Hoewel het nog maar een jaar of drie geleden is dat ik mijn vorige bericht postte, heb ik het gevoel dat ik totaal niet meer weet hoe dat moet. Het bewijs: in de vorige zin was geen spot, zelfspot of ironie te vinden, laat staan iets absurds. Het was zelfs geen metacommentaar. Min of meer. Maar bon, de vorige drie zinnen doen dan weer een poging om het tegendeel te bewijzen dus waarom zou ik mezelf geloven?
woensdag 27 januari 2016
dinsdag 3 september 2013
Keffers met stijl
Er moet mij iets van het hart. Algemeen genomen ben ik nogal... ik heb graag... Kijk, leer gewoon spreken en schrijven, okee? Maar er is een ding dat ik niet zal doen als ik Nederlands praat, en dat is plaatsnamen uitspreken zoals dat in hun eigen taal hoort. Of eigennamen of meer van die shizzle.
dinsdag 26 februari 2013
Het voormalig Oostblok in de neo-emotionele maatschappij
Nieuwe lay-out! Zoals het merendeel van mijn gevolg wel weet, verblijft Mejuffrouw momenteel in Tsjechië. Een beetje een vreemd land, trouwens. Toch in het Nederlands. Wij noemen dat Tsjechië, maar in het Tsjechisch heet het Tsjechische Republiek. Enfin, Czeská Republika (Dat is verkeerd geschreven, ik weet het. Sorry, Tsjechië, mijn lettertype kan uw Cz niet aan). Dat zegt Mejuffrouw toch. Google Translate zegt dat Czesko ook bestaat, maar wat voor een Markus zou ik zijn als Google hoger op mijn vertrouwenslijst staat dan mijn geliefde?
Deze situatie heeft mij nogal wat onbegrip opgeleverd. Een Erasmuservaringsdeskundige zei net voor Mejuffrouw vertrok tegen mij: “Maak het uit, scheefpoepen doen ze allemaal,” wat mijns inziens veel over die ervaringsdeskundige zegt, dus daar maal ik eerder weinig om (hij heeft het later trouwens weer goed gemaakt door gepast empathisch te reageren wanneer het moment van vertrek eindelijk daar was). Maar de reactie die ik vooral heb gehoord is: “Ik zou het niet kunnen.” Of nog: “Dat zou bij mij sowieso het einde van de relatie betekenen.”
Meestal geef ik een halfgemompeld “dat snap ik” als antwoord, maar vanbinnen schreeuwt heel mijn ziel: “WHAT THE FUCK?!” Ik snap daar de ballen van! Wat betekent dat in vredesnaam, “Ik zou het niet kunnen”? Wat zou je niet kunnen? Iemand liefhebben vanop afstand? Waarom zou dat het einde van je relatie betekenen? Zie je je lief ineens niet meer graag omdat hij voor een jaar 1200 kilometer oostelijker woont? Problemen om de geslachtsorganen binnen boord te houden misschien? Welke reden je ook hebt om de relatie op afstand niet te kunnen volhouden, die zouden vroeg of laat toch ook opgespeeld hebben als jullie niet voor een tijdje gescheiden zouden zijn? Alsof jij (of je partner) niet net zo goed op iemand anders verliefd kan worden zonder die afstand. Het argument “Ja, maar als hij hier zou zijn, zou ik daar nooit aan toegeven,” is dikke bullshit. Ofwel zie je je partner graag genoeg om een vlaag van verliefdheid te negeren, ofwel niet. Daar heeft Tsjechië niks mee te maken.
Het is moeilijk. Ik zeg niet dat het een eitje is, want het doet zeer. Ik wil de keren niet tellen dat ik huilend in slaap ben gevallen (of lukraak vrienden heb opgebeld om tien minuten te bleiten aan de telefoon, sorry Eline) de afgelopen maanden. Maar het niet kunnen? Kom nu. Als je je lief niet graag genoeg ziet om al die miserie te ondergaan, dan moet je misschien gewoon op zoek naar een ander lief. Misschien ben ik een naïeve romanticus, maar op de vraag “Is dat niet moeilijk?” past slechts een antwoord: “Ik zie Mejuffrouw graag.”
