En als ik eeuw zeg, dan bedoel ik de voorbije honderd jaar en niet, ik zeg maar iets, de eenentwintigste eeuw. Dat ziet er vreemd uit, hè? Eenentwintigste? Toen ik op het punt stond om het neer te schrijven (typen is een bijzonder lelijk woord dus ga ik voor een esthetisch meer verantwoord, zij het niet helemaal de lading dekkend alternatief) wist ik nog niet hoe eigenaardig het zou uitpakken. Vanaf nu herbekeer ik mij terug tot het 21stedom. Deze bijdrage zou overigens kunnen gaan over allerlei dingen die gebeurd zijn betreffende Marjolein, maar dan bestaat de kans dat ik als een geobsedeerde stalker overkom. Dus neen.
De actie van de eeuw. Of toch niet helemaal, want de Ristorante diepvriespizza's van Dr. Oetker bestaan pas sinds 1990 (cf. infra, dat is Showoffs voor 'meer daarover hieronder'). Maar laat ik bij het begin beginnen. En omdat het al zo lang geleden is, krijgt u het verhaal in de derde persoon, met een kleine letter. Daar gaat hij.
Onder begeleiding van het tikken van zijn houten been ijsbeerde markus over de meloen. Na vijf minuten ijsberen nam hij telkens even tijd om stil te staan, niet omdat hij zo zijn situatie beter kon overdenken of omdat het getik hem stoorde in zijn overpeinzingen, maar eerder omdat de papegaai op zijn schouder anders "IJsbeer! IJsbeer!" begon te schreeuwen, wat niet alleen tijdelijke oorsuizingen veroorzaakte maar ook nog eens luid genoeg was om de enige ijsbeer die de meloen rijk was op hem af te doen stormen. markus was nooit goed geweest in de omgang met dieren die groter waren dan een flink uit de kluiten gewassen ara (chihuahua's waren geen probleem en van luizen had hij nooit last gehad), en al helemaal niet met dieren voorzien van klauwen en scherpe, met bacteriën bevolkte tanden die op hem afstormden met een snelheid die groter was dan degene die hij kon produceren, dus nam hij het zekere voor het onzekere en pauzeerde hij om de vijf minuten.
markus ijsbeerde niet zonder reden. De hele dag had hij elegant de leegte genegeerd die gaapte op de plaats waar zich normaal gezien zijn voorraadkast bevond, maar nu liep het tegen etenstijd aan. Zowel zijn maag als de papegaai op zijn schouder begonnen onwelvoeglijke geluiden te maken ten teken dat ze gevuld dienden te worden en de stem in zijn hoofd zei: "Luister naar de maag! Luister naar de maag!" Normaal gezien was een dergelijke situatie geen probleem, want markus was een notoir Almaganger. Alma was de plaatselijke fastfoodketen zonder fastfood en zoog werkelijk apennoten, maar zijn aangeboren luiheid deed markus toch steeds weer teruggrijpen naar de snelle hap. Vandaag was het echter zaterdag en laat het weekend nu net het moment zijn waarop alle Almafilialen gesloten zijn.
Na enige tijd begon het ijsberen vruchten af te werpen. Ideeën vormden zich in markus' hoofd en zijn lippen vormden de aanzet tot woorden. "De dokter... dokter!" Twee tikken later had hij een beslissing gemaakt. "Dr. Oetker, heel het weekend! Kom, mapegaai (de papegaai op zijn schouder was een vrouwtje), we gaan naar de Supermankt*!" Rustig begaf hij zich naar de brug tussen de meloen en het gedeelte van de wereld waar zich de Supermankt bevond. Hij had echter nog maar vijf stappen gezet of de papegaai op zijn schouder krijste "IJsbeer! IJsbeer!"
"Godverdomme, dochter van een suskewiet, houd je etterende snavel dicht of ik timmer erop!" riep markus nog uit, maar het kwaad was al geschied. In de verte werd een wit stipje heel snel groter. Onder luid gevloek tikte markus zo snel hij kon naar de brug, maar de ijsbeer was natuurlijk veel sneller, om niet te zeggen beter te been. Gelukkig was de brug niet ver meer, met een beetje geluk kon hij... Met een hals- en houten-beenbrekende sprong landde hij net op tijd op de brug. Woedend en teleurgesteld brulde en klauwde de ijsbeer in zijn richting, maar op de brug was markus veilig. Nu volgde de actie van de eeuw.
Zijn bezoek aan de Supermankt duurde niet lang. Twee Dr. Oetker Ristorante diepvriespizza's gingen zijn mandje in, mandje uit, kassa op, kassa af en draagzak in. Enkele goudstukken verwisselden van eigenaar. markus keerde terug naar de meloen. Eén van de twee pizza's ging linea recta het vriesvak in, de andere bleef op de tafel liggen. Nu volgt de reden waarom dit de actie van de eeuw was.
markus ging naar de keuken om de oven voor te verwarmen. Hij zocht het voorverwarmknopje maar vond er geen. Hij keek nog eens goed naar de oven. De microgolfoven. Hij zuchtte.
Iets wat helemaal niks met dit verhaal te maken heeft: als je mensen opbelt met de vraag "Heb jij een oven en zo ja, mag ik die gebruiken om mijn Dr. Oetker Ristorante diepvriespizza die ik gekocht heb ondanks het feit dat ik geen oven op kot heb?" krijg je algemeen genomen niet echt een antwoord maar eerder een minutenlang aanhoudend Homerisch gelach.
Nu twee netwerkgerelateerde opmerkingen:
1) Ik heb een ticket kunnen bemachtigen voor het optreden van AC/DC aanstaande dinsdag in Amsterdam!
2) Welkom, Emily! Ik hoop dat je je niet verveeld hebt zo tussen 1u en 1:30u. Veel leesplezier!
Morgen rond deze tijd zit ik hopelijk weer als vanouds in de Alma om vervolgens rustig af te zakken naar mijn tweede en laatste examen. Let it rock!
What the fuck? It's raining, man. Halleluja!
Laatste opmerking voor mijn signatuur: gisteren is mijn cd van She & Him aangekomen. She & Him is het muzikale duo waarvan Zooey Deschanel de She-helft uitmaakt. Zooey! Deschanel! Gaat heen en aanbidt. O ja, markus heeft uiteindelijk een oven gevonden hoor. Maakt u zich maar geen zorgen.
Getekend,
Markus
*) Dat waren meer flauwe woordgrapjes in één woord dan ik initieel voor ogen had.
De actie van de eeuw. Of toch niet helemaal, want de Ristorante diepvriespizza's van Dr. Oetker bestaan pas sinds 1990 (cf. infra, dat is Showoffs voor 'meer daarover hieronder'). Maar laat ik bij het begin beginnen. En omdat het al zo lang geleden is, krijgt u het verhaal in de derde persoon, met een kleine letter. Daar gaat hij.
Onder begeleiding van het tikken van zijn houten been ijsbeerde markus over de meloen. Na vijf minuten ijsberen nam hij telkens even tijd om stil te staan, niet omdat hij zo zijn situatie beter kon overdenken of omdat het getik hem stoorde in zijn overpeinzingen, maar eerder omdat de papegaai op zijn schouder anders "IJsbeer! IJsbeer!" begon te schreeuwen, wat niet alleen tijdelijke oorsuizingen veroorzaakte maar ook nog eens luid genoeg was om de enige ijsbeer die de meloen rijk was op hem af te doen stormen. markus was nooit goed geweest in de omgang met dieren die groter waren dan een flink uit de kluiten gewassen ara (chihuahua's waren geen probleem en van luizen had hij nooit last gehad), en al helemaal niet met dieren voorzien van klauwen en scherpe, met bacteriën bevolkte tanden die op hem afstormden met een snelheid die groter was dan degene die hij kon produceren, dus nam hij het zekere voor het onzekere en pauzeerde hij om de vijf minuten.
markus ijsbeerde niet zonder reden. De hele dag had hij elegant de leegte genegeerd die gaapte op de plaats waar zich normaal gezien zijn voorraadkast bevond, maar nu liep het tegen etenstijd aan. Zowel zijn maag als de papegaai op zijn schouder begonnen onwelvoeglijke geluiden te maken ten teken dat ze gevuld dienden te worden en de stem in zijn hoofd zei: "Luister naar de maag! Luister naar de maag!" Normaal gezien was een dergelijke situatie geen probleem, want markus was een notoir Almaganger. Alma was de plaatselijke fastfoodketen zonder fastfood en zoog werkelijk apennoten, maar zijn aangeboren luiheid deed markus toch steeds weer teruggrijpen naar de snelle hap. Vandaag was het echter zaterdag en laat het weekend nu net het moment zijn waarop alle Almafilialen gesloten zijn.
