon. Er zijn er hetere. Ik zei: er zijn er hetere, maar die hebben meestal geen Britse tongval. De jongedame in kwestie echter wel. En zij had het bijkomende voordeel dat ze een blauwe bikini droeg, meer bepaald in combinatie met het kortste jeansbroekje dat ik ooit gezien heb. Oké, dat is een leugen, maar het was wel zeer kort. Er was wel een klein minpuntje aan haar verschijning: ze had geen kont. Nu ken ik echter wel meer hete truffels die geen noemenswaardige kont hebben en dat zijn evenzeer hete truffels en die spreken niet eens Brits, dus in dit geval heb ik dat tekort met de mantel der liefde bedekt.
Nu dan. Heren. Picture this. Een jongedame met blonde manen (manen is inderdaad een treffender woord dan haren) en een Britse tongval, naar de juiste muziek luisterend en gekleed gaand als de vrouwelijke tegenhanger van een typische eighties-rockster. Moet ik er een tekening bij maken? Helaas, driewerf helaas: ik ben de grootste angsthaas die u ooit zal hebben gekend. Dus van die romance, die overduidelijk in de sterren geschreven stond, is niets terecht gekomen en dat is allemaal de schuld van mijn ouders en hun vervloekte genen. Al wat mij rest is dit bericht en een vage foto van haar rug, want toen ik eindelijk de kans kreeg om een plaatje te schieten van haar bezienswaardige voorgevel was de batterij van mijn fototoestel plat.
Onder het houden van de zoveelste minuut stilte voor Yasmine en Michael getekend,
Markus
zondag 21 juni 2009
Netwerken, of de Actie van de Eeuw
En als ik eeuw zeg, dan bedoel ik de voorbije honderd jaar en niet, ik zeg maar iets, de eenentwintigste eeuw. Dat ziet er vreemd uit, hè? Eenentwintigste? Toen ik op het punt stond om het neer te schrijven (typen is een bijzonder lelijk woord dus ga ik voor een esthetisch meer verantwoord, zij het niet helemaal de lading dekkend alternatief) wist ik nog niet hoe eigenaardig het zou uitpakken. Vanaf nu herbekeer ik mij terug tot het 21stedom. Deze bijdrage zou overigens kunnen gaan over allerlei dingen die gebeurd zijn betreffende Marjolein, maar dan bestaat de kans dat ik als een geobsedeerde stalker overkom. Dus neen.
De actie van de eeuw. Of toch niet helemaal, want de Ristorante diepvriespizza's van Dr. Oetker bestaan pas sinds 1990 (cf. infra, dat is Showoffs voor 'meer daarover hieronder'). Maar laat ik bij het begin beginnen. En omdat het al zo lang geleden is, krijgt u het verhaal in de derde persoon, met een kleine letter. Daar gaat hij.
Onder begeleiding van het tikken van zijn houten been ijsbeerde markus over de meloen. Na vijf minuten ijsberen nam hij telkens even tijd om stil te staan, niet omdat hij zo zijn situatie beter kon overdenken of omdat het getik hem stoorde in zijn overpeinzingen, maar eerder omdat de papegaai op zijn schouder anders "IJsbeer! IJsbeer!" begon te schreeuwen, wat niet alleen tijdelijke oorsuizingen veroorzaakte maar ook nog eens luid genoeg was om de enige ijsbeer die de meloen rijk was op hem af te doen stormen. markus was nooit goed geweest in de omgang met dieren die groter waren dan een flink uit de kluiten gewassen ara (chihuahua's waren geen probleem en van luizen had hij nooit last gehad), en al helemaal niet met dieren voorzien van klauwen en scherpe, met bacteriën bevolkte tanden die op hem afstormden met een snelheid die groter was dan degene die hij kon produceren, dus nam hij het zekere voor het onzekere en pauzeerde hij om de vijf minuten.
markus ijsbeerde niet zonder reden. De hele dag had hij elegant de leegte genegeerd die gaapte op de plaats waar zich normaal gezien zijn voorraadkast bevond, maar nu liep het tegen etenstijd aan. Zowel zijn maag als de papegaai op zijn schouder begonnen onwelvoeglijke geluiden te maken ten teken dat ze gevuld dienden te worden en de stem in zijn hoofd zei: "Luister naar de maag! Luister naar de maag!" Normaal gezien was een dergelijke situatie geen probleem, want markus was een notoir Almaganger. Alma was de plaatselijke fastfoodketen zonder fastfood en zoog werkelijk apennoten, maar zijn aangeboren luiheid deed markus toch steeds weer teruggrijpen naar de snelle hap. Vandaag was het echter zaterdag en laat het weekend nu net het moment zijn waarop alle Almafilialen gesloten zijn.
Na enige tijd begon het ijsberen vruchten af te werpen. Ideeën vormden zich in markus' hoofd en zijn lippen vormden de aanzet tot woorden. "De dokter... dokter!" Twee tikken later had hij een beslissing gemaakt. "Dr. Oetker, heel het weekend! Kom, mapegaai (de papegaai op zijn schouder was een vrouwtje), we gaan naar de Supermankt*!" Rustig begaf hij zich naar de brug tussen de meloen en het gedeelte van de wereld waar zich de Supermankt bevond. Hij had echter nog maar vijf stappen gezet of de papegaai op zijn schouder krijste "IJsbeer! IJsbeer!"
"Godverdomme, dochter van een suskewiet, houd je etterende snavel dicht of ik timmer erop!" riep markus nog uit, maar het kwaad was al geschied. In de verte werd een wit stipje heel snel groter. Onder luid gevloek tikte markus zo snel hij kon naar de brug, maar de ijsbeer was natuurlijk veel sneller, om niet te zeggen beter te been. Gelukkig was de brug niet ver meer, met een beetje geluk kon hij... Met een hals- en houten-beenbrekende sprong landde hij net op tijd op de brug. Woedend en teleurgesteld brulde en klauwde de ijsbeer in zijn richting, maar op de brug was markus veilig. Nu volgde de actie van de eeuw.
Zijn bezoek aan de Supermankt duurde niet lang. Twee Dr. Oetker Ristorante diepvriespizza's gingen zijn mandje in, mandje uit, kassa op, kassa af en draagzak in. Enkele goudstukken verwisselden van eigenaar. markus keerde terug naar de meloen. Eén van de twee pizza's ging linea recta het vriesvak in, de andere bleef op de tafel liggen. Nu volgt de reden waarom dit de actie van de eeuw was.
markus ging naar de keuken om de oven voor te verwarmen. Hij zocht het voorverwarmknopje maar vond er geen. Hij keek nog eens goed naar de oven. De microgolfoven. Hij zuchtte.
Iets wat helemaal niks met dit verhaal te maken heeft: als je mensen opbelt met de vraag "Heb jij een oven en zo ja, mag ik die gebruiken om mijn Dr. Oetker Ristorante diepvriespizza die ik gekocht heb ondanks het feit dat ik geen oven op kot heb?" krijg je algemeen genomen niet echt een antwoord maar eerder een minutenlang aanhoudend Homerisch gelach.
Nu twee netwerkgerelateerde opmerkingen:
1) Ik heb een ticket kunnen bemachtigen voor het optreden van AC/DC aanstaande dinsdag in Amsterdam!
2) Welkom, Emily! Ik hoop dat je je niet verveeld hebt zo tussen 1u en 1:30u. Veel leesplezier!
Morgen rond deze tijd zit ik hopelijk weer als vanouds in de Alma om vervolgens rustig af te zakken naar mijn tweede en laatste examen. Let it rock!
What the fuck? It's raining, man. Halleluja!
Laatste opmerking voor mijn signatuur: gisteren is mijn cd van She & Him aangekomen. She & Him is het muzikale duo waarvan Zooey Deschanel de She-helft uitmaakt. Zooey! Deschanel! Gaat heen en aanbidt. O ja, markus heeft uiteindelijk een oven gevonden hoor. Maakt u zich maar geen zorgen.
Getekend,
Markus
*) Dat waren meer flauwe woordgrapjes in één woord dan ik initieel voor ogen had.
De actie van de eeuw. Of toch niet helemaal, want de Ristorante diepvriespizza's van Dr. Oetker bestaan pas sinds 1990 (cf. infra, dat is Showoffs voor 'meer daarover hieronder'). Maar laat ik bij het begin beginnen. En omdat het al zo lang geleden is, krijgt u het verhaal in de derde persoon, met een kleine letter. Daar gaat hij.
Onder begeleiding van het tikken van zijn houten been ijsbeerde markus over de meloen. Na vijf minuten ijsberen nam hij telkens even tijd om stil te staan, niet omdat hij zo zijn situatie beter kon overdenken of omdat het getik hem stoorde in zijn overpeinzingen, maar eerder omdat de papegaai op zijn schouder anders "IJsbeer! IJsbeer!" begon te schreeuwen, wat niet alleen tijdelijke oorsuizingen veroorzaakte maar ook nog eens luid genoeg was om de enige ijsbeer die de meloen rijk was op hem af te doen stormen. markus was nooit goed geweest in de omgang met dieren die groter waren dan een flink uit de kluiten gewassen ara (chihuahua's waren geen probleem en van luizen had hij nooit last gehad), en al helemaal niet met dieren voorzien van klauwen en scherpe, met bacteriën bevolkte tanden die op hem afstormden met een snelheid die groter was dan degene die hij kon produceren, dus nam hij het zekere voor het onzekere en pauzeerde hij om de vijf minuten.
markus ijsbeerde niet zonder reden. De hele dag had hij elegant de leegte genegeerd die gaapte op de plaats waar zich normaal gezien zijn voorraadkast bevond, maar nu liep het tegen etenstijd aan. Zowel zijn maag als de papegaai op zijn schouder begonnen onwelvoeglijke geluiden te maken ten teken dat ze gevuld dienden te worden en de stem in zijn hoofd zei: "Luister naar de maag! Luister naar de maag!" Normaal gezien was een dergelijke situatie geen probleem, want markus was een notoir Almaganger. Alma was de plaatselijke fastfoodketen zonder fastfood en zoog werkelijk apennoten, maar zijn aangeboren luiheid deed markus toch steeds weer teruggrijpen naar de snelle hap. Vandaag was het echter zaterdag en laat het weekend nu net het moment zijn waarop alle Almafilialen gesloten zijn.
Na enige tijd begon het ijsberen vruchten af te werpen. Ideeën vormden zich in markus' hoofd en zijn lippen vormden de aanzet tot woorden. "De dokter... dokter!" Twee tikken later had hij een beslissing gemaakt. "Dr. Oetker, heel het weekend! Kom, mapegaai (de papegaai op zijn schouder was een vrouwtje), we gaan naar de Supermankt*!" Rustig begaf hij zich naar de brug tussen de meloen en het gedeelte van de wereld waar zich de Supermankt bevond. Hij had echter nog maar vijf stappen gezet of de papegaai op zijn schouder krijste "IJsbeer! IJsbeer!"
