Opletten even, nu. Dit is belangrijk. De hoofdvogel. Het summum. Van de hoogste importantie. Voor mij dan toch. Kom, schaar jullie rond het haardvuur en luister naar het grootste avontuur dat nonkel Markus in zijn afwezigheid heeft beleefd!
Ik zou het mezelf natuurlijk heel erg makkelijk kunnen maken. Dat zou dan ongeveer zo gaan:
Drie berichten en bijna een jaar geleden zei ik nog dat hoop zotten in vreugde doet leven. Welnu, ik ben nog steeds zot, ik leef nog steeds in vreugde, en die hoop is in vervulling gegaan. Neh.
Maar ja, waarom makkelijk als moeilijk ook kan, niet waar. Gelukzakken.
Zoals jullie je misschien nog herinneren, raakte ik op een gegeven moment nogal verbitterd. Teleurgesteld in de maatschappij. Teleurgesteld in bewakingscamera's. Nu is verbittering niet bepaald de meest opbouwende toestand om je leven in door te brengen. Daarom, lieve vrienden, ben ik dus een poosje afwezig geweest. Ik kon hier niet mee verder tot ik het leven terug de moeite waard vond. Noodgedwongen - of zo zag ik het toch - betekende dit dat ik ook leuke dingen achter me moest laten. Met pijn in de collectieve harten. Een afscheid van het leven in mineur.
Het heeft niet zo lang geduurd. Ze konden mij niet missen, of ze deden in elk geval goed alsof. In mijn eeuwige zoektocht naar bevestiging kon ik daar natuurlijk maar op één manier op reageren: ik stemde ermee toe om weliswaar mijn eigen weg te gaan, maar toch op gezette tijden een bezoek te brengen, en dit met een welbepaalde begin- en einddatum, en op mijn geheel eigen wijze een hopelijk zinvolle bijdrage te leveren in het leven van de achterblijvers. Niet goed over nagedacht, natuurlijk. Veel grotere denkers dan ik hebben het al eeuwenlang verkondigd: de beste manier om iets te laten uitgroeien tot iets onbepaalds, is door het strak af te bakenen. Grenzen zijn er om overschreden te worden. Einddatums zijn er om verlegd te worden.
Het leek eerst nochtans geheel volgens plan te verlopen, maar het ondenkbare - of moet ik zeggen: het onvermijdelijke - gebeurde. Mejuffrouw. Holy shit, Mejuffrouw. Waar kwam die ineens vandaan, zeg? 't Is te zeggen, ik weet goed genoeg waar ze ineens vandaan kwam, het was zeker niet de eerste keer dat ik haar zag, dus ineens is misschien niet het juiste woord. Maar jongens, jongens. Even leek het nog alsof de geplande einddatum gerespecteerd zou worden, maar ik heb sinds kort toegang tot gratis geschreven mobiele communicatie over lange afstand.
Ik was dus écht van zin om die einddatum te respecteren he. Zelden heb ik zo hard gefaald in een voornemen, het moet geleden zijn van toen ik mij had voorgenomen met briljante percentages af te studeren in Latijn-Wiskunde (8u). Nu, in alle eerlijkheid, het is niet alleen mijn schuld, hoor. In mijn periode van afwezigheid heb ik de wereld gezien, en mezelf een Griekse wijsgeer als raadgever genomen. Zijn advies kwam min of meer neer op: 'Fuck die einddatum, Markus. Leve de romantiek!' En hij is de Griekse wijsgeer, dus daar luister je naar, nietwaar? Ik rukte aan de teugels van mijn paard, maakte rechtsomkeer en stevende af op het verleden. En, zo zou blijken, de toekomst.
Dames, heren,
Op de toekomst.
Getekend,
Markus
N.B.: Delen van de waarheid werden in dit bericht niet zozeer geweld aan gedaan als wel zachtzinnig geboetseerd om te passen in een bevredigend literair kader.
