Update 03/05: nee, sorry, vergeet dit bericht. Mohlala is een bitch.
markus zat op zijn bedstee en deed verwoede pogingen om zijn houten been los te schroeven. Niet dat hij wilde gaan slapen of dat hij wilde testen hoe het nog met zijn evenwicht gesteld was, neen. Het had eerder te maken met een ingreep die hij had laten doen toen hij het houten been nog maar net had. Omdat zo'n houten been min of meer de vorm had van een toploze kegel en om plaats te sparen, had hij het laten ombouwen tot verrekijker. Indertijd had het een goed idee geleken, maar nu moest hij uiteraard steeds zijn been losschroeven en gaan zitten wanneer hij in de verte wilde kijken. De meloen waar hij op woonde was echter relatief klein in omvang, zodat hij zich niet al te vaak in deze lastige positie moest bevinden. Wat uiteraard niet betekende dat hij zich ook werkelijk niet vaak in die lastige positie bevond.
Net toen hij genoeg begon te krijgen van de spotternijen van de papegaai op zijn schouder, had hij het been te pakken. Teleurgesteld vloog het dier een eindje bij hem vandaan en ging het op een stok zitten, nijdig pikkend in een hoopje pindanoten. "En koop er volgende keer gepelde!" kraste de mapegaai, maar markus hoorde hem niet. Hij had de verrekijker aan zijn oog gezet en tuurde naar de aarde. Niet naar de aarde in haar totaliteit, nee, zelfs niet naar een specifieke plaats op de aarde. Tenminste: niet een specifieke plaats op de aarde was het onderwerp van zijn observatie, die toch al enige jaren aan de gang was. Op dit moment zelf bestudeerde hij wél een specifieke plaats, maar dat kwam alleen maar doordat het subject zijner observatie niet bewoog. En de reden daarvoor was dat ze sliep.
Mohlala was een van de meisjes die zijn aandacht opeisten wanneer hij niet over Zooey Deschanel mijmerde. markus had op al zijn reizen veel van de wereld (en van de meloen, en van nog een aantal andere werelden) gezien, en was tot de slotsom gekomen dat er maar weinig dingen de moeite waren om veel aandacht aan te besteden en om veel over na te denken. Niet lang nadat hij dat had uitgedokterd, had hij een lijstje opgesteld van dingen die wél die moeite waard waren. Het had er ongeveer zo uit gezien:
- Tetten
Enige tijd later had hij ingezien dat dat een nogal lange lijst was: er waren zo veel tetten om over na te denken! Dus had hij na lang tobben het lijstje wat ingekort met het volgende resultaat:
- Zooey Deschanel;
- Een zak tetten;
- Kleine tetten, meerbepaald:
* die van Mohlala;
* die van Mohowzeg, zus van Mohlala;
* een even aantal andere kleine tetten van verschillende andere hem bekende leden van het tettengeslacht;
- De tetten van Jean-Luc Dehaene.
Hij was zijn obsessie met kleine tetten dankbaar: daardoor had hij nog nooit aan die van Jean-Luc Dehaene moeten denken.
Let wel: markus vond tetten niet het enige aan een vrouw dat belangrijk was. markus was niet oppervlakkig. Tetten zonder context vond hij ook maar niks, al was 'een zak tetten' bij momenten al context genoeg. Maar als het over een specifiek paar ging, dwaalden zijn gedachten meestal af naar hun eigenares. En dus dwaalde Mohlala nogal vaak door zijn hoofd, figuurlijk gesproken.
Op dit moment echter dwaalde ze niet door zijn hoofd, aangezien ze sliep. En Mohlala was geen slaapwandelaarster. Zo kon markus haar dus rustig en uitgebreid bestuderen vanop zijn meloen, met zijn been aan zijn ene oog en het andere oog stijf toegeknepen. En hij besefte dat er weinig aan dit meisje niet aimabel was. De lijst met aimabele eigenschappen was nagenoeg eindeloos. Om te beginnen haar tetten, maar daar begon hij alleen maar mee omdat dat misschien wel het minst belangrijke onderdeel van Mohlala was. Haar ongebonden en -gedwongenheid. Het feit dat ze volledig in het reine was met haar status van oogverblindende babe. Haar top-3-plaats in de ranking van liefste personen ter wereld. Misschien zelfs top-2-plaats, want een van de andere twee had op markus de uitwerking dat hij bij haar geen twee minuten ongelukkig kon zijn, terwijl hij soms net zoals iedere gezonde mens behoefte had aan ongelukkig zijn en troost krijgen. Haar muzikaliteit. Haar knuffels. Haar lach. Haar gezonde dosis zotheid. Hij kon eindeloos doorgaan. Mohlala draaide zich om in haar slaap. 'Laat ik haar maar laten,' dacht markus, en hij begon zijn been terug vast te schroeven.
Getekend
markus
PS: ik heb nog vanalles te vertellen, maar mijn penmanship faalt een beetje, dus houd ik het bij dit refrein:
Ja verdwijnd uit m'n oêge,
trek et afscheid ni te laenk
vöruit en smoêrt 'em af,
oe valies stod in de gaenk
ja komaan en pakt oe bieze,
et is beter da' g'em smeert
oe vrindje zit te wachte,
oêrd mor aan a claxonneert
ja vöruit en köst oe schup af,
gij ellendig stuk verdriet
'k em tranen in m'n oêge
en 'k wil ni da' gij da' zie
Ja verdwijnd uit m'n oêge en bleft der ni' zoe staan
diê glimlach van oe bakkes of ik vang nog vodden aan
ja vöruit, komaan, verdwijnd na astemblief
oe vrindje zit te wachte en ik wör nog agressief
ja vöruit, deruit, of ik stamp oe oep de straat
en ik ou m'neigen in, mor sevves wör ek kwaad ja...
Markus