"Godverdomme, dochter van een suskewiet, houd je etterende snavel dicht of ik timmer erop!" riep markus nog uit, maar het kwaad was al geschied. In de verte werd een wit stipje heel snel groter. Onder luid gevloek tikte markus zo snel hij kon naar de brug, maar de ijsbeer was natuurlijk veel sneller, om niet te zeggen beter te been. Gelukkig was de brug niet ver meer, met een beetje geluk kon hij... Met een hals- en houten-beenbrekende sprong landde hij net op tijd op de brug. Woedend en teleurgesteld brulde en klauwde de ijsbeer in zijn richting, maar op de brug was markus veilig. Nu volgde de actie van de eeuw.
Zijn bezoek aan de Supermankt duurde niet lang. Twee Dr. Oetker Ristorante diepvriespizza's gingen zijn mandje in, mandje uit, kassa op, kassa af en draagzak in. Enkele goudstukken verwisselden van eigenaar. markus keerde terug naar de meloen. Eén van de twee pizza's ging linea recta het vriesvak in, de andere bleef op de tafel liggen. Nu volgt de reden waarom dit de actie van de eeuw was.
markus ging naar de keuken om de oven voor te verwarmen. Hij zocht het voorverwarmknopje maar vond er geen. Hij keek nog eens goed naar de oven. De microgolfoven. Hij zuchtte.
Iets wat helemaal niks met dit verhaal te maken heeft: als je mensen opbelt met de vraag "Heb jij een oven en zo ja, mag ik die gebruiken om mijn Dr. Oetker Ristorante diepvriespizza die ik gekocht heb ondanks het feit dat ik geen oven op kot heb?" krijg je algemeen genomen niet echt een antwoord maar eerder een minutenlang aanhoudend Homerisch gelach.
Nu twee netwerkgerelateerde opmerkingen:
1) Ik heb een ticket kunnen bemachtigen voor het optreden van AC/DC aanstaande dinsdag in Amsterdam!
2) Welkom, Emily! Ik hoop dat je je niet verveeld hebt zo tussen 1u en 1:30u. Veel leesplezier!
Morgen rond deze tijd zit ik hopelijk weer als vanouds in de Alma om vervolgens rustig af te zakken naar mijn tweede en laatste examen. Let it rock!
What the fuck? It's raining, man. Halleluja!
Laatste opmerking voor mijn signatuur: gisteren is mijn cd van She & Him aangekomen. She & Him is het muzikale duo waarvan Zooey Deschanel de She-helft uitmaakt. Zooey! Deschanel! Gaat heen en aanbidt. O ja, markus heeft uiteindelijk een oven gevonden hoor. Maakt u zich maar geen zorgen.
Getekend,
Markus
*) Dat waren meer flauwe woordgrapjes in één woord dan ik initieel voor ogen had.
donderdag 18 juni 2009
Minute Maid bevat pulp
Vanmorgen werd ik wakker met de gedachte Aaaaah, snipperdag! 't Is te zeggen, ik werd eigenlijk wakker met de gedachte Shit mijn wekker, snel de radio opzetten om het nieuws van halfacht mee te pikken! waarna ik weer indommelde voor een halfuurtje, en na dat halfuurtje schoot mij de eerstgenoemde gedachte te binnen. Pang! Ik heb gisteren eigenlijk ook al een minisnipperdag gehouden (dat betekent dat ik wel een beetje geleerd heb, maar meer niet dan wel), maar ik kan het mij helemaal permitteren, dus mocht vandaag ook een snipperdag zijn.
De snipperdag begon aardig. PC'tje aangezet, muziekje opgezet, ontbijtje opgegeten, heerlijk. Echter. Zonder enige aanleiding viel ergens tussen negen en tien uur ineens de internetverbinding uit. En als er iets is dat je op een snipperdag nodig hebt, dan is dat een internetverbinding. Dus heb ik noodgedwongen maar mijn spullen genomen en me richting bibliotheek begeven. Toen ik de voordeur open deed naar buiten ging, zag ik dat twee kotgenoten, onder wie, ra ra ra, Marjolein, bij de buren stonden te bellen. Marjolein zoals gewoonlijk weer met een kleedje dat een tikkeltje te kort is. Er stond ook een tikkeltje te veel wind. Dat is toch enigzins verdacht, want hoe kon zij nu weten dat ik op dat moment buiten zou komen? Deze gedachtengang volgend zou ik moeten besluiten dat ze die kleedjes niet enkel voor mij aandoet, en hoe kan ik dan nog zeker zijn dat ook haar gedrag naar mij toe exclusief voor mij voorbehouden is? Hoe kan ik dan nog érgens zeker van zijn? Wie ben ik? Wat ben ik? Zijn mijn ouders wel mijn ouders? Ben ik wel voor de juiste examens aan het blokken en erger nog, ben ik wel de juiste examens aan het afleggen?
Ik ga die gedachtengang niet volgen, dat is gezonder. Marjolein probeert mij te strikken, punt uit. Ze stond trouwens bij de buren om te vragen of bij hen de internetverbinding ook uit was gevallen, maar er kwam niemand open doen, dus is zij maar weer naar binnen gegaan en ben ik maar verder gegaan. In de bibliotheek aangekomen zag ik dat er een receptie zou plaatsvinden vandaag. Dat kan je gemakkelijk zien omdat er dan van die hoge ronde tafeltjes in de hal staan. En ook wel omdat dan alle chips, koffie en fruitsap al klaarstaat op een paar tafels. Fruitsap. Op een paar tafels. Ik weerstond de verleiding, tenminste, ik weerstond ze op dat moment. Immers, ik had een halve fles fruitsap in mijn tas zitten. Op de trap naar de vijfde verdieping kwam ik Marion tegen. "Je plaats is al ingepikt door iemand... Weet niet wie... Mark kent 'm. Maar naast Martin is er nog plaats. Tot zo!" En weg was ze. Een lichte paniek maakte zich van mij meester terwijl ik met toenemende snelheid de traphal verticaal doorsuisde. Niet honderd procent verticaal, vat u wel? Ik bedoel gewoon dat ik de trap naar boven nam en dat steeds sneller deed. Echt verticaal gaat niet, want dan stoot je met je hoofd tegen de trap boven je. En de hele bibliotheek is van beton gemaakt, dus zo ook de trappen.
Ik opende de deur van de vijfde verdieping en Marion had niet gelogen. De lichte paniek was inmiddels geëvolueerd tot radeloosheid en middelmatige wanhoop. Daar, op mijn plaats, zat een wildvreemd sujet, lustig doch op fluistertoon converserend met Mark. Onderkruiper. Ik heb me dan maar zo goed en zo kwaad als mogelijk geïnstalleerd op een andere plaats, maar echt veel concentratie kwam er bij het leren niet echt aan te pas.
Rond twaalf uur gingen we met z'n allen eten. Mijn fruitsap was inmiddels op en die van de receptie stond nog altijd te blinken in de hal. Na onze doortocht stond er één fles minder te blinken in de hal. Na ons middagmaal keerden we terug. Na onze doortocht stond er nog een fles minder te blinken in de hal. Straks gaan we een vieruurtje eten. Zo rond vier uur. Ik houd jullie op de hoogte over eventuele verdere mysterieuze verdwijningen van flessen fruitsap uit de hal want werkelijk, daar moet toch eens nader onderzoek naar verricht worden.
Getekend,
Markus
De snipperdag begon aardig. PC'tje aangezet, muziekje opgezet, ontbijtje opgegeten, heerlijk. Echter. Zonder enige aanleiding viel ergens tussen negen en tien uur ineens de internetverbinding uit. En als er iets is dat je op een snipperdag nodig hebt, dan is dat een internetverbinding. Dus heb ik noodgedwongen maar mijn spullen genomen en me richting bibliotheek begeven. Toen ik de voordeur open deed naar buiten ging, zag ik dat twee kotgenoten, onder wie, ra ra ra, Marjolein, bij de buren stonden te bellen. Marjolein zoals gewoonlijk weer met een kleedje dat een tikkeltje te kort is. Er stond ook een tikkeltje te veel wind. Dat is toch enigzins verdacht, want hoe kon zij nu weten dat ik op dat moment buiten zou komen? Deze gedachtengang volgend zou ik moeten besluiten dat ze die kleedjes niet enkel voor mij aandoet, en hoe kan ik dan nog zeker zijn dat ook haar gedrag naar mij toe exclusief voor mij voorbehouden is? Hoe kan ik dan nog érgens zeker van zijn? Wie ben ik? Wat ben ik? Zijn mijn ouders wel mijn ouders? Ben ik wel voor de juiste examens aan het blokken en erger nog, ben ik wel de juiste examens aan het afleggen?
Ik ga die gedachtengang niet volgen, dat is gezonder. Marjolein probeert mij te strikken, punt uit. Ze stond trouwens bij de buren om te vragen of bij hen de internetverbinding ook uit was gevallen, maar er kwam niemand open doen, dus is zij maar weer naar binnen gegaan en ben ik maar verder gegaan. In de bibliotheek aangekomen zag ik dat er een receptie zou plaatsvinden vandaag. Dat kan je gemakkelijk zien omdat er dan van die hoge ronde tafeltjes in de hal staan. En ook wel omdat dan alle chips, koffie en fruitsap al klaarstaat op een paar tafels. Fruitsap. Op een paar tafels. Ik weerstond de verleiding, tenminste, ik weerstond ze op dat moment. Immers, ik had een halve fles fruitsap in mijn tas zitten. Op de trap naar de vijfde verdieping kwam ik Marion tegen. "Je plaats is al ingepikt door iemand... Weet niet wie... Mark kent 'm. Maar naast Martin is er nog plaats. Tot zo!" En weg was ze. Een lichte paniek maakte zich van mij meester terwijl ik met toenemende snelheid de traphal verticaal doorsuisde. Niet honderd procent verticaal, vat u wel? Ik bedoel gewoon dat ik de trap naar boven nam en dat steeds sneller deed. Echt verticaal gaat niet, want dan stoot je met je hoofd tegen de trap boven je. En de hele bibliotheek is van beton gemaakt, dus zo ook de trappen.
Ik opende de deur van de vijfde verdieping en Marion had niet gelogen. De lichte paniek was inmiddels geëvolueerd tot radeloosheid en middelmatige wanhoop. Daar, op mijn plaats, zat een wildvreemd sujet, lustig doch op fluistertoon converserend met Mark. Onderkruiper. Ik heb me dan maar zo goed en zo kwaad als mogelijk geïnstalleerd op een andere plaats, maar echt veel concentratie kwam er bij het leren niet echt aan te pas.
Rond twaalf uur gingen we met z'n allen eten. Mijn fruitsap was inmiddels op en die van de receptie stond nog altijd te blinken in de hal. Na onze doortocht stond er één fles minder te blinken in de hal. Na ons middagmaal keerden we terug. Na onze doortocht stond er nog een fles minder te blinken in de hal. Straks gaan we een vieruurtje eten. Zo rond vier uur. Ik houd jullie op de hoogte over eventuele verdere mysterieuze verdwijningen van flessen fruitsap uit de hal want werkelijk, daar moet toch eens nader onderzoek naar verricht worden.
Getekend,
Markus
zondag 14 juni 2009
Traphalflirten
Ik zat zonet rustig op kot te doen alsof ik aan het blokken was (eigenlijk was ik naar Harry Potter and the Goblet of Fire aan het kijken) toen het stemgeluid van Marjolein mij ineens tegemoet kwam. Enkele kotgenoten waren collectieve arbeidsonderbreking aan het nemen op het derde verdiep. Ik zit op het tweede verdiep. Marjolein heeft een nogal... dragende stem, zullen we maar zeggen. Zelf was ik ook wel aan pauze toe; ik bedoel: Harry stond op het punt om het labyrint te betreden, en dan weet je dat de grand finale niet lang meer op zich zal laten wachten. Enige mentale voorbereidingstijd was dus wel op zijn plaats. Dan maar de kotgenoten gaan vervoegen. Het leek wel alsof Marjolein wist dat ik zou komen, afgaand op hoe ze gekleed liep. Niet zozeer strak als wel met nogal wat inkijk, nudge nudge. Uiteindelijk gingen de kotgenoten weer aan het werk, maar Marjolein bleef nog wat dralen om toch vooral niet te snel afscheid te moeten nemen van ondergetekende. Na een tijdje deed ze alsof ze ging doorgaan, maar een halve verdieping lager bleef ze dan toch staan om nog wat verder te keuvelen. Ik stond bovenaan de trap, zij onderaan. Met inkijk. Van subtiliteit heeft ze niet echt kaas gegeten, zo te zien. Wat wel goed uitkomt, want ik lust geen kaas. Dus ja.
Getekend,
Markus
Getekend,
Markus
Waar het hart van vol is, daar loopt de mond van over
Geen woord van geloven, hoor. Tot nader order stroomt het bloed nog steeds niet tussen mijn lippen door naar buiten. Damn you spreekwoord! Maar daarvoor kwam ik niet. Ik ben hier om iets te vertellen en omdat ik niet zo veel te vertellen heb, zal ik er maar doekjes om winden dat het geen naam heeft. Moeshi vindt dat onpraktisch maar - en nu begeef ik mij een beetje binnen zijn eigen idioom - Moeshi's cojones moeten nog zakken. Winden zal ik ze!
Wat ik dus kwam vertellen: ik ben ein follen Idiot.* Whow, even volledig ter zijde: Melody Gardot lijkt als twee druppels water op Sasha Grey (ik post geen link naar een foto van Sasha Grey om niemand af te schrikken, maar vóór wie haar niet kent en nieuwsgierig is naar prentjes gaat zoeken: NSFW)! Het is trouwens confronterend dat een leading lady (binnen het genre uiteraard) als Sasha jonger is dan ik ben, maar daar ga ik niet over uitweiden. Ik ging erover uitweiden dat ik een loempe koei ben. U vraagt zich vast af hoe ik tot die conclusie ben gekomen. Volgt u even mee.
Normaliter steek ik mijn GSM in mijn broekzak. De broekzak is trouwens de enige aanvaardbare plaats om een GSM in te steken, dames, en niet de handtas, op zich al het domste accessoire sinds de... nee sorry, ik kan geen equivalent vinden. Het domste accessoire ooit. Als je je GSM in je handtas stopt, kan je niet anders dan het geluid aan te zetten, en dan nog vrij luid ook. Ik hoor mijn toestel niet eens als het in mijn broekzak steekt, maar achteraf gezien snij ik met die opmerking een beetje in eigen vlees, dus doe even alsof u ze niet gelezen hebt, willen we dat afspreken? Soit, GSM in handtas betekent geluid als je opgebeld wordt, en aangezien er tegenwoordig geen beltonen meer zijn die geen huidirritatie opwekken wekt dat dus huidirritatie op. Steek je je telefoon echter in je broekzak, kan je hem rustig in de vibromodus zetten. Niet alleen wek je zo geen huidirritatie op, het is ook nog eens leuk om opgebeld te worden vanwege de trillingen zo vlak bij je-
Laat maar. Nu vind ik mijn eigen beltoon en SMS-signaal echter best wel cool (het gaat hier respectievelijk over het alarm in het Command Center en het geluid van de communicators van de Rangers), dus als ik alleen ben, in mijn kot, dan zet ik het geluid op. Maar dan staat de trilfunctie nog steeds aan, en ik ben te lui om die uit te zetten. Het probleem is dat mijn GSM een fractie van een seconde eerder trilt dan dat hij geluid maakt. Zodoende is dat geluid eigenlijk alleen nog maar dom en overbodig. Mijn oplossing is geniaal in haar eenvoud: ik haal mijn gsm uit mijn broekzak en leg hem naast mij op mijn bed. Niet op mijn bureau, want dan trilt die helemaal mee, wat het effect van het geluidssignaal eveneens teniet doet. Op mijn bed dus, dan hoor je die trillingen niet.
Nu kan het gebeuren dat ik mijn GSM wél uit mijn zak haal, maar vergeet het geluid in te schakelen. Het gevolg laat zich raden. En daarom ben ik dus ein follen Idiot, want het heeft ervoor gezorgd dat ik een bericht van mijn liefje gemist heb (niet aandringen, ik zeg toch niks). Gisteravond rond elf uur stuurde ze het volgende bericht: "Liefje? Waarom ben je niet in de libertad met mij? Xxx je liefje" De Libertad is, voor de onwetenden onder u, het café waar elke Letterenstudent heen trekt als de Fakbar gesloten is. De voorbije weken heb ik daar al meer gezeten dan gedurende mijn hele studiecarrière tevoren. Dat komt doordat ik normaal gezien vrijwel nooit spontaan op café ga, wat voornamelijk te maken heeft met mijn AM (acuut minderwaardigheidscomplex). Nu zijn blok en examens sowieso eenzame periodes, dus als je dan vijf weken aan een stuk bijna elke avond eenzaam zit te wezen op je kot, krijg je na dag twee al zin om in de Dijle te springen. En als je dáár al in wilt springen, dan kan je er maar beter een eind aan maken. Na vorige semester heb ik die situatie klaar en duidelijk uitgelegd aan enkele lotgenoten, met als gevolg dat ik de tweede dag van deze blok al een telefoontje kreeg van Martin met de vraag of we naar de Libertad gingen. Sindsdien heb ik er gemiddeld drie keer per week gezeten, schat ik. Maar nog nooit met mijn liefje (voor het volledige effect moet u zich nu even inbeelden dat ik het welbekende oooh-teken maak en dat de aanwezigen het bijhorende verzuchtende geluid produceren). U begrijpt dus hoe belangrijk dat berichtje was. Maar goed, ik heb het dus gemist. Ik heb de hele avond naar die verdammte James Bond zitten kijken. Ik weet dat dat vrij zielig klinkt, maar te mijner verdediging kan ik wel aanbrengen dat het The Living Daylights was, een van de betere dus. En Timothy Dalton lijkt op prof. dr. Tollebeek, dat maakt het dubbel zo leuk.
Soit, ik zat dus niet in de Libertad, mijn liefje wel. Ik ben ontroostbaar, dus doe geen moeite. Op de koop toe heb ik morgen examen en zit ik in plaats van leerstof te herhalen te surfen.
Lied van de BIC
Surf, surf, surf
Een aapje met een slurf
Enter, enter, op het net
Apestaartje
Interpret!
Met vriendelijke groet,
Markus
N.B.: Markus staat in geen geval in voor de correctheid van welke Duitstalige zinssnede op deze weblog.
* In het echte leven volgt er op een dergelijke uitspraak meestal een opmerking als "Goed dat je het zelf zegt!" Ik eis hierbij dan ook dat dat de inhoud zal zijn van de eventuele eerste reactie op deze bijdrage.
Wat ik dus kwam vertellen: ik ben ein follen Idiot.* Whow, even volledig ter zijde: Melody Gardot lijkt als twee druppels water op Sasha Grey (ik post geen link naar een foto van Sasha Grey om niemand af te schrikken, maar vóór wie haar niet kent en nieuwsgierig is naar prentjes gaat zoeken: NSFW)! Het is trouwens confronterend dat een leading lady (binnen het genre uiteraard) als Sasha jonger is dan ik ben, maar daar ga ik niet over uitweiden. Ik ging erover uitweiden dat ik een loempe koei ben. U vraagt zich vast af hoe ik tot die conclusie ben gekomen. Volgt u even mee.
Normaliter steek ik mijn GSM in mijn broekzak. De broekzak is trouwens de enige aanvaardbare plaats om een GSM in te steken, dames, en niet de handtas, op zich al het domste accessoire sinds de... nee sorry, ik kan geen equivalent vinden. Het domste accessoire ooit. Als je je GSM in je handtas stopt, kan je niet anders dan het geluid aan te zetten, en dan nog vrij luid ook. Ik hoor mijn toestel niet eens als het in mijn broekzak steekt, maar achteraf gezien snij ik met die opmerking een beetje in eigen vlees, dus doe even alsof u ze niet gelezen hebt, willen we dat afspreken? Soit, GSM in handtas betekent geluid als je opgebeld wordt, en aangezien er tegenwoordig geen beltonen meer zijn die geen huidirritatie opwekken wekt dat dus huidirritatie op. Steek je je telefoon echter in je broekzak, kan je hem rustig in de vibromodus zetten. Niet alleen wek je zo geen huidirritatie op, het is ook nog eens leuk om opgebeld te worden vanwege de trillingen zo vlak bij je-
Laat maar. Nu vind ik mijn eigen beltoon en SMS-signaal echter best wel cool (het gaat hier respectievelijk over het alarm in het Command Center en het geluid van de communicators van de Rangers), dus als ik alleen ben, in mijn kot, dan zet ik het geluid op. Maar dan staat de trilfunctie nog steeds aan, en ik ben te lui om die uit te zetten. Het probleem is dat mijn GSM een fractie van een seconde eerder trilt dan dat hij geluid maakt. Zodoende is dat geluid eigenlijk alleen nog maar dom en overbodig. Mijn oplossing is geniaal in haar eenvoud: ik haal mijn gsm uit mijn broekzak en leg hem naast mij op mijn bed. Niet op mijn bureau, want dan trilt die helemaal mee, wat het effect van het geluidssignaal eveneens teniet doet. Op mijn bed dus, dan hoor je die trillingen niet.
Nu kan het gebeuren dat ik mijn GSM wél uit mijn zak haal, maar vergeet het geluid in te schakelen. Het gevolg laat zich raden. En daarom ben ik dus ein follen Idiot, want het heeft ervoor gezorgd dat ik een bericht van mijn liefje gemist heb (niet aandringen, ik zeg toch niks). Gisteravond rond elf uur stuurde ze het volgende bericht: "Liefje? Waarom ben je niet in de libertad met mij? Xxx je liefje" De Libertad is, voor de onwetenden onder u, het café waar elke Letterenstudent heen trekt als de Fakbar gesloten is. De voorbije weken heb ik daar al meer gezeten dan gedurende mijn hele studiecarrière tevoren. Dat komt doordat ik normaal gezien vrijwel nooit spontaan op café ga, wat voornamelijk te maken heeft met mijn AM (acuut minderwaardigheidscomplex). Nu zijn blok en examens sowieso eenzame periodes, dus als je dan vijf weken aan een stuk bijna elke avond eenzaam zit te wezen op je kot, krijg je na dag twee al zin om in de Dijle te springen. En als je dáár al in wilt springen, dan kan je er maar beter een eind aan maken. Na vorige semester heb ik die situatie klaar en duidelijk uitgelegd aan enkele lotgenoten, met als gevolg dat ik de tweede dag van deze blok al een telefoontje kreeg van Martin met de vraag of we naar de Libertad gingen. Sindsdien heb ik er gemiddeld drie keer per week gezeten, schat ik. Maar nog nooit met mijn liefje (voor het volledige effect moet u zich nu even inbeelden dat ik het welbekende oooh-teken maak en dat de aanwezigen het bijhorende verzuchtende geluid produceren). U begrijpt dus hoe belangrijk dat berichtje was. Maar goed, ik heb het dus gemist. Ik heb de hele avond naar die verdammte James Bond zitten kijken. Ik weet dat dat vrij zielig klinkt, maar te mijner verdediging kan ik wel aanbrengen dat het The Living Daylights was, een van de betere dus. En Timothy Dalton lijkt op prof. dr. Tollebeek, dat maakt het dubbel zo leuk.
Soit, ik zat dus niet in de Libertad, mijn liefje wel. Ik ben ontroostbaar, dus doe geen moeite. Op de koop toe heb ik morgen examen en zit ik in plaats van leerstof te herhalen te surfen.
Lied van de BIC
Surf, surf, surf
Een aapje met een slurf
Enter, enter, op het net
Apestaartje
Interpret!
Met vriendelijke groet,
Markus
N.B.: Markus staat in geen geval in voor de correctheid van welke Duitstalige zinssnede op deze weblog.
* In het echte leven volgt er op een dergelijke uitspraak meestal een opmerking als "Goed dat je het zelf zegt!" Ik eis hierbij dan ook dat dat de inhoud zal zijn van de eventuele eerste reactie op deze bijdrage.
woensdag 10 juni 2009
De dakroute
Want waarom zou ik nog over een uitermate onproductief weekend schrijven als het al woensdag is?
Er valt eigenlijk niet zo veel te zeggen over de dakroute, maar u kent mij: ik zal er wel weer een bijdrage mee kunnen vullen, geen nood. Waar gaat het nu precies over? Wel kijk. Er zijn zo van die momenten dat je eens uit je kot wilt komen. Je belt wat vrienden op (of stuurt berichtjes, want die zijn gratis - bij mij tenminste) en voor je 't weet ga je een gezellige avond tegemoet. Rest nog één ding: naar buiten gaan. Dus je maakt je klaar, doet kleren aan die mogen stinken en steekt voor de zekerheid een condoom in je zak (ja kom he, ik ga niet wachten tot Zooey Deschanel aan mijn deur staat, en je moet je even inbeelden dat Marjolein nog niet is langs gekomen), sluit je kamer af en dondert van de trap. En dan via de deur naar buiten, nee?
Nee. Ik ben Markus, weet u wel, ik doe graag averechts om averechts te doen. De eerste keer dat ik van deze geijkte route afstapte was in de week voor de paasvakantie. Onze gevel moest dringend herschilderd worden. Mijn kamer bevindt zich aan de straatkant (of eerder, wat men doorgaans als straatkant bestempelt, waarover later meer) en dus stond er die week een stelling voor mijn raam. Dat is natuurlijk vooral leuk om je boven- of onderbuur eens goed te doen schrikken, maar ook als alternatieve katabasis (ik heb het eens opgezocht, over die tocht naar beneden, en nu blijkt dat anabasis 'tocht naar boven' betekent en katabasis 'tocht naar beneden'). De eerste dagen van die week ben ik dan ook steevast de stelling afgeklommen (als de werkers er niet op stonden, natuurlijk). Vanaf woensdag was mijn raam echter afgeplakt met plastiek, zodat er geen frisse lucht meer binnenkwam en mijn kamer tegen vrijdag stonk dat het geen naam meer heeft. Ik heb nog geprobeerd om door mijn deur open te laten staan via het raam van de traphal (waarover later meer) wat lucht binnen te krijgen, maar het was drie dagen windstil.
Na de paasvakantie was het putteke lente, goed weer, korte rokjes en veel ijsjes. En dat betekent bij ons zo af en toe eens eten op het plat dak. Via het raam in de traphal geraak je heel gemakkelijk op het dak. Heel tof, zo in de zon, alleen jammer dat je kleren achteraf vol met van die dakbedekking hangen. Op een van die dakmomenten heb ik daar eens wat rondgelopen en -geklommen (wij hebben namelijk twee platte daken, eentje aan het raam van de traphal, en daarachter nog een dat je vanaf het eerste platte dak kan bereiken via een brandladdertje. En toen heb ik het ontdekt: ons huis heeft twee straatkanten! De achterkant van ons huis komt uit in een obscuur achterafsteegje dat meestal vol met vuilzakken staat.
Sinds ik dat ontdekt heb, gebruik ik meestal de dakroute als ik weer eens uit mijn kot kom. En nadien ook om weer binnen te komen. Alleen kan dat een beetje tricky zijn, want het kan gebeuren dat een kotgenoot het raam in de traphal in tussentijd heeft gesloten. Dus dan sta je daar wel mooi als een halve debiel op een dak.
En dan nog iets, dames: kontknijpen is een compliment! Ik zie niet in waarom dat zo moeilijk te vatten is. Meestal als ik in een kontje knijp (niet dat dat zo veel gebeurt he, begrijp mij niet verkeerd) krijg ik een verontwaardigde reactie (of een mep in mijn gezicht). Het zou namelijk seksistisch en vernederend zijn. Welnu, ik snap dat niet. Ten eerste: ik knijp niet in kontjes van meisjes die ik niet leuk vind. Dat is het eerste compliment: u bent leuk! Ten tweede: ik knijp niet in kontjes die niet kontknijpwaardig zijn. Ik ken meisjes die gewoon geen kont hebben, welnu, daar kán ik dus gewoon niet bij in het kontje knijpen. Ik ken ook meisjes met een alles behalve sexy kontje. Daar ga ik óók niet in knijpen! Dat is dus twee complimenten: u bent leuk en u hebt een sexy kontje. En ten derde: hoe sexy het kontje ook moge zijn, als de rest van de dame in kwestie gatlelijk is, dan bedankt ik ook feestelijk voor de eer. Drie complimenten met één klein kneepje in uw derrière: hoe verwaand bent u eigenlijk, dat u die liever alle drie apart hoort? Laat ons toch gewoon in uw kontje knijpen, dan zijn we allemaal gelukkig.
De groeten van mijn vingers!
Markus
Er valt eigenlijk niet zo veel te zeggen over de dakroute, maar u kent mij: ik zal er wel weer een bijdrage mee kunnen vullen, geen nood. Waar gaat het nu precies over? Wel kijk. Er zijn zo van die momenten dat je eens uit je kot wilt komen. Je belt wat vrienden op (of stuurt berichtjes, want die zijn gratis - bij mij tenminste) en voor je 't weet ga je een gezellige avond tegemoet. Rest nog één ding: naar buiten gaan. Dus je maakt je klaar, doet kleren aan die mogen stinken en steekt voor de zekerheid een condoom in je zak (ja kom he, ik ga niet wachten tot Zooey Deschanel aan mijn deur staat, en je moet je even inbeelden dat Marjolein nog niet is langs gekomen), sluit je kamer af en dondert van de trap. En dan via de deur naar buiten, nee?
Nee. Ik ben Markus, weet u wel, ik doe graag averechts om averechts te doen. De eerste keer dat ik van deze geijkte route afstapte was in de week voor de paasvakantie. Onze gevel moest dringend herschilderd worden. Mijn kamer bevindt zich aan de straatkant (of eerder, wat men doorgaans als straatkant bestempelt, waarover later meer) en dus stond er die week een stelling voor mijn raam. Dat is natuurlijk vooral leuk om je boven- of onderbuur eens goed te doen schrikken, maar ook als alternatieve katabasis (ik heb het eens opgezocht, over die tocht naar beneden, en nu blijkt dat anabasis 'tocht naar boven' betekent en katabasis 'tocht naar beneden'). De eerste dagen van die week ben ik dan ook steevast de stelling afgeklommen (als de werkers er niet op stonden, natuurlijk). Vanaf woensdag was mijn raam echter afgeplakt met plastiek, zodat er geen frisse lucht meer binnenkwam en mijn kamer tegen vrijdag stonk dat het geen naam meer heeft. Ik heb nog geprobeerd om door mijn deur open te laten staan via het raam van de traphal (waarover later meer) wat lucht binnen te krijgen, maar het was drie dagen windstil.
Na de paasvakantie was het putteke lente, goed weer, korte rokjes en veel ijsjes. En dat betekent bij ons zo af en toe eens eten op het plat dak. Via het raam in de traphal geraak je heel gemakkelijk op het dak. Heel tof, zo in de zon, alleen jammer dat je kleren achteraf vol met van die dakbedekking hangen. Op een van die dakmomenten heb ik daar eens wat rondgelopen en -geklommen (wij hebben namelijk twee platte daken, eentje aan het raam van de traphal, en daarachter nog een dat je vanaf het eerste platte dak kan bereiken via een brandladdertje. En toen heb ik het ontdekt: ons huis heeft twee straatkanten! De achterkant van ons huis komt uit in een obscuur achterafsteegje dat meestal vol met vuilzakken staat.
Sinds ik dat ontdekt heb, gebruik ik meestal de dakroute als ik weer eens uit mijn kot kom. En nadien ook om weer binnen te komen. Alleen kan dat een beetje tricky zijn, want het kan gebeuren dat een kotgenoot het raam in de traphal in tussentijd heeft gesloten. Dus dan sta je daar wel mooi als een halve debiel op een dak.
En dan nog iets, dames: kontknijpen is een compliment! Ik zie niet in waarom dat zo moeilijk te vatten is. Meestal als ik in een kontje knijp (niet dat dat zo veel gebeurt he, begrijp mij niet verkeerd) krijg ik een verontwaardigde reactie (of een mep in mijn gezicht). Het zou namelijk seksistisch en vernederend zijn. Welnu, ik snap dat niet. Ten eerste: ik knijp niet in kontjes van meisjes die ik niet leuk vind. Dat is het eerste compliment: u bent leuk! Ten tweede: ik knijp niet in kontjes die niet kontknijpwaardig zijn. Ik ken meisjes die gewoon geen kont hebben, welnu, daar kán ik dus gewoon niet bij in het kontje knijpen. Ik ken ook meisjes met een alles behalve sexy kontje. Daar ga ik óók niet in knijpen! Dat is dus twee complimenten: u bent leuk en u hebt een sexy kontje. En ten derde: hoe sexy het kontje ook moge zijn, als de rest van de dame in kwestie gatlelijk is, dan bedankt ik ook feestelijk voor de eer. Drie complimenten met één klein kneepje in uw derrière: hoe verwaand bent u eigenlijk, dat u die liever alle drie apart hoort? Laat ons toch gewoon in uw kontje knijpen, dan zijn we allemaal gelukkig.
De groeten van mijn vingers!
Markus
maandag 8 juni 2009
En de bibliothecaris slikte
Leve de platenmaatschappij van Lillian Axe. Ik vertik het om op te zoeken hoe ze heet, ook al ben ik net op hun site wezen kijken. So much for da kortetermijngeheugen. Maar leve haar, want zij zet nummers gratis te downloaden terwijl ze nog niet eens officieel uitgebracht zijn. Nu hoor ik u al denken: dat is toch niet zo uitzonderlijk? 't Is te zeggen, ik hoor u dat niet denken. Ik hoor niemand denken. Behalve mijzelf. Dat is echt waar trouwens. Soms denk ik in volzinnen, en dan hoor ik mijn eigen stem die volzinnen uitspreken. Maar buiten het feit dat ik niemand hoor denken, wéét ik ook helemaal niet of u dat wel denkt, want ik weet niet hoe vertrouwd u bent met sites van platenmaatschappijen en gezien de voorlopig beperkte omvang van mijn lezerspubliek is de kans dat die ervaring bij u miniem is significant. Lange zin, hè? Lees 'm nog maar eens, ik ben er best wel trots op.
Nu dan. Back to business. Als dat online zetten van nummers geen uitzonderlijke zaak is, waarom dan nog leve die platenmaatschappij? Omdat zij mij daarmee drie dingen heeft geleerd.
1) Het nieuwe materiaal van Lillian Axe is bagger.
2) Lion's Share is ook bagger.
3) Saidian brengt materiaal dat merkwaardig veel weg heeft van vroege Edguy. Vroege Edguy is leuke muziek. Alleen, vroege Edguy, dan spreken we midden jaren negentig. Saidian brengt dat materiaal nu uit. Vijftien jaar achter lopen, je moet het maar doen.
Alle dingen bestaan uit drie, trouwens. De uitspraak is zo oud als 't straat, maar het is echt zo. Ik heb het gemerkt in mijn cursus. Hoofdstuk 1 bestaat uit drie onderdelen. Onderdeel 3 bestaat uit drie puntjes, waarvan puntje C drie vragen oproept. Op de derde vraag zijn drie verschillende antwoorden mogelijk. Merk op dat het altijd het derde onderdeel is dat zich opnieuw in drie verdeelt.
Mijn kotgenote kwam juist langs. Een van de leuke dingen aan de blok- en examenperiode is dat iedereen plots solidaire neigingen krijgt, zelfs yours truly, normaal gezien toch vooral bekend als antisociale misantroop. Nu was het dus de beurt aan de kotgenote. Ik moet zeggen: een van de kotgenotes, want wij wonen hier met vijftien studenten, en 't is ongeveer fifty-fifty op geslachtsvlak. Helemaal fifty-fifty gaat natuurlijk niet, want vijftien is niet deelbaar door twee. Wat moet u nog weten? O ja, dit is de kotgenote die, als ze net uit de douche komt, slechts gehuld in een handdoek, doodleuk een gesprek met je aanknoopt in de gang. Het is ook de kotgenote die vorige week door de gang dartelde in een net iets te kort slaapkleedje. En ze draagt de naam Marjolein. Marjolein kwam dus zonet op mijn deur kloppen, zogenaamd om te vragen wie er op kot aanwezig was. Het was echter vrij duidelijk dat dat alleen maar een smoesje was om in mijn buurt te zijn, aangezien Marjolein op het gelijkvloers woont en ik op de tweede verdieping. Als ze had willen weten wie er allemaal thuis was, had ze toch evengoed bij iemand anders kunnen langs gaan? Iemand voor wie ze minder trappen moest doen? Marjolein kwam naar mijn deur, een duidelijk signaal als u het mij vraagt. Ze was ook nog eens redelijk strak gekleed (zwart staat haar goed), zodat ik duidelijk kon zien dat alles nog wel zit zoals het zitten moet. Het zou maar erg zijn als dat op je twintigste al niet meer het geval is, maar blijkbaar moest ze dat toch nog eens duidelijk maken. Aan mij. Maar enfin, de zogenaamd onschuldige vraag naar de aanwezigheid van andere kotgenoten ontaardde in een aangenaam, en ik denk wel dat ik mag zeggen aangenaam, gesprek.
Blijkt Marjolein tijdens blok en examens aan de koffie te zitten. Zeker vandaag, want ze moet nachtje door doen omdat ze niet hard genoeg heeft geleerd tijdens de blok. Wat dus zo veel wilt zeggen als: "Markus, als je straks iets gaat drinken en je komt daarna terug thuis, weet dan dat ik nog wakker zal zijn. En aangezien je sowieso langs mijn deur passeert, waarom dan niet nog even binnen springen?" Ga ik toch toevallig niet iets drinken vanavond zeker? Maar goed, de koffie dus. Door al die koffie stond ze nogal hyper, waardoor ze wat morste op de vloer van mijn kamer. Ze had namelijk een mok koffie meegenomen op haar tocht naar boven. Ik ben nu even kwijt hoe dat met een mooi Grieks woord heet, tocht naar boven. Tocht naar beneden was anabasis geloof ik, maar wat was tocht naar boven ook weer? Iemand? Enfin, ze morste dus.
"O, heb ik dat gedaan? Sorry! Nee echt, dat ga ik direct opkuisen. Heb je een vod?" Ja, die heb ik. Het opkuisen van de koffie moest natuurlijk gepaard gaan met een vooroverbuigende beweging die een weinig suggestieve houding tot gevolg had.
Enfin, dat ging zo nog wel een poosje door (verdacht dichtbij mij moeten staan om mijn DVD-collectie te kunnen bezichtigen en meer van dat fraais), maar daar is het wel bij gebleven. Want ja, ik ga iets drinken vanavond en Martin, a friend of mine, komt mij binnen enkele minuten ophalen, dus kon ik onmogelijk op haar overduidelijke avances in gaan. Want zulke dingen mag je niet in een kik en een wip (pedoem-tsj) afhandelen, of wel soms? Maar goed, ik ga nu iets drinken, en als ik achteraf terug op kot aankom moet ik sowieso voorbij haar deur komen. De dakroute zal helaas onmogelijk zijn omdat ik zometeen zal vergeten het raam open te zetten. Dus wie weet? Ik houd u op de hoogte.
Meer over de dakroute en over een uitermate onproductief weekend in een volgende bijdrage!
Getekend,
Uw begeerde
Markus
Update: Ik heb niet bij Marjolein aangeklopt toen ik gisteren terugkwam van de Libertad. Ten eerste moest het meiske studeren, en ten tweede wil ik niet overkomen als een gefrustreerde droog staande masterstudent. Wat ik uiteraard wel ben. Maar dat hoeft zij niet te weten. Ik speel nog wel even hard to get. Ik heb haar een cd geleend, dus ze moet toch zeker nog één keer opnieuw komen aankloppen. Jeetje, wat ben ik leep. YT, M.
Nu dan. Back to business. Als dat online zetten van nummers geen uitzonderlijke zaak is, waarom dan nog leve die platenmaatschappij? Omdat zij mij daarmee drie dingen heeft geleerd.
1) Het nieuwe materiaal van Lillian Axe is bagger.
2) Lion's Share is ook bagger.
3) Saidian brengt materiaal dat merkwaardig veel weg heeft van vroege Edguy. Vroege Edguy is leuke muziek. Alleen, vroege Edguy, dan spreken we midden jaren negentig. Saidian brengt dat materiaal nu uit. Vijftien jaar achter lopen, je moet het maar doen.
Alle dingen bestaan uit drie, trouwens. De uitspraak is zo oud als 't straat, maar het is echt zo. Ik heb het gemerkt in mijn cursus. Hoofdstuk 1 bestaat uit drie onderdelen. Onderdeel 3 bestaat uit drie puntjes, waarvan puntje C drie vragen oproept. Op de derde vraag zijn drie verschillende antwoorden mogelijk. Merk op dat het altijd het derde onderdeel is dat zich opnieuw in drie verdeelt.
Mijn kotgenote kwam juist langs. Een van de leuke dingen aan de blok- en examenperiode is dat iedereen plots solidaire neigingen krijgt, zelfs yours truly, normaal gezien toch vooral bekend als antisociale misantroop. Nu was het dus de beurt aan de kotgenote. Ik moet zeggen: een van de kotgenotes, want wij wonen hier met vijftien studenten, en 't is ongeveer fifty-fifty op geslachtsvlak. Helemaal fifty-fifty gaat natuurlijk niet, want vijftien is niet deelbaar door twee. Wat moet u nog weten? O ja, dit is de kotgenote die, als ze net uit de douche komt, slechts gehuld in een handdoek, doodleuk een gesprek met je aanknoopt in de gang. Het is ook de kotgenote die vorige week door de gang dartelde in een net iets te kort slaapkleedje. En ze draagt de naam Marjolein. Marjolein kwam dus zonet op mijn deur kloppen, zogenaamd om te vragen wie er op kot aanwezig was. Het was echter vrij duidelijk dat dat alleen maar een smoesje was om in mijn buurt te zijn, aangezien Marjolein op het gelijkvloers woont en ik op de tweede verdieping. Als ze had willen weten wie er allemaal thuis was, had ze toch evengoed bij iemand anders kunnen langs gaan? Iemand voor wie ze minder trappen moest doen? Marjolein kwam naar mijn deur, een duidelijk signaal als u het mij vraagt. Ze was ook nog eens redelijk strak gekleed (zwart staat haar goed), zodat ik duidelijk kon zien dat alles nog wel zit zoals het zitten moet. Het zou maar erg zijn als dat op je twintigste al niet meer het geval is, maar blijkbaar moest ze dat toch nog eens duidelijk maken. Aan mij. Maar enfin, de zogenaamd onschuldige vraag naar de aanwezigheid van andere kotgenoten ontaardde in een aangenaam, en ik denk wel dat ik mag zeggen aangenaam, gesprek.
