Ouders. Een nogal miserabel gegeven in onze maatschappij, helaas. O, ik heb het niet over mijn ouders, die zijn heilig. Ook niet over de uwe, die zijn... nu ja, dat zijn uw ouders, daar heb ik geen zaken mee. Of last van. Nee, ik heb het over ouders van kinderen.
Ouders van kinderen, ja. Wie ooit in de jeugdsector heeft gestaan, weet wat ik bedoel. Ooit, lang geleden, toen ik nog een verantwoordelijke functie had op het plaatstelijke speelplijn, was er eens een kind... nu ja, er valt geen andere term te bedenken dan 'met zijn bakkes tegen een metalen balk geknald.' Tja, dat kan gebeuren. Traantje hier, traantje daar, lip zodanig opgezwollen dat Samuel de neger stikjaloers werd, u kent dat. Tot het vier uur werd en de moeder van het geschalotterde kind hem kwam ophalen. Zelden zo'n tirade bijgewoond, al dan niet tegen mezelf gericht. Of ik niet goed bij mijn hoofd was. Dat ik onmiddellijk, met twee dees en twee ellen, naar de spoedafdeling van het dichtstbijzijnde hospitaal had moeten gaan met hare kleine. Haar woorden trouwens, niet de mijne. "Allez, moet ge die kleine zijn gezicht zien. Helemaal misvormd!" Alle messiassen nog aan toe mens, u noemt uw eigen kind misvormd. Waar hij bij staat! Bovendien: zijn lip is gezwollen, meer niet. En 't is niet dat het er nog veel lelijker op kon worden dan het al was, hoor. Just sayin'. Ouders zijn niet voor rede vatbaar.
Vandaag moest ik voor de kinderanimatie zorgen op een lokaal evenement. Allemaal heel plezant, tot er van die ouders afkwamen. Met een kind. Die op een bankje (een tribune eigenlijk, we zaten in een sporthal) zaten toe te kijken hoe hun kind moederziel alleen met van die stokoude volksspelen ging spelen. Hebt u ooit al eens geprobeerd met een kind te spelen terwijl de ouders op uw neus kijken? Volstrekt onmogelijk! Na wat ongeveer een uur moet geweest zijn, kreeg de vader het lumineuze idee om toch maar met zijn zoontje mee te spelen, waarop hij prompt zo hard mogelijk zijn best deed om de beste te zijn in elk spel dat er stond. Zijn zevenjarig zoontje was de enige competitie.
Hé, zal ik nog eens iets vertellen? Ik heb vandaag een nieuw woord geleerd. Lookboterkruiden. In mijn barbarenoren klinkt het verdacht veel als een omslachtige manier om look mee aan te duiden, maar dat zal wel aan mij liggen. Voorts ben ik van mening dat alle Tsjechen stinken, maar ook dat ligt aan mij.
À propos, dat misvormd kind is inmiddels uitgegroeid tot een verwend rotjong. Wie had het niet zien aankomen?
Was getekend,
Markus
Ouders van kinderen, ja. Wie ooit in de jeugdsector heeft gestaan, weet wat ik bedoel. Ooit, lang geleden, toen ik nog een verantwoordelijke functie had op het plaatstelijke speelplijn, was er eens een kind... nu ja, er valt geen andere term te bedenken dan 'met zijn bakkes tegen een metalen balk geknald.' Tja, dat kan gebeuren. Traantje hier, traantje daar, lip zodanig opgezwollen dat Samuel de neger stikjaloers werd, u kent dat. Tot het vier uur werd en de moeder van het geschalotterde kind hem kwam ophalen. Zelden zo'n tirade bijgewoond, al dan niet tegen mezelf gericht. Of ik niet goed bij mijn hoofd was. Dat ik onmiddellijk, met twee dees en twee ellen, naar de spoedafdeling van het dichtstbijzijnde hospitaal had moeten gaan met hare kleine. Haar woorden trouwens, niet de mijne. "Allez, moet ge die kleine zijn gezicht zien. Helemaal misvormd!" Alle messiassen nog aan toe mens, u noemt uw eigen kind misvormd. Waar hij bij staat! Bovendien: zijn lip is gezwollen, meer niet. En 't is niet dat het er nog veel lelijker op kon worden dan het al was, hoor. Just sayin'. Ouders zijn niet voor rede vatbaar.
Vandaag moest ik voor de kinderanimatie zorgen op een lokaal evenement. Allemaal heel plezant, tot er van die ouders afkwamen. Met een kind. Die op een bankje (een tribune eigenlijk, we zaten in een sporthal) zaten toe te kijken hoe hun kind moederziel alleen met van die stokoude volksspelen ging spelen. Hebt u ooit al eens geprobeerd met een kind te spelen terwijl de ouders op uw neus kijken? Volstrekt onmogelijk! Na wat ongeveer een uur moet geweest zijn, kreeg de vader het lumineuze idee om toch maar met zijn zoontje mee te spelen, waarop hij prompt zo hard mogelijk zijn best deed om de beste te zijn in elk spel dat er stond. Zijn zevenjarig zoontje was de enige competitie.
Hé, zal ik nog eens iets vertellen? Ik heb vandaag een nieuw woord geleerd. Lookboterkruiden. In mijn barbarenoren klinkt het verdacht veel als een omslachtige manier om look mee aan te duiden, maar dat zal wel aan mij liggen. Voorts ben ik van mening dat alle Tsjechen stinken, maar ook dat ligt aan mij.
À propos, dat misvormd kind is inmiddels uitgegroeid tot een verwend rotjong. Wie had het niet zien aankomen?
Was getekend,
Markus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten