Roekoe!

In deze periode lijkt het onmogelijk om niet over de politiek te praten. Zelfs ik, de immer zijn eigen zin volgende idioot van dienst, lijk niet aan deze tendens te kunnen ontsnappen. Je kan dat toejuichen of betreuren, maar veranderen kan je het niet. Mij. Ik ben niet het.


Ik heb nog een ander probleem: ik ben te snel tevreden. Of ik ben te lui. Als ik de tijd zou nemen om zoals nu mijn ideeën, hoe lachwekkend ook, neer te schrijven en uit te werken, zou ik leuke bijdragen kunnen leveren aan deze (dit?) weblog, maar zie! in plaats daarvan zet ik ze snel op een forum of Facebook, met vaak slechts beperkte voldoening tot gevolg. Wat ik dus nu ga doen is een bericht schrijven waarin eerder gepubliceerde bits and pieces verwerkt zijn (is daar een elegant Nederlands equivalent voor?).

Politiek, dus. Ik weet niet of u er iets van gemerkt hebt, maar het waren gisteren vervroegde federale verkiezingen. Bij ons, in kieskanton Boom, gebeurt zulks middels computers, iets waar ze mijns inziens beter eerst in B-H-V mee waren afgekomen - om het meeste papier uit te sparen, weet u wel - maar wij waren eerder, want Boom is een jonge, hippe, progressieve gemeente.

Nou, mooi niet, dus. Rond kwart na acht kwam ik aan op het stembureau, dat zich overigens in een kleuterschool bevond, een indicatie van het niveau van ofwel de gemiddelde politicus, ofwel de gemiddelde Belg, of beide. Tot mijn verbazing was men nog niet begonnen met het hele stemgebeuren. Waarom niet, hoor ik u denken? Omdat er een stroompanne was, daarom. Tot zo ver de spitstechnologie. Dit euvel verwekte uiteraard enige wrevel bij enkele reeds aanwezige stemgerechtigden. Ik sloeg de ongebreidelde krachttermensymfonie een weinig geamuseerd gade en dit wekte dan weer in mij het besef dat nagenoeg alle aanwezigen bijna de pensioensgerechtigde leeftijd hadden - een jonger iemand had niet zo prachtig kunnen vloeken, ziet u. Erg jong zullen we dus wel niet zijn in Boom - tenzij de jeugd van tegenwoordig om acht uur niet uit haar bed geraakt.

Een van de aanwezigen verklaarde aan iedereen die het hoorde wilde (en ook aan al de rest) dat hij dadelijk nog te laat zou zijn voor de duiven. Tweede mythe doorprikt: hip zijn we ook al niet. Want u weet dat misschien niet, maar Boom heeft een rijke duivenmelkerijgeschiedenis. Vele legers maakten tot diep in de twintigste eeuw van duiven gebruik om snel berichten van en naar het front te brengen, dat feit is algemeen bekend. Maar slechts weinigen weten dat enkel dat van de Grote Boomse Republiek deze nobele dieren ook inzette als bommenwerpers in pocketformaat. De Boomse duif wordt immers al sinds mensenheugenis getraind in het droppen van bakstenen op het hoofd van de vijand. Naast elke steenbakker in de Rupelstreek was er een speciaal daartoe opgerichte duivenmelkerij annex -militaire basis. Die duiven waren op den duur zo goed opgeleid dat ze tijdens de oorlog de Duitse honden met een welgemikte steen naar gene zijde konden sturen, waarna ze hen met huid en haar verslonden. Doordat de bezetter niet kon geloven dat dit door vogels gebeurde, heeft hij de Bomenaar de bijnaam 'Onnefretter' gegeven - dat is Hoog Booms voor 'hondeneter', vat u wel? Dat doet mij er trouwens aan denken dat ik tegen de volgende gemeentelijke verkiezingen de GBRP (Grote Boomse Republikeinse Partij) moet oprichten, want die onderdanigheid aan de Belgische bezetter heeft nu lang genoeg geduurd.

Ik ging nog iets zeggen. Wat was het ook weer? Potverpillepap! Ik weet het niet meer! O ja, toch wel. Wacht. Het had iets te maken met... jawel hoor: de geneeskundestudent. De geneeskundestudent is een vreemd wezen. Een heel jaar lang zie je hem niet, want ja, de studies he. Het feit dat het UZ nogal uit de richting van het centrum ligt, kan er ook iets mee te maken hebben, dat weet ik niet helemaal zeker. Dan ineens echter wordt het blok en voor je ook maar scalpel kan zeggen, komen ze ineens Leuven centrum binnengezwermd, links en rechts bibliotheken bezettend, want ja, de studies he. Ook de Letterenbibliotheek moet aan dit proces geloven, en daar loopt het dus mis. Want ziet u, op de vijfde verdieping van de Letterenbibliotheek, daar zitten historici. En wat is ondergetekende ook weer? Oh, hoe toevallig!

Nou, u begrijpt dat de gemiddelde bezoeker van die vijfde etage mekaar wel min of meer kent. Het is daar als het ware een beetje onze Common Room, als u mij vat. Om het eens botweg te zeggen: dat is óns grondgebied. Verdiepinggebied. Vloergebied. Gebied, neh.

Even pauze nu, want het wordt een beetje warrig in mijn hoofd. Dus. Die geneeskundigen komen daar ons rechtmatig eigendom bezetten met hun vieze geneeskundecursussen. Wij, de inboorlingen, zitten daar met z'n allen gezellig te wezen. Wij kennen mekaar. Vanzelfsprekend zeggen wij al eens een woordje tegen mekaar. En ja, wij zijn enthousiastelingen, dus dat kan er soms wat geanimeerd aan toe gaan. Wat doen die Untermenschen? Die kijken vies naar ons, dát doen ze! Op óns verdiep kijken zíj vies! En wat nog veel erger is: ze storen ons met hun irritante mobilofoongeluidjes. Hoeren! Allemaal! Dat doet mij er trouwens aan denken dat ik tegen de volgende verkiezingen de B.I.E.B. moet oprichten, de Baas In Eigen Bibliotheek. Met heel 't Stad, maar niet met mij.

Soit, ik wil niet op de zaken vooruit lopen, maar ik ga toch een paar verkennende uitstapjes naar Nederland organiseren. Naar het schijnt spreken ze daar ook Vlaams en kan ik mij daar eventueel nog wel verstaanbaar maken als mijn glorierijke vaderland (de GBR) mede ten onder gaat in de nu onafwendbare Verschrikkelijke Belgische Secessieoorlog. Ik heb echter horen zeggen dat bibliotheken en treinen daar nogal duur zijn. Maar om dat eens aan een nader onderzoek te onderwerpen dus die uitstapjes. Je kan niet genoeg voorbereid zijn.

Getekend,
uw Markus