Blijkt Marjolein tijdens blok en examens aan de koffie te zitten. Zeker vandaag, want ze moet nachtje door doen omdat ze niet hard genoeg heeft geleerd tijdens de blok. Wat dus zo veel wilt zeggen als: "Markus, als je straks iets gaat drinken en je komt daarna terug thuis, weet dan dat ik nog wakker zal zijn. En aangezien je sowieso langs mijn deur passeert, waarom dan niet nog even binnen springen?" Ga ik toch toevallig niet iets drinken vanavond zeker? Maar goed, de koffie dus. Door al die koffie stond ze nogal hyper, waardoor ze wat morste op de vloer van mijn kamer. Ze had namelijk een mok koffie meegenomen op haar tocht naar boven. Ik ben nu even kwijt hoe dat met een mooi Grieks woord heet, tocht naar boven. Tocht naar beneden was anabasis geloof ik, maar wat was tocht naar boven ook weer? Iemand? Enfin, ze morste dus.
"O, heb ik dat gedaan? Sorry! Nee echt, dat ga ik direct opkuisen. Heb je een vod?" Ja, die heb ik. Het opkuisen van de koffie moest natuurlijk gepaard gaan met een vooroverbuigende beweging die een weinig suggestieve houding tot gevolg had.
Enfin, dat ging zo nog wel een poosje door (verdacht dichtbij mij moeten staan om mijn DVD-collectie te kunnen bezichtigen en meer van dat fraais), maar daar is het wel bij gebleven. Want ja, ik ga iets drinken vanavond en Martin, a friend of mine, komt mij binnen enkele minuten ophalen, dus kon ik onmogelijk op haar overduidelijke avances in gaan. Want zulke dingen mag je niet in een kik en een wip (pedoem-tsj) afhandelen, of wel soms? Maar goed, ik ga nu iets drinken, en als ik achteraf terug op kot aankom moet ik sowieso voorbij haar deur komen. De dakroute zal helaas onmogelijk zijn omdat ik zometeen zal vergeten het raam open te zetten. Dus wie weet? Ik houd u op de hoogte.
Meer over de dakroute en over een uitermate onproductief weekend in een volgende bijdrage!
Getekend,
Uw begeerde
Markus
Update: Ik heb niet bij Marjolein aangeklopt toen ik gisteren terugkwam van de Libertad. Ten eerste moest het meiske studeren, en ten tweede wil ik niet overkomen als een gefrustreerde droog staande masterstudent. Wat ik uiteraard wel ben. Maar dat hoeft zij niet te weten. Ik speel nog wel even hard to get. Ik heb haar een cd geleend, dus ze moet toch zeker nog één keer opnieuw komen aankloppen. Jeetje, wat ben ik leep. YT, M.
donderdag 4 juni 2009
Leve de formele semantiek!
Ik wil graag een experiment uitvoeren, als dat mag. Mag dat? Ja, dat mag. Het is hier mijn blog, dus ik maak uit wat er mag en wat niet. En ik zeg dat het mag, Markus. Dankjewel. Het is eigenlijk heel eenvoudig: ik begin gewoon met schrijven en we zien wel wat eruit komt. Dus stiekem heb ik vals gespeeld omdat ik er al mee ben begonnen voor ik wist dat het mocht. Enfin, ik wist natuurlijk wél dat het mocht, omdat ik dat zelf beslist heb, maar... Excuseer, het is nogal ingewikkeld om uit te leggen. Ik ga het nog een keer proberen. Ik wist al dat het ging mogen, maar jullie wisten nog niet dat het ging mogen, en jullie wisten ook nog niet dat ik wist dat het ging mogen. Oké, dat betekent nog altijd niet dat ik vals heb gespeeld, ik weet het. Ik wou gewoon even stoer zijn. Kijk, lezers: ik, Markus, ben een valsspeler! Ik heb lak aan regeltjes en normen en waarden! Ik lap de wereld aan mijn laars! Maar ja, niet dus. Ik blijf een watje voor het oog van de wereld. Bedankt hoor.
Om de titel enig nut te laten hebben, zou ik eigenlijk iets over formele semantiek moeten schrijven. Dat ga ik echter niet doen. Het lijkt mij een boeiend onderwerp, maar ik heb eens naar de desbetreffende Wikipediapagina gekeken en ik snap er geen jota van. Geen iota, bedoel ik. Maar je spreekt het wel uit als jota, dus stel, ik zeg stel dat deze weblog gelezen wordt door iemand, pakweg een blinde, die zo een websitevoorlezer heeft, dan snapt die nu ook wat ik bedoel, namelijk dat ik er geen iota van snap. En dan moet hij of zij zich niet afvragen wie die Iejoota is, of dat misschien een zusje is van Iejoor. Of misschien een of andere Zuidoos-Aziatische machtswellusteling, I-Yoo-Ta', ik weet het ook niet.
Willekeurig feit van de dag: Tsaar Peter I de Grote verzamelde freaks. Om de volledige reikwijdte van dit feit te snappen heeft u misschien enige achtergrondinformatie nodig, dus bij deze.
Tsaar Peter de Grote regeerde tussen 1682 en 1725 over Rusland. En in die tijd deed zich in heel Europa, ja, zelfs in de hele wereld een ware plaag van zogenaamde Wunderkammers voor, ook wel bekend onder de naamstudiolo of kabinet en nog wel een half dozijn andere termen die verder weinig ter zake doen. Wat was nu zo'n Wunderkammer? Dat was een kamer (pedoem-tsj) waar men allerlei curiositeiten verzamelde, zowel artificalia als naturalia, dus dingen die door mensen gemaakt zijn en dingen die uit de natuur komen (en ook tussenvormen, maar dat doet verder eveneens eerder weinig ter zake). Alle rijke burgers, en dan vooral medici en apothekers hadden er wel een. En uiteraard ook alle edellieden, om te kunnen stoefen. Medici en apothekers verzamelden dan vooral voorwerpen die iets te maken hadden met hun vakgebied (de hoorn van een eenhoorn, bezoarstenen, een schilderij van een nieroperatie), maar die edellieden wilden gewoon stoefen en kochten dus dure dingen die ze wel leuk vonden. Zo legde (of lei, zoals men dat vroeger wel eens placht te zeggen) iedere adelaar (ik pleit voor de vervanging van edelman door adelaar, omdat dat logischer is. Wie behoort tot de stand van de adel is toch logischerwijze een adelaar? Wie in de handel zit is toch ook een handelaar?) wel zijn eigen accenten op zijn Wunderkammer. De ene vorst verzamelde vooral schilderijen, prins twee zocht overal naar oude munten, kroonprins drie had een prachtige collectie zoutkristallen, enzovoort. En tsaar Peter, ja, die verzamelde dus misvormde mensen. Levend of opgezet, dat maakte hem niet zo veel uit.
Kijk, dat zijn zo van die dingen uit mijn cursus die ik wél onthoud. Dat probeer ik altijd: een of twee kleine, grappige feitjes onthouden en ze dan, ongeacht de vraag, ergens in mijn antwoord proberen verwerken. Zo had ik bijvoorbeeld bij het vak Geschiedenis van het Jodendom opgezocht dat een Jood die deelneemt aan een aliyah ook wel een oleh genoemd wordt. En een Joodse vrouw die hetzelfde doet noemt men... Voel je 'm al aankomen? Een olah! Dus Raymond van het Groenewoud zingt helemaal niet over gospelende Afrikanen in de mis, maar over Joden die naar Israël terugkeren! Uiteindelijk heb ik dat op het examen niet kunnen vermelden want ik kreeg een vraag over de Davidische afstamming. Maar nu hoop ik dus dat ik op mijn volgend examen een vraag krijg over Wunderkammers, dan kan ik vertellen over Peters Friggin' Freakshow (closed on mondays).
Laat ons tot slot allen even bidden tot de heilige Nepomuk.
Goede avond!
Markus
Om de titel enig nut te laten hebben, zou ik eigenlijk iets over formele semantiek moeten schrijven. Dat ga ik echter niet doen. Het lijkt mij een boeiend onderwerp, maar ik heb eens naar de desbetreffende Wikipediapagina gekeken en ik snap er geen jota van. Geen iota, bedoel ik. Maar je spreekt het wel uit als jota, dus stel, ik zeg stel dat deze weblog gelezen wordt door iemand, pakweg een blinde, die zo een websitevoorlezer heeft, dan snapt die nu ook wat ik bedoel, namelijk dat ik er geen iota van snap. En dan moet hij of zij zich niet afvragen wie die Iejoota is, of dat misschien een zusje is van Iejoor. Of misschien een of andere Zuidoos-Aziatische machtswellusteling, I-Yoo-Ta', ik weet het ook niet.
Willekeurig feit van de dag: Tsaar Peter I de Grote verzamelde freaks. Om de volledige reikwijdte van dit feit te snappen heeft u misschien enige achtergrondinformatie nodig, dus bij deze.
Tsaar Peter de Grote regeerde tussen 1682 en 1725 over Rusland. En in die tijd deed zich in heel Europa, ja, zelfs in de hele wereld een ware plaag van zogenaamde Wunderkammers voor, ook wel bekend onder de naamstudiolo of kabinet en nog wel een half dozijn andere termen die verder weinig ter zake doen. Wat was nu zo'n Wunderkammer? Dat was een kamer (pedoem-tsj) waar men allerlei curiositeiten verzamelde, zowel artificalia als naturalia, dus dingen die door mensen gemaakt zijn en dingen die uit de natuur komen (en ook tussenvormen, maar dat doet verder eveneens eerder weinig ter zake). Alle rijke burgers, en dan vooral medici en apothekers hadden er wel een. En uiteraard ook alle edellieden, om te kunnen stoefen. Medici en apothekers verzamelden dan vooral voorwerpen die iets te maken hadden met hun vakgebied (de hoorn van een eenhoorn, bezoarstenen, een schilderij van een nieroperatie), maar die edellieden wilden gewoon stoefen en kochten dus dure dingen die ze wel leuk vonden. Zo legde (of lei, zoals men dat vroeger wel eens placht te zeggen) iedere adelaar (ik pleit voor de vervanging van edelman door adelaar, omdat dat logischer is. Wie behoort tot de stand van de adel is toch logischerwijze een adelaar? Wie in de handel zit is toch ook een handelaar?) wel zijn eigen accenten op zijn Wunderkammer. De ene vorst verzamelde vooral schilderijen, prins twee zocht overal naar oude munten, kroonprins drie had een prachtige collectie zoutkristallen, enzovoort. En tsaar Peter, ja, die verzamelde dus misvormde mensen. Levend of opgezet, dat maakte hem niet zo veel uit.
Kijk, dat zijn zo van die dingen uit mijn cursus die ik wél onthoud. Dat probeer ik altijd: een of twee kleine, grappige feitjes onthouden en ze dan, ongeacht de vraag, ergens in mijn antwoord proberen verwerken. Zo had ik bijvoorbeeld bij het vak Geschiedenis van het Jodendom opgezocht dat een Jood die deelneemt aan een aliyah ook wel een oleh genoemd wordt. En een Joodse vrouw die hetzelfde doet noemt men... Voel je 'm al aankomen? Een olah! Dus Raymond van het Groenewoud zingt helemaal niet over gospelende Afrikanen in de mis, maar over Joden die naar Israël terugkeren! Uiteindelijk heb ik dat op het examen niet kunnen vermelden want ik kreeg een vraag over de Davidische afstamming. Maar nu hoop ik dus dat ik op mijn volgend examen een vraag krijg over Wunderkammers, dan kan ik vertellen over Peters Friggin' Freakshow (closed on mondays).
Laat ons tot slot allen even bidden tot de heilige Nepomuk.
Goede avond!
Markus
woensdag 3 juni 2009
Newton Revisited*
"Jimmy, Jimmy! Ik heb het! Eureka!"
"... Fucking hell, Isaac, het is vijf uur 's ochtends! Stop met op mijn bed te springen en ga weg!"
"Maar Jimmy, hij viel!"
"What the fuck kerel?! Wat viel? Wie viel? Je frank, dat je op een onredelijk uur onredelijke dingen zit te doen? Ga op een ander raaskallen!
"De appel, Jim. Dit moet je zien!"
"Om vijf uur 's ochtends? In your dreams, dude. Zolang je geen tieten hebt die groter zijn dan die van Eleonore krijg je mij niet uit mijn bed."
- Tien minuten later, in de boomgaard -
"Kijk, Jim. Ik heb hier een appel vast, ja?"
"Uhu."
"Kijk goed wat er gebeurt wanneer ik hem los laat."
"Isaac..."
Plof.
"Hij viel. Bravo. Revolutionair, Zack."
"Maar hoe komt het dat die appel op de grond viel, denk je?"
"Am I bothered?"
"Omdat de grond hem aantrekt!"
"..."
"En zal ik je nog wat vertellen? Hoe zwaarder de appel, hoe harder hij aangetrokken wordt. Ik weet nog niet goed hoe dat precies zit, maar het is fascinerend, toch?"
"Isaac?"
"Ja?"
"Zie jej deze peer?"
"Euh... Ja."
"Weet je hoe hard die straks aangetrokken zal worden door jouw kop?"
"Euh... Jimmy?"
Pats!
* Er zat zonet iemand met een laptop enkele meters voor mij slides te bekijken over een of ander wiskundig vak (wat deed die in godsnaam in de bibliotheek van de Letterenfaculteit?) en op het scherm verscheen plots de grote titel Newton revisited. Ik weet niet wat er op die slide stond, maar deze dialoog is zonder enige twijfel minstens tien keer zo interessant.
"... Fucking hell, Isaac, het is vijf uur 's ochtends! Stop met op mijn bed te springen en ga weg!"
"Maar Jimmy, hij viel!"
"What the fuck kerel?! Wat viel? Wie viel? Je frank, dat je op een onredelijk uur onredelijke dingen zit te doen? Ga op een ander raaskallen!
"De appel, Jim. Dit moet je zien!"
"Om vijf uur 's ochtends? In your dreams, dude. Zolang je geen tieten hebt die groter zijn dan die van Eleonore krijg je mij niet uit mijn bed."
- Tien minuten later, in de boomgaard -
"Kijk, Jim. Ik heb hier een appel vast, ja?"
"Uhu."
"Kijk goed wat er gebeurt wanneer ik hem los laat."
"Isaac..."
Plof.
"Hij viel. Bravo. Revolutionair, Zack."
"Maar hoe komt het dat die appel op de grond viel, denk je?"
"Am I bothered?"
"Omdat de grond hem aantrekt!"
"..."
"En zal ik je nog wat vertellen? Hoe zwaarder de appel, hoe harder hij aangetrokken wordt. Ik weet nog niet goed hoe dat precies zit, maar het is fascinerend, toch?"
"Isaac?"
"Ja?"
"Zie jej deze peer?"
"Euh... Ja."
"Weet je hoe hard die straks aangetrokken zal worden door jouw kop?"
"Euh... Jimmy?"
Pats!
* Er zat zonet iemand met een laptop enkele meters voor mij slides te bekijken over een of ander wiskundig vak (wat deed die in godsnaam in de bibliotheek van de Letterenfaculteit?) en op het scherm verscheen plots de grote titel Newton revisited. Ik weet niet wat er op die slide stond, maar deze dialoog is zonder enige twijfel minstens tien keer zo interessant.
Zooey Deschanel, trouw met mij!
Dat riep ik enkele dagen geleden uit in het bericht You have been selected for termination. Toen ik deze ochtend wakker werd, heb ik eens naast mij gekeken, en ze lag er nog altijd niet. Leest die mijn weblog niet of zo?
Waarschijnlijk niet. Ik denk trouwens niet dat ze Nederlands kent, dus daar zouden we nog wat aan moeten werken, als ze dan eindelijk voor mijn deur staat, trouwjurk al aan, met niet te veel decolleté, want ik wil niet dat die vetzak van de burgerlijke stand over mijn vrouw staat te fantaseren terwijl ik een ring over haar bekoorlijke vinger schuif. Het kleed mag ook niet wit zijn. Zooey heeft een vrij bleke huidskleur en donker haar en daarenboven: wit staat haar gewoon niet. Blauw of rood moet hij zijn. Lichtblauw, meer bepaald. En vrij kort. Niet té kort, want nogmaals, die van de burgerlijke stand is een vetzak. Knielengte zou perfect zijn, misschien iets korter, zodat haar bevallige benen goed te zien zijn en alle mannelijke aanwezigen stikjaloers zijn op mij. Wanneer de viezerik dan die ene vraag stelt, "Markus, neemt gij Zooey Deschanel tot vrouw?" zal ik het door de zaal willen roepen: "Reken maar van yes, mislukte Obama!" Ik zou namelijk speciaal in Sint-Niklaas gaan trouwen om dat te kunnen roepen tegen Wouter Van Bellingen. Maar ik zou mij natuurlijk inhouden, want ik wil Zooey niet ten schande maken op deze heuglijke dag. Ik zou haar diep in de ogen kijken, want Zooey kan je niet anders dan diep in de ogen kijken, niet een beetje of zomaar eventjes in de ogen kijken, dat gaat niet, maar echt diep erin kijken, en dan verdrinken. Met een bovenmenselijke krachtinspanning zou ik het hoofd boven water houden en dat ene woord stamelen. "Ja." Vervolgens richt Wouter zich tot Zooey en slikt even, zoals alle aanwezige heren al de hele plechtigheid lang zitten te slikken, en stelt ook haar de vraag. Ze tovert een glimlach op haar lippen (want als Zooey glimlacht, dan glimlacht ze betoverend), kijkt mij aan, en zucht dat ene woord waar ik zo lang op heb gewacht: "Yes." En dan komt het moment waarop ik de bruid mag kussen, en ik zou haar ter plekke enorm hard willen binnen doen en haar het trouwkleed van het lijf scheuren en ze heeft geen ondergoed aan en het zou een gedenkwaardige dag worden, maar dan zie ik weer haar ogen en ga weer kopje onder. We zouden een zedelijke maar passionele kus uitwisselen, en iedereen zal een traan wegpinken en applaudisseren, want hoewel ze nog steeds allemaal stikjaloers zijn, kan er niemand echt slecht gezind blijven bij het zien van zoveel liefde. Dan zal ik haar oppakken en naar buiten dragen, en ze zal eerst nog lachend weerstand bieden en eisen dat ik haar neerzet, maar ik zou niet zwichten, alhoewel het water inmiddels mijn longen al gevuld heeft, en uiteindelijk zou ze stoppen met eisen en alleen nog maar lachen. Aan de deur zouden de neefjes en nichtjes en achterneefjes en achternichtjes confetti naar ons werpen, geen rijst want dat is verspilling, en dan zou ik haar gewoon verder dragen tot achter ons het stadhuis langzaam kleiner wordt, niet dat we dat kunnen zien, want wij hebben enkel oog voor mekaar, en wij helemaal achter de einder verdwijnen. En dán zou ik haar binnen doen en haar het kleed van het lijf scheuren.
Maar zoals gezegd, Zooey staat niet aan mijn deur en lag vanmorgen niet naast mij in bed - mijn bed is daar trouwens te klein voor, niet dat Zooey dik is hoor, ik heb gewoon een klein bed. Dus vul ik de leegte in mijn hart op door 's avonds gewoon naar haar te kijken. In Almost Famous bijvoorbeeld, of Yes Man of The Hitchhiker's Guide to the Galaxy. Of Tin Man, de heruitvinding van De tovenaar van Oz waarin ze niet zozeer acteert als wel haar lijnen opzegt. Maar dat is de schuld van een snode regisseur die haar carrière naar de knoppen wou helpen, want Zooey heeft talent.
Ik vraag het nog één keer, Zooey: trouw met mij! Alsjeblieft, Zooey, wil je met mij trouwen? Ik zal goed voor je zorgen en altijd lief zijn, behalve om je een beetje te plagen af en toe. Maar dan mag jij mij ook plagen! Beloofd! En ik zal nooit vreemdgaan met je zus! Ik zweer het. Nee wacht, dat was de verkeerde zin. Ik zal nooit vreemdgaan! Schrikt het leeftijdsverschil je af? Details, Zooey, details. Jij bent geboren in 1980, ik in 1987. Zeven jaar, dat is toch niet onoverkomelijk? En ik ben heel volwassen. Mijn tijd ver vooruit. En ik ben nog jong, in de kracht van mijn leven. Zooey, ik kan piano spelen! Accordeon! En ik kan heel goed met kindjes overweg, vraag maar aan Moeshi.
Zooey... trouw met mij.
