Great minds think alike

Dat klopt. Bijvoorbeeld: wanneer ik mijn lief naakt zie denk ik: "Ah laaik!" Denk ik. Ik kan zulks niet met zekerheid zeggen, want ik heb mijn lief nog nooit naakt gezien. Vindt u dat vreemd? Welnu, wij nemen de dingen graag traag. Relatie rustig opbouwen en zo. Binnen een week, wanneer we een jaar samen zijn, heeft ze beloofd dat ik eens aan haar borsten mag zitten om ons jubileum te vieren.

Oké oké, ik heb geen lief, nu goed? Niks geloven de mensen nog tegenwoordig, niks! Tof hoor, heel tof. Uitermate aangenaam, bedankt. Maar daarvoor ben ik dit bericht niet begonnen. Ik wil namelijk een belangrijke aankondiging doen. Dames en heren, ik ben terug aan het schrijven gegaan. U weet wel, met pen en papier en zo. Laten we eens kijken hoe lang ik het volhoud. En omdat jullie altijd zo geweldig enthousiast reageren als ik nog eens iets post op deze blog, verdienen jullie het om, telkens ik weer een stukje heb geschreven, het in primeur te mogen lezen. Ben ik niet geweldig lief?

Nu dan, het eerste stuk.

Op een brede rivier die een oerwoud doorkruiste, huisde een vlucht rode ganzen. Ik vertel je dat ze rood waren omdat ik dacht dat je dat misschien wel wilde weten, gezien het intelligentiequotiënt van die beesten - en hun aangeboren afkeer voor het menselijk ras. De ganzen hielden een middagpauze - schafttijd om precies te zijn - op een lange trek van oost naar west. Ik weet heus wel dat de meeste vogels doorgaans van noord naar zuid trekken om de koude te ontvluchten en een poosje later weer naar het noorden wanneer ze heimwee krijgen, maar rode ganzen vliegen van oost naar west. Niemand weet waarom, maar zo zijn ze nu eenmaal. Onder veel gesnater waren vijf vluchtleden aangeduid als voedselverzamelaars van dienst en zij waren nu druk met het visnet in de weer.

Ja en hier komt dan een stukje dat ik nog niet geschreven heb maar waarin één van die vijf ganzen met een hoek van het net in haar bek met een lange aanzwem (hoe noem je anders een zwemmende aanloop?) van de rivier opvliegt en daarbij één van twee voorbijgangers helemaal nat maakt.

Anton slakte een geërgerde zucht en droogde zijn gezicht af met een mouw.
"Waarom," riep hij, "Wààrom doen ze dat toch?"
"Weet ik veel." Het antwoord kwam van achter hem, vanwaar Merlijn het schouwspel geamuseerd had bekeken. "Maar ze doen het nu eenmaal. Ze hebben het altijd gedaan en zullen het blijven doen ook, tot het einde der tijden."
"Of tot ik ze allemaal eigenhandig de nek heb omgedraaid."
Merlijn snoof. Anton keek hem aan. "Wat?"
"Niets, niets..." Merlijn kon een grijns niet onderdrukken. "Gaan we verder of blijf je hier nog wat vloeken op gevogelte?"
Moedeloos keek Anton om zich heen. "Ik weet het niet, Merle."
"Je weet het niet?" riep Merlijn uit. "Zal ik onze mogelijkheden even opsommen?"
"Merlijn..."
"Mogelijkheid één: we gaan verder. Mogelijkheid twéé... Er is geen mogelijkheid twee!"

Oké, ik beken: die laatste mop heb ik van How I Met Your Mother, meer bepaald de aflevering waarin Barney een marathon gaat lopen. "Step one: you start running. Step two... There is no step two." Verder ben ik nog niet geraakt. In mijn hoofd ben ik al een beetje achtergrond aan het uitwerken, maar het is nog redelijk vluchtig. Stay tuned! Of, you know, houd Facebook in de gaten.

Geweldige tip van de dag: probeer geen plaats vrij te houden in een bibliotheek voor je vriendin die straks nog komt blokken want dan sla ik op uw muil. De volgende keer.

Getekend,
Markus