De nief petatten

't Heeft lang geduurd, dat geef ik toe, maar deze markus is aan het bloggen geslagen. Ajakkes, bloggen. Excuseer. Ik zal het nooit meer doen. Deze markus heeft nu ook zijn weblog. Dat is beter. Zijn weblog! Hij is verheugd, en dat betekent meteen dat ook u verheugd mag wezen. Kent u die verhalen over absolutistische heersers? Dat mensen in hun buurt pas mochten gaan zitten als ook de vorst zijn benen even rust schonk? Welnu, zo gaat het bij deze markus ook. Niet met zitten, dat zou nogal moeilijk zijn vanwege de beperkingen van dit medium, voor het nader verklaren waarvan ik te lui ben. Deze markus heeft de vorige zin overigens twee keer gelezen, dus als u hem na de eerste keer niet snapte mag u het nog eens proberen. Niet met zitten dus, maar met geesteszaken. Als deze markus nadenkt, mag u nadenken. Pas wanneer deze markus zelfmoordgedachten ontwikkeld, mag u eraan denken om uw adem zo lang in te houden tot u stikt. En als deze markus verheugd is, mag u ook verheugd wezen.
Dat van die absolutistische heersers is trouwens niet helemaal waar. Bij sommige wel natuurlijk. Maar bijvoorbeeld Lodewijk XIV, Lewie Kators enfin, daar moest iedereen juist recht staan wanneer de vorst zijn zitvlak tegen het horizontale gedeelte van een stoel of zetel aanvleide.

Wat moet u over deze markus weten? Hij is ijdel, heel erg ijdel. Of verwaand. Voelt zich verheven boven een heleboel minderheden. Ik weet niet echt welke term het beste uitdrukt wat ik bedoel, maar ik hoop dat ik u het semantisch vlak zo'n beetje heb kunnen schetsen. Hij refereert naar zichzelf in de derde persoon, al is het nog maar de vraag hoe lang hij daarmee doorgaat, want het is nogal vermoeiend om steeds deze markus te schrijven in plaats van het gehate ik. Hij is vrij lui. Hij is ook nogal opvliegend. Hij haat onrecht. En hij leeft op een gigantische meloen en loopt daar gekleed als een piraat, houten been, ooglapje en papegaai op de schouder inclusief. Soms komt hij van zijn meloen af om de wereld het hoofd te bieden. Arr. Wanneer hij naderhand naar zijn thuishaven terugkeert, reflecteert hij daar over wat hij meegemaakt of gezien heeft. Of gehoord. Gevoeld. Daan. Deze weblog zou een neerslag moeten zijn van die reflectie. Ik zei: deze weblog zou een neerslag moeten zijn van die reflectie. Onthoud de zou, want het zou best kunnen dat hij het na een maand voor bekeken houdt om pas binnen een goed half jaar de nieuwe piepers van onder het stof te halen. Dat is in het verleden immers ook altijd gebeurd toen hij nog een ouderwets dagboek schreef, met potlood in een schriftje van The Muppet Show.

Waarom dan deze weblog? De aanleiding is Perfectly Pointless. Die weblog wordt geschreven door Moeshi, een kennis van deze markus, en deze markus is nogal competitief ingesteld als het gaat om hersenspinsels en zo. Kortom: hij dacht dat hij het beter kon dan Moeshi et voilà, de nieuwe piepers waren geboren. Nu kent Moeshi deze markus niet onder de naam markus, dus voorlopig gaat De nieuwe piepers nog niet echt de concurrentie aan. Dat zit namelijk zo: deze markus is ook nogal onzeker over zichzelf. Als hij het na een of twee bijdragen voor bekeken zou houden met deze weblog, zou dat wel nogal een afgang zijn, nee? Dus eerst maar even afwachten. Deze markus ziet ook wel in dat de vorige zinnen enigzins ironisch zijn, aangezien voorlopig niemand deze weblog te zien krijgt, en wanneer men hem wel te zien zal krijgen geldt dat ook voor Moeshi. Dus wanneer u dit leest, is deze markus de concurrentie al wél aangegaan. Het zij zo.

Moeshi is trouwens niet de enige die deze markus niet onder de naam markus kent. Eigenlijk kent niemand hem zo. Intussen wel natuurlijk, zie de voorlaatste zin van de vorige alinea mutatis mutandis. Meer bekendheid geniet hij onder de namen Eleajandro, Reneald, Mr. Hilbeelango en De Fruitsap.

Waarom de nieuwe piepers? Voor zij die niet bekend zijn met de zegswijze nog niet aan de nief petatten zijn: dat betekent dat het einde nog niet in zicht is. De bijdragen tot deze weblog zullen echter altijd een eindpunt zijn van een gedachtenweg die, voltooid en wel, op schrift wordt gesteld. Dus hier iets lezen is als het ware het einde bezichtigen. Aan de nief petatten zijn. Maar De nief petatten is niet echt een mooie naam voor een blog van een vat zo vol van eruditie als deze markus, dus moest hij wat opgekuist worden. Piepers, tot slot, is het leukste synoniem voor aardappelen dat deze markus kent. Meer had hij niet nodig, dus presenteren wij u: De nieuwe piepers!

Getekend,
markus