Je allerliefste
Markus
Waarschijnlijk niet. Ik denk trouwens niet dat ze Nederlands kent, dus daar zouden we nog wat aan moeten werken, als ze dan eindelijk voor mijn deur staat, trouwjurk al aan, met niet te veel decolleté, want ik wil niet dat die vetzak van de burgerlijke stand over mijn vrouw staat te fantaseren terwijl ik een ring over haar bekoorlijke vinger schuif. Het kleed mag ook niet wit zijn. Zooey heeft een vrij bleke huidskleur en donker haar en daarenboven: wit staat haar gewoon niet. Blauw of rood moet hij zijn. Lichtblauw, meer bepaald. En vrij kort. Niet té kort, want nogmaals, die van de burgerlijke stand is een vetzak. Knielengte zou perfect zijn, misschien iets korter, zodat haar bevallige benen goed te zien zijn en alle mannelijke aanwezigen stikjaloers zijn op mij. Wanneer de viezerik dan die ene vraag stelt, "Markus, neemt gij Zooey Deschanel tot vrouw?" zal ik het door de zaal willen roepen: "Reken maar van yes, mislukte Obama!" Ik zou namelijk speciaal in Sint-Niklaas gaan trouwen om dat te kunnen roepen tegen Wouter Van Bellingen. Maar ik zou mij natuurlijk inhouden, want ik wil Zooey niet ten schande maken op deze heuglijke dag. Ik zou haar diep in de ogen kijken, want Zooey kan je niet anders dan diep in de ogen kijken, niet een beetje of zomaar eventjes in de ogen kijken, dat gaat niet, maar echt diep erin kijken, en dan verdrinken. Met een bovenmenselijke krachtinspanning zou ik het hoofd boven water houden en dat ene woord stamelen. "Ja." Vervolgens richt Wouter zich tot Zooey en slikt even, zoals alle aanwezige heren al de hele plechtigheid lang zitten te slikken, en stelt ook haar de vraag. Ze tovert een glimlach op haar lippen (want als Zooey glimlacht, dan glimlacht ze betoverend), kijkt mij aan, en zucht dat ene woord waar ik zo lang op heb gewacht: "Yes." En dan komt het moment waarop ik de bruid mag kussen, en ik zou haar ter plekke enorm hard willen binnen doen en haar het trouwkleed van het lijf scheuren en ze heeft geen ondergoed aan en het zou een gedenkwaardige dag worden, maar dan zie ik weer haar ogen en ga weer kopje onder. We zouden een zedelijke maar passionele kus uitwisselen, en iedereen zal een traan wegpinken en applaudisseren, want hoewel ze nog steeds allemaal stikjaloers zijn, kan er niemand echt slecht gezind blijven bij het zien van zoveel liefde. Dan zal ik haar oppakken en naar buiten dragen, en ze zal eerst nog lachend weerstand bieden en eisen dat ik haar neerzet, maar ik zou niet zwichten, alhoewel het water inmiddels mijn longen al gevuld heeft, en uiteindelijk zou ze stoppen met eisen en alleen nog maar lachen. Aan de deur zouden de neefjes en nichtjes en achterneefjes en achternichtjes confetti naar ons werpen, geen rijst want dat is verspilling, en dan zou ik haar gewoon verder dragen tot achter ons het stadhuis langzaam kleiner wordt, niet dat we dat kunnen zien, want wij hebben enkel oog voor mekaar, en wij helemaal achter de einder verdwijnen. En dán zou ik haar binnen doen en haar het kleed van het lijf scheuren.
Maar zoals gezegd, Zooey staat niet aan mijn deur en lag vanmorgen niet naast mij in bed - mijn bed is daar trouwens te klein voor, niet dat Zooey dik is hoor, ik heb gewoon een klein bed. Dus vul ik de leegte in mijn hart op door 's avonds gewoon naar haar te kijken. In Almost Famous bijvoorbeeld, of Yes Man of The Hitchhiker's Guide to the Galaxy. Of Tin Man, de heruitvinding van De tovenaar van Oz waarin ze niet zozeer acteert als wel haar lijnen opzegt. Maar dat is de schuld van een snode regisseur die haar carrière naar de knoppen wou helpen, want Zooey heeft talent.
Ik vraag het nog één keer, Zooey: trouw met mij! Alsjeblieft, Zooey, wil je met mij trouwen? Ik zal goed voor je zorgen en altijd lief zijn, behalve om je een beetje te plagen af en toe. Maar dan mag jij mij ook plagen! Beloofd! En ik zal nooit vreemdgaan met je zus! Ik zweer het. Nee wacht, dat was de verkeerde zin. Ik zal nooit vreemdgaan! Schrikt het leeftijdsverschil je af? Details, Zooey, details. Jij bent geboren in 1980, ik in 1987. Zeven jaar, dat is toch niet onoverkomelijk? En ik ben heel volwassen. Mijn tijd ver vooruit. En ik ben nog jong, in de kracht van mijn leven. Zooey, ik kan piano spelen! Accordeon! En ik kan heel goed met kindjes overweg, vraag maar aan Moeshi.
Zooey... trouw met mij.
Je allerliefste
Markus
maandag 1 juni 2009
Het is nu maandag!
Al een paar uur, trouwens, maar daar trekt markus zich niets van aan. Tijd is immers irrelevant, zoveel heeft het leven op een meloen hem wel geleerd. Het is al meer dan eens gebeurd dat hij donderdagavond ging slapen en dat hij wakker werd op woensdag, en dan hebben we het niet over de woensdag die een kleine week later stond gepland, maar degene die net een dag voorbij was. Dat is trouwens enorm vervelend, want je kan het verleden niet veranderen, dus moet hij dan noodgedwongen twee dagen exact datgene doen wat hij inderdaad al eens gedaan heeft. Het grote probleem is dat hij zich daar dan ook bewust van is en, erger nog, de papegaai ook, met als gevolg dat dat lastpak voortdurend vol leedvermaak commentaar geeft vanop de zijlijn.
Maar vandaag is het dus maandag, of toch wat daarvoor moet doorgaan. Ook op een meloen worden immers christelijke feesten gevierd, dus is het niet zomaar maandag, nee, het is pinkstermaandag en die is altijd, excusez-lui le mot, een beetje van den hond zijn kloten. Voor een piraat bestaan er immers geen feestdagen: er is altijd wel een klus die volbracht moet worden. markus is echter de enige piraat op de hele meloen. Alle andere inwoners blijven vandaag lekker in bed, doing whatever people do in bed. Geen hond te zien op straat. Hij had bijna geen kat gedacht, maar er wonen geen katten op een meloen, of wat hadt* ge gedacht. Katten op meloenen, het is tot nader order nog altijd de apocalyps niet hoor! Hoe dom bent u eigenlijk? Als publiek stelt u hem zeer teleur, moest de piraat nog even kwijt. Hij verwaardigt zich dan ook niet om zich nog langer tot ulieden te richten. Hasta la vista, baby!
Random fact of the (pinkstermon-)day: De Terhulpsesteenweg in Brussel heet in het Frans Chaussée de la Hulpe.
On a sidenote: pinkstermon- heeft niets te maken met pokémon of digimon, 't is maar dat u het weet.
Was getekend,
markus
* Laat markus hier één ding heel erg duidelijk maken. In zijn tijd was er een ezelsbruggetje, waaruit hij graag een regel zou willen citeren: Gij drinkt altijd thee. Dat ging voor de duidelijkheid over werkwoordsvervoegingen. En guess what: dat ezelsbruggetje geldt nog altijd, tenminste bij sterke werkwoorden, dat zijn voor de taalkundige nitwits werkwoorden die van klank veranderen in de verleden tijd. Met andere woorden: als je je publiek met ge of gij toeschrijft, dan hoort daar in het geval van een sterk werkwoord altijd een werkwoordsvorm met een -t bij. Denkt ge, zocht gij, hadt gij. Het leukste aan die regel is trouwens dat de verleden gij-vorm van breken gij braakt is, maar dit terzijde. markus wenst daarover geen opmerkingen te krijgen, niet nu en ook niet in de toekomst. Want markus heeft gelijk. Zoudt gij nog meer uitleg over deze kwestie wensen, dan verwijst hij u graag door naar VRT Taalnet, dat gij kunt bereiken via de volgende link: http://taal.vrt.be/taaldatabanken_master/taalkwesties/g-gz/tk-g0063.shtml.
Maar vandaag is het dus maandag, of toch wat daarvoor moet doorgaan. Ook op een meloen worden immers christelijke feesten gevierd, dus is het niet zomaar maandag, nee, het is pinkstermaandag en die is altijd, excusez-lui le mot, een beetje van den hond zijn kloten. Voor een piraat bestaan er immers geen feestdagen: er is altijd wel een klus die volbracht moet worden. markus is echter de enige piraat op de hele meloen. Alle andere inwoners blijven vandaag lekker in bed, doing whatever people do in bed. Geen hond te zien op straat. Hij had bijna geen kat gedacht, maar er wonen geen katten op een meloen, of wat hadt* ge gedacht. Katten op meloenen, het is tot nader order nog altijd de apocalyps niet hoor! Hoe dom bent u eigenlijk? Als publiek stelt u hem zeer teleur, moest de piraat nog even kwijt. Hij verwaardigt zich dan ook niet om zich nog langer tot ulieden te richten. Hasta la vista, baby!
Random fact of the (pinkstermon-)day: De Terhulpsesteenweg in Brussel heet in het Frans Chaussée de la Hulpe.
On a sidenote: pinkstermon- heeft niets te maken met pokémon of digimon, 't is maar dat u het weet.
Was getekend,
markus
* Laat markus hier één ding heel erg duidelijk maken. In zijn tijd was er een ezelsbruggetje, waaruit hij graag een regel zou willen citeren: Gij drinkt altijd thee. Dat ging voor de duidelijkheid over werkwoordsvervoegingen. En guess what: dat ezelsbruggetje geldt nog altijd, tenminste bij sterke werkwoorden, dat zijn voor de taalkundige nitwits werkwoorden die van klank veranderen in de verleden tijd. Met andere woorden: als je je publiek met ge of gij toeschrijft, dan hoort daar in het geval van een sterk werkwoord altijd een werkwoordsvorm met een -t bij. Denkt ge, zocht gij, hadt gij. Het leukste aan die regel is trouwens dat de verleden gij-vorm van breken gij braakt is, maar dit terzijde. markus wenst daarover geen opmerkingen te krijgen, niet nu en ook niet in de toekomst. Want markus heeft gelijk. Zoudt gij nog meer uitleg over deze kwestie wensen, dan verwijst hij u graag door naar VRT Taalnet, dat gij kunt bereiken via de volgende link: http://taal.vrt.be/taaldatabanken_master/taalkwesties/g-gz/tk-g0063.shtml.
You have been selected for termination
Laat de datum u niet misleiden: het is nog steeds zondag 31 mei. Dagen eindigen niet om middernacht. Zeven uur 's morgens komt al dichter in de buurt (tenzij ik voorbewaking heb, dan is het rond zes uur. Ik ben ook bereid uitzonderingen te maken voor mensen die vroege shiften moeten draaien, zoals ons moeke). Het is nu halfeen, dus het is nog helemaal zondagavond. En ik heb juist naar The Terminator gekeken.
Abonneren op:
Posts (Atom)