Na enige tijd begon het ijsberen vruchten af te werpen. Ideeën vormden zich in markus' hoofd en zijn lippen vormden de aanzet tot woorden. "De dokter... dokter!" Twee tikken later had hij een beslissing gemaakt. "Dr. Oetker, heel het weekend! Kom, mapegaai (de papegaai op zijn schouder was een vrouwtje), we gaan naar de Supermankt*!" Rustig begaf hij zich naar de brug tussen de meloen en het gedeelte van de wereld waar zich de Supermankt bevond. Hij had echter nog maar vijf stappen gezet of de papegaai op zijn schouder krijste "IJsbeer! IJsbeer!"
"Godverdomme, dochter van een suskewiet, houd je etterende snavel dicht of ik timmer erop!" riep markus nog uit, maar het kwaad was al geschied. In de verte werd een wit stipje heel snel groter. Onder luid gevloek tikte markus zo snel hij kon naar de brug, maar de ijsbeer was natuurlijk veel sneller, om niet te zeggen beter te been. Gelukkig was de brug niet ver meer, met een beetje geluk kon hij... Met een hals- en houten-beenbrekende sprong landde hij net op tijd op de brug. Woedend en teleurgesteld brulde en klauwde de ijsbeer in zijn richting, maar op de brug was markus veilig. Nu volgde de actie van de eeuw.
Zijn bezoek aan de Supermankt duurde niet lang. Twee Dr. Oetker Ristorante diepvriespizza's gingen zijn mandje in, mandje uit, kassa op, kassa af en draagzak in. Enkele goudstukken verwisselden van eigenaar. markus keerde terug naar de meloen. Eén van de twee pizza's ging linea recta het vriesvak in, de andere bleef op de tafel liggen. Nu volgt de reden waarom dit de actie van de eeuw was.
markus ging naar de keuken om de oven voor te verwarmen. Hij zocht het voorverwarmknopje maar vond er geen. Hij keek nog eens goed naar de oven. De microgolfoven. Hij zuchtte.
Iets wat helemaal niks met dit verhaal te maken heeft: als je mensen opbelt met de vraag "Heb jij een oven en zo ja, mag ik die gebruiken om mijn Dr. Oetker Ristorante diepvriespizza die ik gekocht heb ondanks het feit dat ik geen oven op kot heb?" krijg je algemeen genomen niet echt een antwoord maar eerder een minutenlang aanhoudend Homerisch gelach.
Nu twee netwerkgerelateerde opmerkingen:
1) Ik heb een ticket kunnen bemachtigen voor het optreden van AC/DC aanstaande dinsdag in Amsterdam!
2) Welkom, Emily! Ik hoop dat je je niet verveeld hebt zo tussen 1u en 1:30u. Veel leesplezier!
Morgen rond deze tijd zit ik hopelijk weer als vanouds in de Alma om vervolgens rustig af te zakken naar mijn tweede en laatste examen. Let it rock!
What the fuck? It's raining, man. Halleluja!
Laatste opmerking voor mijn signatuur: gisteren is mijn cd van She & Him aangekomen. She & Him is het muzikale duo waarvan Zooey Deschanel de She-helft uitmaakt. Zooey! Deschanel! Gaat heen en aanbidt. O ja, markus heeft uiteindelijk een oven gevonden hoor. Maakt u zich maar geen zorgen.
Getekend,
Markus
*) Dat waren meer flauwe woordgrapjes in één woord dan ik initieel voor ogen had.
Ge moogt mijn oven ook altijd eens komen lenen ;)
BeantwoordenVerwijderenliefs