Getekend
Markus
Deze situatie heeft mij nogal wat onbegrip opgeleverd. Een Erasmuservaringsdeskundige zei net voor Mejuffrouw vertrok tegen mij: “Maak het uit, scheefpoepen doen ze allemaal,” wat mijns inziens veel over die ervaringsdeskundige zegt, dus daar maal ik eerder weinig om (hij heeft het later trouwens weer goed gemaakt door gepast empathisch te reageren wanneer het moment van vertrek eindelijk daar was). Maar de reactie die ik vooral heb gehoord is: “Ik zou het niet kunnen.” Of nog: “Dat zou bij mij sowieso het einde van de relatie betekenen.”
Meestal geef ik een halfgemompeld “dat snap ik” als antwoord, maar vanbinnen schreeuwt heel mijn ziel: “WHAT THE FUCK?!” Ik snap daar de ballen van! Wat betekent dat in vredesnaam, “Ik zou het niet kunnen”? Wat zou je niet kunnen? Iemand liefhebben vanop afstand? Waarom zou dat het einde van je relatie betekenen? Zie je je lief ineens niet meer graag omdat hij voor een jaar 1200 kilometer oostelijker woont? Problemen om de geslachtsorganen binnen boord te houden misschien? Welke reden je ook hebt om de relatie op afstand niet te kunnen volhouden, die zouden vroeg of laat toch ook opgespeeld hebben als jullie niet voor een tijdje gescheiden zouden zijn? Alsof jij (of je partner) niet net zo goed op iemand anders verliefd kan worden zonder die afstand. Het argument “Ja, maar als hij hier zou zijn, zou ik daar nooit aan toegeven,” is dikke bullshit. Ofwel zie je je partner graag genoeg om een vlaag van verliefdheid te negeren, ofwel niet. Daar heeft Tsjechië niks mee te maken.
Het is moeilijk. Ik zeg niet dat het een eitje is, want het doet zeer. Ik wil de keren niet tellen dat ik huilend in slaap ben gevallen (of lukraak vrienden heb opgebeld om tien minuten te bleiten aan de telefoon, sorry Eline) de afgelopen maanden. Maar het niet kunnen? Kom nu. Als je je lief niet graag genoeg ziet om al die miserie te ondergaan, dan moet je misschien gewoon op zoek naar een ander lief. Misschien ben ik een naïeve romanticus, maar op de vraag “Is dat niet moeilijk?” past slechts een antwoord: “Ik zie Mejuffrouw graag.”
Getekend
Markus
donderdag 8 november 2012
Opbouwende kritiek voor gevorderden
Beste mevrouw de moeder van Roodkapje,
Amai zeg, dat was me nogal wat he? Van uw dochter? En uw moeder? En die wolf en zo? Ja ja, dikke chance dat Grimm zijn verhaaltjes gecensureerd heeft of het was niet zo vredevol geëindigd! Maar eind goed, al goed, gelukkig.
Euh, neen.
Amai zeg, dat was me nogal wat he? Van uw dochter? En uw moeder? En die wolf en zo? Ja ja, dikke chance dat Grimm zijn verhaaltjes gecensureerd heeft of het was niet zo vredevol geëindigd! Maar eind goed, al goed, gelukkig.
Euh, neen.
zaterdag 22 september 2012
Lookboterkruiden
Ouders. Een nogal miserabel gegeven in onze maatschappij, helaas. O, ik heb het niet over mijn ouders, die zijn heilig. Ook niet over de uwe, die zijn... nu ja, dat zijn uw ouders, daar heb ik geen zaken mee. Of last van. Nee, ik heb het over ouders van kinderen.
vrijdag 4 mei 2012
De hoofdvogel
Opletten even, nu. Dit is belangrijk. De hoofdvogel. Het summum. Van de hoogste importantie. Voor mij dan toch. Kom, schaar jullie rond het haardvuur en luister naar het grootste avontuur dat nonkel Markus in zijn afwezigheid heeft beleefd!
donderdag 3 mei 2012
Land in zicht!
Ja jongens, wat is me dat hier zeg? Ik ga even op reis, horizonten verkennen, de blik verruimen, op zoek naar mezelf, aan artistieke zelfontplooiing doen, wat chocomoussen links en rechts, ik kom terug en wat blijkt? Mijn hofhouding in tranen! De gemeenschap op het randje van de wanhoop! Wat, is er iemand gestorven of zo?
Abonneren op:
Posts (Atom)