Update 24/08/2012: Dat is eigenlijk een redelijk goeie omschrijving van dit weblog in het algemeen.
Ik zou het mezelf natuurlijk heel erg makkelijk kunnen maken. Dat zou dan ongeveer zo gaan:
Drie berichten en bijna een jaar geleden zei ik nog dat hoop zotten in vreugde doet leven. Welnu, ik ben nog steeds zot, ik leef nog steeds in vreugde, en die hoop is in vervulling gegaan. Neh.
Maar ja, waarom makkelijk als moeilijk ook kan, niet waar. Gelukzakken.
Zoals jullie je misschien nog herinneren, raakte ik op een gegeven moment nogal verbitterd. Teleurgesteld in de maatschappij. Teleurgesteld in bewakingscamera's. Nu is verbittering niet bepaald de meest opbouwende toestand om je leven in door te brengen. Daarom, lieve vrienden, ben ik dus een poosje afwezig geweest. Ik kon hier niet mee verder tot ik het leven terug de moeite waard vond. Noodgedwongen - of zo zag ik het toch - betekende dit dat ik ook leuke dingen achter me moest laten. Met pijn in de collectieve harten. Een afscheid van het leven in mineur.
Het heeft niet zo lang geduurd. Ze konden mij niet missen, of ze deden in elk geval goed alsof. In mijn eeuwige zoektocht naar bevestiging kon ik daar natuurlijk maar op één manier op reageren: ik stemde ermee toe om weliswaar mijn eigen weg te gaan, maar toch op gezette tijden een bezoek te brengen, en dit met een welbepaalde begin- en einddatum, en op mijn geheel eigen wijze een hopelijk zinvolle bijdrage te leveren in het leven van de achterblijvers. Niet goed over nagedacht, natuurlijk. Veel grotere denkers dan ik hebben het al eeuwenlang verkondigd: de beste manier om iets te laten uitgroeien tot iets onbepaalds, is door het strak af te bakenen. Grenzen zijn er om overschreden te worden. Einddatums zijn er om verlegd te worden.
Het leek eerst nochtans geheel volgens plan te verlopen, maar het ondenkbare - of moet ik zeggen: het onvermijdelijke - gebeurde. Mejuffrouw. Holy shit, Mejuffrouw. Waar kwam die ineens vandaan, zeg? 't Is te zeggen, ik weet goed genoeg waar ze ineens vandaan kwam, het was zeker niet de eerste keer dat ik haar zag, dus ineens is misschien niet het juiste woord. Maar jongens, jongens. Even leek het nog alsof de geplande einddatum gerespecteerd zou worden, maar ik heb sinds kort toegang tot gratis geschreven mobiele communicatie over lange afstand.
Ik was dus écht van zin om die einddatum te respecteren he. Zelden heb ik zo hard gefaald in een voornemen, het moet geleden zijn van toen ik mij had voorgenomen met briljante percentages af te studeren in Latijn-Wiskunde (8u). Nu, in alle eerlijkheid, het is niet alleen mijn schuld, hoor. In mijn periode van afwezigheid heb ik de wereld gezien, en mezelf een Griekse wijsgeer als raadgever genomen. Zijn advies kwam min of meer neer op: 'Fuck die einddatum, Markus. Leve de romantiek!' En hij is de Griekse wijsgeer, dus daar luister je naar, nietwaar? Ik rukte aan de teugels van mijn paard, maakte rechtsomkeer en stevende af op het verleden. En, zo zou blijken, de toekomst.
Dames, heren,
Op de toekomst.
Getekend,
Markus
N.B.: Delen van de waarheid werden in dit bericht niet zozeer geweld aan gedaan als wel zachtzinnig geboetseerd om te passen in een bevredigend literair kader.
Update 24/08/2012: Dat is eigenlijk een redelijk goeie omschrijving van dit weblog in het algemeen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten